Εις ώτα μη ακουόντων
Όσοι μας παρακολουθούν (αν υπάρχουν) μπορεί να σχημάτισαν την εντύπωση ότι είμαστε εναντίον του Σύριζα. Πλάνη ολέθρια. Είμαστε υπέρ, γιατί είναι η τελευταία μας ελπίδα να οδηγηθούμε στην αυτογνωσία έστω και μέσα από μια καταστροφή. Μακάρι να μη χρειαστεί.
Ένας σοφός λέει ότι τα λόγια είναι αγκίστρια. Όταν τα νερά είναι ήρεμα, κανένα ψάρι δεν τσιμπάει. Το πολύ –πολύ να σου φάνε το δόλωμα. Όταν όμως είναι θολά γίνεται χαλασμός.
Έτσι όλα τα κόμματα ψαρεύουν στα θολά και τα λόγια είναι το δόλωμα. Αν το καταπιείς θα σε τσιγαρίζουν στο τηγάνι της εφορίας, στον ΦΠΑ, στον ΕΝΦΙΑ, στο επίδομα αλληλεγγύης και όλες τις εφευρέσεις που σου αδειάζουν την τσέπη. Το αν τα κόμματα είναι αριστερά ή δεξιά ελάχιστο ρόλο παίζει. Αυτό μπορεί να ισχύει μόνο για τους φανατικούς. Γι’ αυτούς μετράν τα λόγια.
Μετά από δύο και πλέον χρόνια οι βουλευτές του Σύριζα ανακάλυψαν ότι δεν μπορούν να υπογράψουν την αξιολόγηση γιατί λένε δεν συμφωνεί με την ιδεολογία τους! Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου! Δηλαδή οι φόροι, η φτώχεια, η απελπισία συμφωνούν; Ή μήπως είναι της άποψης ότι οι άλλοι οφείλουν να τους παραδώσουν γεμάτα ταμεία για να κάνουν την κοινωνική τους πολιτική; Αμ αν είναι έτσι γίνομαι κι εγώ πρωθυπουργός. Στα δύσκολα φαίνονται οι γενναίοι.
Επί τέλους αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι το πολιτικό σύστημα και η μαλθακότητα μας οδήγησαν στην χρεωκοπία, και γι’ αυτό βέβαια ο Σύ.ρι.ζα ελάχιστες ευθύνες έχει. Οι ευθύνες είναι εκείνων που αναβαπτίστηκαν στην κολυμβήθρα της αντιπολίτευσης όπου κατά ένα θαυματουργό τρόπο ξεπλένονται όλα τα ανομήματα. Κι από πάνω κουνούν και το δάκτυλο. Τέλος πάντων αυτό είναι ο ρόλος που παίζουν με συνέπεια όλα τα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου. Δηλαδή τι να φανταστούμε γι’ αυτά που είναι εκτός και δεν υπακούν σε κανένα κανόνα.
Το πρόβλημα με μας είναι, ότι πιστεύουμε σε όσους μας λεν ότι θα μας πάρουν από τον ήλιο για να μας βάλουν στον ίσκιο για να διαπιστώσουμε ότι τον ίσκιο τον φυλάγουν για τον εαυτό τους. Δηλαδή στη εποχή του άκρατου μηδενισμού και καταναλωτισμού λέτε να υπάρχουν ήρωες που μάχονται για το καλό του καταπιεζόμενου λαού και μάλιστα στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας; Δεν νομίζουμε.
Απλά προβάλουμε τις φαντασιώσεις μας στον πραγματικό κόσμο κι αυτό δημιουργεί τις ψευδαισθήσεις που μοιραζόμαστε με τους κυβερνώντες. Αμ τότε είμαστε η χώρα των ονειροπαρμένων και οι άλλοι βρίσκουν και κάνουν.
Κώστας Δαλακιουρίδης.
