Του Γιάννη Κορομήλη
Αναφέραμε στα προηγούμενα τους βασικούς λόγους που επιβάλλουν την άμεση εκπόνηση από τους καλύτερους επαΐοντες ,ειδήμονες -που, δόξα τω Θεώ, η πατρίδα μας διαθέτει αρκετούς,- φυσικά με τη συμμετοχή του λαού, νέου Συντάγματος.
Κάποιες από τις βασικές του κατευθύνσεις τις παρουσιάσαμε. Από κει και πέρα είναι δουλειά της λαϊκής Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης να επιλέξει τα πρόσωπα που θα καθορίσουν τις συγκεκριμένες διατάξεις που θα κατοχυρώνουν τον έλεγχο και τη διαφάνεια των αποφάσεων και των πράξεων αυτών που διαχειρίζονται τα κοινά, αυτών που ασκούν οποιαδήποτε δημόσια εξουσία.
Αυτό που κυρίως πρέπει να ελέγχεται είναι η φυσική τάση των ανθρώπων που ασκούν εξουσία σε συνανθρώπους τους, να επιδιώκουν να μεγαλώνουν συνεχώς αυτή τους την εξουσία. Ο λαός μας λέει, σχετικά: «Θέλεις να δεις τον πραγματικό χαρακτήρα ενός ανθρώπου, δώσε του δόξα, εξουσία». Και είχαμε την ευκαιρία, στα δύσκολα αυτά χρόνια της κρίσης, να δούμε το χαρακτήρα των πολιτικών που κυβέρνησαν τη χώρα μας. Είδαμε τόσα πολλά ώστε θα αποτελεί αμέλεια ή και έλλειψη σύνεσης το να αφήνουμε στον «πατριωτισμό» των εκάστοτε κυβερνώντων τη μοίρα του τόπου μας και όλων μας. Πρέπει απαραίτητα να δούμε πώς θα κατοχυρωθεί συνταγματικά αυτός ο έλεγχος.
Ένα δεύτερο, σημαντικό επίσης, που φαίνεται πως δε σκέπτονται οι πολιτικοί μας είναι το ότι από τη φύση του ο άνθρωπος απεχθάνεται τους πολιτικούς που τον αγνοούν, που δεν θέλουν να ελέγχονται, ει δυνατόν από κανένα και για τίποτα. Πέραν αυτού όταν ο έλεγχος πάνω στην εξουσία είναι ανύπαρκτος ή περιορισμένος, σταματάει ή περιορίζεται αντίστοιχα, η λειτουργία των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Κι όταν ο άνθρωπος χάσει κάποια ή τα περισσότερα δικαιώματα του ως άνθρωπος, τότε σταματούν η ελευθερία και η δικαιοσύνη. Και οι κυβερνώντες γίνονται όλο και περισσότερο αυταρχικοί και αδιάφοροι για το λαό.
Η ανάπτυξη του ελέγχου είναι ανάπτυξη των δικαιωμάτων άρα ανάπτυξη του ίδιου του ανθρώπου. Χωρίς αυτή (την ανάπτυξη του ελέγχου) καραδοκεί πάντα ο κίνδυνος να οδηγηθεί η σκέψη του λαού (των ψηφοφόρων) σιγά σιγά σε απονέκρωση, μούδιασμα. Κι έτσι, όπως έγραψε και ο Tocqueville : «Σε μια τέτοια « απεξοικίωση όταν βρεθούν οι άνθρωποι, όταν ξεμάθουν για να διευθύνουν τον εαυτό τους, πώς θα είναι ικανοί να εκλέξουν με επιτυχία εκείνους που θα τους κυβερνήσουν;»
Σκεφθείτε ότι τα παραπάνω τα έγραψε ο Tocqueville το 1835! Σκεφθείτε επίσης πόσες φορές και πόσο ακριβά το πληρώσαμε ο, πανέξυπνος κατά τα άλλα, λαός μας ψήφισε για κυβερνήτες ανάξιους ή άσχετους.
Η ανάπτυξη λοιπόν του ελέγχου είναι αυτή που εγγυάται την ανάπτυξη της Δημοκρατίας. Αντίθετα η έλλειψη του υποβαθμίζει τη Δημοκρατία. Και βλέπουμε να παρουσιάζονται νοσηρά φαινόμενα. Ο παλιός διακεκριμένος πολιτικός που έλεγε «Όταν η Δημοκρατία νοσεί δώστε περισσότερη Δημοκρατία», στην ουσία μας έλεγε: όταν η Δημοκρατία νοσεί, αναπτύξτε σωστότερο και αποτελεσματικότερο έλεγχο. Και τέτοιος έλεγχος δεν μπορεί να θεσμοθετηθεί με αναθεωρήσεις του Συντάγματος – όπως αυτή που επιχειρεί σήμερα ο κ. Τσίπρας, με συζητήσιμους σκοπούς και επιδιώξεις. Μπορεί να πάρει σάρκα και οστά μόνο στα πλαίσια ενός Νέου Συντάγματος. Από το λαό, με τα λαό και για το λαό. Κι όχι να παίρνονται αποφάσεις «εν κρυπτώ» και να εκτελούνται μάλιστα «στο όνομα του λαού»!
Συνεχίζεται
