Φωτογράφος, με την καλλιτεχνική τουλάχιστον έννοια του όρου, υποστηρίζει σε μια συνέντευξή του ο βαθύς γνώστης της φωτογραφίας Ηρακλής Παπαϊωάννου, γίνεται «εκείνος που ασκεί συνειδητά (και σε όλα τα δυνατά επίπεδα: τεχνικό, αισθητικό, ιστορικό, θεωρητικό, πολιτικό) την ιδιαιτερότητα του βλέμματός του, και επιχειρεί να ερμηνεύσει φαινόμενα του κόσμου, του μικρόκοσμου, πτυχές του εαυτού. Είναι μια διαδικασία που απαιτεί πολύ χρόνο, μάλλον πολλά χρόνια. Σήμερα ίσως να είναι πιο απαιτητική από άλλες εποχές καθώς η όραση επιβαρύνεται καθημερινά με μια συνεχή ροή από πλεονάζουσες, επίμονες πληροφορίες. Έτσι, το ανεξάρτητο, προσωπικό βλέμμα πρέπει μάλλον όχι μόνο να καλλιεργείται βαθιά αλλά και να αντιστέκεται σθεναρά».
Ο Παναγιώτης Φτάρας έχει βεβαίως πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει σε ό,τι αφορά το θεωρητικό και ιστορικό μέρος της δουλειάς του, ωστόσο, η μέχρι σήμερα ενασχόλησή του με τη φωτογραφία (κυρίως η εδώ και πέντε χρόνια επιμέλεια των Ημερολογίων που εκδίδει) δείχνει τις ευεργετικές συνέπειες της επίμονης και απαιτητικής σε τεχνικό και αισθητικό επίπεδο θέλησης του φωτογράφου να περιγράψει τον πραγματικό κόσμο της σύγχρονης πόλης. Να περιγράψει ακόμα και τα συναισθήματα που αυτή η πραγματικότητα γεννάει στον καλλιτέχνη, τη δική του συγκίνηση, την εγγενή του τρυφερότητα, σπρώχνοντάς τον στη σωστή απόδοση των τόνων, της φόρμας και του σχήματος. Συνεχίζοντας με επιτυχία τη μακρά παράδοση της ασπρόμαυρης φωτογραφίας που υπερασπίζεται με θάρρος —χωρίς τη βοήθεια του χρώματος— μας προσκαλεί να διαβάσουμε τα αδρά σχήματα των κτιρίων ή τα τοπόσημα ης πόλης (πάρκα, γήπεδα, κοιμητήρια, μεσοπολεμικές κατοικίες) με τρόπο αινιγματικό, λιτό, διφορούμενο, στοχαστικό.
Την ίδια εμμονή στην ανεξαρτησία από κοινότοπα καλούπια και, σταθερά, χωρίς την παρεμβολή του χρώματος, αποδεικνύει ο Φτάρας και στην πρόσφατη δουλειά του που εικονογραφεί τον ιστορικό συνοικισμό των Ευαγγελικών. Οι αισθητικά φροντισμένες, σύγχρονες καλλιτεχνικές φωτογραφίες του ημερολογίου, σκοπό έχουν να εντοπίσουν την ιστορική διάρκεια και τις κατακτήσεις του προσφυγικού ιστορικού συνοικισμού των Ευαγγελικών καθώς και τις χρήσεις των όμορφων κτιρίων που τον κοσμούν. Δεν είναι τυχαίο πως, ήδη στο μακρινό 1927, ο τότε Γενικός Διευθυντής Εποικισμού Μακεδονίας Ιωάννης Καραμάνος έλεγε χαρακτηριστικά πως «ο συνοικισμός αυτός είναι το καύχημα του Εποικισμού και είμεθα υπερήφανοι δι’ αυτόν». Σήμερα, έναν αιώνα μετά, χάρη στο προσφυγικό και ανοιχτόμυαλο πείσμα των ιδρυτών του και παρά τις πληθυσμιακές αλλαγές στην περιοχή, ο ιστορικός συνοικισμός Ευαγγελικών της Κατερίνης μπορεί να υπερηφανεύεται για τη μετάβαση από το «καύχημα του Εποικισμού» στην μοντέρνα πολεοδομική ενότητα «Ευαγγελικά».
Στις σελίδες του ημερολογίου περιλαμβάνονται —ιστορικά τεκμηριωμένες— 37 ασπρόμαυρες φωτογραφίες κατανεμημένες σε 12 ενότητες: Δημοτικό πάρκο Ευαγγελικών, υδραγωγείο-Πλατεία Αιμίλιου Ξανθόπουλου, κατοικία Ποιμένα της ΕΕΕ Κατερίνης, το εκκλησιαστικό όργανο, η εκκλησία της ευαγγελικής κοινότητας (εσωτερική και εσωτερική άποψη), κοινωνικό παντοπωλείο, χριστιανικό σπίτι ηλικιωμένων «ο καλός Σαμαρείτης», η βιβλιοθήκη, ο χώρος του γηπέδου, οδός Νικομηδείας-Οδός Κουντουριώτου, ο συνοικισμός κοιταγμένος από το καμπαναριό, κοιμητήριο Ευαγγελικών-προτομή Σάββα Κανταρτζή.
Μικροϊστορικά του Αντώνη Κάλφα
