Του Γιάννη Κορομήλη
Ο Νίκος Μπελογιάννης – «ο άνθρωπος με το γαρίφαλο», όπως αποτυπώθηκε από τον μεγάλο Πάμπλο Πικάσο και συνοδεύει έκτοτε το όνομα του- αποτελεί ένα ιερό πρόσωπο για τους κομμουνιστές της Ελλάδας αλλά και των χωρών του π. «υπαρκτού σοσιαλισμού». Όπου προς τιμήν του ονοματίστηκαν αρκετοί δρόμοι και πλατείες κι ένα χωριό στην Ουγγαρία που στέγαζε Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες. Το χωριό «Μπελογιάννης» υπάρχει μέχρι σήμερα.
Συμπαθητικό και ήρεμο πρόσωπο, χαμογελαστό συνήθως και νέος- ήταν μόλις 37 ετών όταν, στις 30 Μαΐου του 1952 εκτελέστηκε – προκάλεσε και προκαλεί ακόμα συγκίνηση, μνήμη, φόρτιση. Για το ΚΚΕ και γενικότερα για πολλούς κομμουνιστές και αριστερούς είναι ένας ήρωας για την υπόθεση του εργαζόμενου λαού, είναι μάρτυρας για την κομμουνιστική ιδεολογία.
Προχθές Δευτέρα στο σπίτι του στην Αμαλιάδα εγκαινιάστηκε μόνιμη έκθεση που συγκεντρώνει προσωπικά αντικείμενα του και μπόλικο αρχειακό υλικό. Στα εγκαίνια παραβρέθηκαν και, απηύθυναν ξεχωριστό χαιρετισμό ο καθένας, ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας, ο πρόεδρος της Βουής . Βούτσης και ο Γραμματέας του ΚΚΕ Δημ. Κουτσιούμπας. Και φυσικά ο Δήμαρχος της πόλης και πλήθος κόσμου.
Πολλά συνθήματα, αλλά και αποδοκιμασίες για την κυβερνητική πολιτική. Επίσης και κινήσεις με νόημα. Όπως η αποχώρηση του Γραμματέα, εκπροσώπων και οπαδών του ΚΚΕ όταν στο βήμα ανέβηκε ο κ. Τσίπρας. Επίσης η παράδοση από τον Δ. Κουτσούμπα στην έκθεση του όπλου του Ν. Μπελογιάννη από τα χρόνια που ήταν Επίτροπος του Δημοκρατικού στρατού. Δεν έλειψαν τέλος και οι «μπηχτές» από τον Δ. Κουτσούμπα, στην ομιλία του, κατά της κυβέρνησης και των «πεπραγμένων» της. Έγινε δηλαδή εμφανής η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της Αριστεράς.
Η συγκεκριμένη εκδήλωση που, ειρήσθω εν παρόδω, χρειάστηκαν 22 χρόνια για να παραδοθεί ο χώρος έτοιμος για λειτουργία, απασχόλησε την επικαιρότητα προχθές και χθες. Γράφηκαν και ειπώθηκαν πολλά. Φυσικά ανάλογα και με τις πολιτικές πεποιθήσεις και την οπτική των δημοσιογράφων ή των πολιτικών που ασχολήθηκαν με το θέμα. Η στήλη απλά προσθέτει τον προβληματισμό της. Κάτι που συμπεριλαμβάνεται στις υποχρεώσεις της. Κι αυτός συνίσταται στο αν και κατά πόσο εκδηλώσεις με τους συμβολισμούς, τις αντιπαραθέσεις και, μοιραία, τις εμφυλιοπολεμικές μνήμες που αναζωπυρώνουν, συνάδουν με τις δύσκολες, κρίσιμες για τη χώρα και για όλους μας μέρες που περνούμε.
Μ΄άλλα λόγια ενώ η κατάσταση της χώρας, και οι κίνδυνοι που την απειλούν επιβάλλουν ομοψυχία και συνεννόηση μεταξύ όλων των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, η αναμόχλευση του παρελθόντος, και τα εμφυλιοπολεμικά κηρύγματα μόνο κακό κάνουν. Ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν ένας κομμουνιστής αγωνιστής. Πρόσφερε ασφαλώς στην Εθνική Αντίσταση. Για λίγο χρόνο, χωρίς να ευθύνεται ο ίδιος, από μέχρι το 1943 ήταν φυλακισμένος δραπέτευσε και εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ Πελοποννήσου.
Κατά τον εμφύλιο πόλεμο- έναν πόλεμο του χειρίστου μάλιστα είδους που η «πατροπαράδοτη» διχόνοια μας τον δημιούργησε- ήταν πολιτικός Επίτροπος της 10ης μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (Δ.Σ.Ε). Και από τους τελευταίους που εγκατέλειψαν τη χώρα τον Αύγουστο του 1949 και εγκαταστάθηκε σαν πολιτικός πρόσφυγας στην Πολωνία τον Ιούνιο του 1950 επέστρεψε κρυφά στην Ελλάδα με σκοπό να ανασυγκροτήσει τις οργανώσεις του παράνομου τότε ΚΚΕ στην Αθήνα, που είχαν διαλυθεί απ΄ τις συλλήψεις και εκτελέσεις πολλών στελεχών. Στις 20 Δεκεμβρίου 1950 συνελήφθη και δικάστηκε με βάση τον Αναγκαστικό Νόμο 509/1947 που θεωρούσε εγκληματική οργάνωση το ΚΚΕ και το είχε κηρύξει παράνομο. Κατηγορήθηκε επίσης ως κατάσκοπος της Σοβιετικής Ένωσης. Στα όσα ακολούθησαν θα αναφερθούμε στη συνέχεια. Σημειώνουμε μόνο ότι ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και πήρε κι αυτός, όπως όλοι οι αντιμαχόμενοι του Δ.Σ.Ε και του ΕΣΕ (Εθνικού Στρατού) μέρος στις αδελφοκτόνες μάχες.
Συνεχίζεται
