Άρθρο του Γιάννη Κορομήλη
Προχθές Δευτέρα ο Πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας πήρε το πρωθυπουργικό αεροσκάφος και «πετάχτηκε» (ή πέταξε) για την Αβάνα. Τον συνόδευαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Συρμαλένιος (Κυκλάδων) και Νίνα Κασιμάτη (Β΄Πειραιά) , Πρόεδρος και Αντιπρόεδρος αντίστοιχα, του Συνδέσμου Ελληνοκουβανικής Φιλίας. Σκοπός της επίσκεψης στην Κουβανική πρωτεύουσα η συμμετοχή στις εκδηλώσεις για το θάνατο του 90χρονου Φιντέλ Κάστρο.
Του ανθρώπου – επανάσταση που απάλλαξε την πατρίδα του πριν από 57 χρόνια από τον τότε δικτάτορα Μπατίστα, για να επιβάλει ο ίδιος έναν ιδιότυπο σοσιαλισμό, με στυγνή δικτατορία. Κόκκινη αυτή τη φορά αντί της μαύρης του Μπατίστα. Αλλά όλες οι δικτατορίες, ανεξαρτήτως χρώματος, έχουν τα ίδια βασικά γνωρίσματα: Ανελευθερία, λογοκρισία, φόβος και αίμα, συνήθως πολύ αίμα.
Ο κ. Τσίπρας αποτελεί, για πολλοστή φορά, ανορθογραφία, εξαίρεση σ’ ολόκληρη την Ευρώπη (στην οποία ανήκουμε). Είναι ο μόνος Ευρωπαίος ηγέτης που συμμετέχει στις τριήμερες εκδηλώσεις πένθους στην Κεντρική πλατεία της επανάστασης της Αβάνας. (Οι εκδηλώσεις στην Κούβα θα κρατήσουν εννέα ημέρες σε διάφορες πόλεις της χώρας) για το θάνατο του “Comandante” Φιντέλ Κάστρο. Τα μεγάλα έξοδα της μετάβασης εκεί και της επιστροφής του τα πληρώνουμε εμείς ο λαός. Γιατί δεν πήγαινε με «αεροπλάνο της γραμμής»;
Ο λαός της Κούβας παρουσιάζεται τις μέρες αυτές διχασμένος. Πολλοί θρηνούν το χαμό του «μεγάλου και ιστορικού ηγέτη» τους (προφανώς οι ευννοηθέντες από το καθεστώς). Άλλοι, πολλοί επίσης (όπως έδειξαν και βίντεο από την Αβάνα) πανηγυρίζουν χτυπώντας κατσαρόλες γιατί ελπίζουν πως θα απαλλαγούν, επιτέλους, από τη δικτατορία. Βέβαια ο “Comandante” φρόντισε, πριν μερικά χρόνια, κάπου στα 85 του, να χρήσει διάδοχο τον αδελφό του Ραούλ (λίγα χρόνια μικρότερό του) ο οποίος Ραούλ (σόϊ πάει το βασίλειο) δήλωσε πρόσφατα πως το 2018 θα παραιτηθεί για να αναλάβει τη διακυβέρνηση της Κούβας ένας της οικογένειας. Όπως π.χ. ο μοναδικός γιός του Ραούλ συνταγματάρχης Αλεχάντρο Κάστρο, υπεύθυνος για τη συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες. Ή η (μοναδική γυναίκα Κάστρο) η Μαριέλα Κάστρο Εσπιν, το «ανθρώπινο πρόσωπο» της οικογένειας αλλά και του καθεστώτος. Και πολλοί άλλοι.
Το μέλλον του Καστρισμού στην Κούβα εξαρτάται από πολλά. Ασφαλώς όμως είναι πρόβλημα του λαού και της συγκεκριμένης οικογένειας. Εμείς έχουμε τα δικά μας σοβαρά προβλήματα. Κι όπως λέει ο λαός μας «καθένας κλαίει το Γιάννη του». Και τα προβλήματα μας είναι, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο πολλά και κρίσιμα. Ας μην ξεχνούμε πως αυτές ακριβώς τις μέρες (μέχρι την ερχόμενη Δευτέρα δηλαδή) η τύχη της Β΄ αξιολόγησης κρέμεται «σε μια κλωστή». Προχθές Δευτέρα, που ο Πρωθυπουργός αναχώρησε για την Κούβα η Κυβέρνηση του (κι ο ίδιος) είχε μόνο εφτά μέρες στη διάθεσή της. Κι απ’ αυτές ο Πρόεδρος της έκρινε πως έπρεπε να αφιερώσει στον Φιντέλ Κάστρο τις μισές και πλέον. Θα είναι στην Αθήνα αύριο (Πέμπτη) το βράδυ.
Χθες και σήμερα ο Πρωθυπουργός μας σκουπίζει προφανώς τα δάκρυά του- μαζί με τον Μαδούρο, τον Ορτέγκα κ.α.- θρηνώντας το «Παγκόσμιο Σύμβολο», όπως θεωρούν τον θανόντα. Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβολίζει ένας δικτάτορας, έσω και σοφτ εκδοχής. Ξέρω όμως πως η Γιοανι Σάντσες, μια γενναία πλην φιμωμένη από το καθεστώς μπλόκερ της Αβάνας, μόλις που πρόλαβε να γράψει τουιτ για τη σιωπή, για το φόβο των ηλικιωμένων και την αδιαφορία των νέων. Καθώς και τον απεργό πείνας με αίτημα το σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα Γκιγέρμο Φαρίνας. Αυτούς, και τους χιλιάδες ομοίους τους δεν θάπρεπε ο Πρωθυπουργός να τους σκεφτεί; Ή μήπως καλύπτεται πίσω από το, λάθος ερμηνευόμενο, «ο αποθανών δεδικαίωται» του Απ. Παύλου (Ρωμαίους, Στ΄ 7);
Οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι ο Απόστολος Παύλος γράφοντας το «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας» δεν εννοούσε, όπως πολλοί, από άγνοια ή τεμπελιά να το ψάξουν, το ερμηνεύουν: Όταν πεθάνει κάποιος – ο Κάστρο εν προκειμένω) απαλλάσσεται, από τις αμαρτίες που διέπραξε. Επίσης, όπως μας λεν οι Πατέρες της Εκκλησίας ( Ιωάννης Χρυσόστομο, Μ. Βασίλειος, Ιωάννης Δαμασκηνός, Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης κ.α), ότι αυτός που πεθαίνει δεν μπορεί πλέον να αμαρτήσει απαλλάσσεται από τη δυνατότητα να αμαρτήσει αφού το σώμα του είναι νεκρό. Το αντίθετο (όπως δηλ. το ερμηνεύουν οι αγνοούντες) αν δηλαδή όταν πεθαίνει ο άνθρωπος συγχωρούνται και οι αμαρτίες του τότε δεν θα υπήρχε «δίκης οφθαλμός ος τα πανθ’ ορά», δεν θα υπήρχε θεία Δικαιοσύνη, δεν θα υπήρχε τιμωρία.
Συνεπώς οι αμαρτίες μας μεγάλες και μικρές θα ήταν θέμα του πως κανείς να αποφύγει την τιμωρία των ανθρώπινων νόμων. Και ένας δικτάτορας νομοθετεί ακριβώς την ατιμωρησία του. Άρα δεν θα υπήρχε Δικαιοσύνη. Κι αυτό θα ήταν απαράδεκτο. Και για το Θεό και για τους ανθρώπους.
