Του Γιάννη Κορομήλη
Πριν πολλά χρόνια ο χαρισματικός και πολυπράγμων Γουόλτ Ντίσνεϊ δημιούργησε – ανάμεσα σε πάμπολλα άλλα- και την ταινία: «Φαντασία». Σ΄ αυτήν ο γνωστός μας ήρωας Μίκυ Μάους ερμηνεύει το δύστυχο μαθητευόμενο ενός ισχυρού μάγου. Κάποια μέρα, αναγκασμένος να απουσιάσει από τα εργαστήριο, ζήτησε από τον Μίκυ να καθαρίσει να ξεπλύνει και να σφουγγαρίσει το εργαστήριο ώσπου να επιστρέφει ο ίδιος. Σκούπισε λοιπόν ο Μίκυ και – όπως του είχε υποδείξει το αφεντικό του άρχισε να γεμίζει μια μεγάλη δεξαμενή (του εργαστηρίου) με νερό που ο ίδιος κουβαλούσε από ένα κοντινό πηγάδι.. Βαριά η αγγαρεία της μεταφοράς τόσο μεγάλης ποσότητας νερού που χρειαζόταν κι ο Μίκυ σκέφτηκε να κάνει χρήση των μαγικών κόλπων που έβλεπε από καιρό να κάνει ο μάγος., ώστε να γλυτώσει.
Εφάρμοσε λοιπόν ένα ξόρκι που είχε μάθει και μετέτρεψε ένα σκουπόξυλο, σε δούλο να μεταφέρει το νερό σε κουβάδες. Διαπίστωσε ότι το κόλπο «δουλεύει» και ξάπλωσε να ξεκουραστεί. Τον πήρε ο ύπνος από τον οποίο τον ξύπνησαν τα νερά που έτρεχαν από την τεράστια δεξαμενή. Το σκουπόξυλο – δούλος την είχε γεμίσει, αλλά μην έχοντας αντίθεtη εντολή συνέχιζε να ρίχνει νερό… Που πλημμύρισε το εργαστήριο και φυσικά και το «στρώμα» Μίκυ. Ξύπνησε και προσπάθησε να σταματήσει το σκουπόξυλο – δούλο. Δεν ήξερε όμως το σχετικό ξόρκι. Και κοίταζε το κακό που προκαλούσαν τα νερά, που πλημμύριζαν τον τόπο. Αργότερα ήρθε ο μάγος σταμάτησε το σκουπόξυλο και, ανέθεσε στο Μίκυ να απαλλάξει με τα χεράκια του εργαστήριο από τα νερά και την υγρασία.
Έτσι πλήρωνε ο Μίκυ την παράβαση από μέρους του του πρώτου κανόνα των μάγων που λέει: «Ποτέ δεν χρησιμοποιούμε μαγικά για προσωπικό όφελος ή για διευκόλυνση μας». Το προσωπικό όφελος του Μίκυ προφανές.
Θυμάμαι αυτή την παλιά ταινία του Ντίσνεϊ, τα τελευταία δύο περίπου χρόνια, κάθε φορά που οι κυβερνώντες από το Γενάρη του 2015 την έρμη τη χώρα μας συμπεριφέρονται ως μαθητευόμενοι μάγοι. Σαν το Μίκυ Μάους π.χ. Και δυστυχώς, για τη χώρα και για όλους μας, το κάνουν συχνά. Κάθε τόσο θυμούνται κάποια από τα μαγικά που διδάχτηκαν κάποτε στη ΚΝΕ, στο διαλεκτικό υλισμό κ.λ.π. τα βάζουν μπρος και οδηγούν τα πράγματα σε απαράδεκτα απελπιστικά αποτελέσματα και μετά δεν ξέρουν πώς να τα επαναφέρουν το σωστό δρόμο. Παραδείγματα πολλά.
Θυμάστε ασφαλώς τις προεκλογικές υποσχέσεις. Μόλις βγούμε έλεγαν το φθινόπωρο του ’14 στην Έκθεση Θεσσαλονίκης θα κάνουμε φοβερά και τρομερά πράγματα. Θα σχίσουμε τα Μνημόνια, θα επαναφέρουμε τους μισθούς και τις συντάξεις στα επίπεδα του 2009, θα κάνουμε σκληρές διαπραγματεύσεις θα κάνουμε τις αγορές να χορεύουν στο δικό μας σκοπό και πολλά άλλα δεαλιστικά παρόμοια. Ένα ικανό τμήμα του εκλογικού σώματος τους πίστεψε, τους έδωσε την πρωτειά και σχημάτισαν με το δεκανίκι των ΑΝΕΛ την πρώτη κυβέρνηση της «Αριστεράς» (τέλη Ιανουαρίου- αρχές Αυγούστου).
Οι υποσχέσεις βέβαια όχι απλά έμειναν στα χαρτιά αλλά στην πράξη έκαναν ακριβώς τα αντίθετα (νέο μνημόνιο , περικοπές μισθών και συντάξεων, φόροι κ.λ.π.). Εδώ που τα λέμε ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατον να υλοποιηθούν τα όσα προεκλογικά υποσχέθηκαν. Και μάγοι να ήταν – που δεν έχουν καμία σχέση – δεν θα τα κατάφερναν. Ήταν απλά λαϊκιστές και, λόγω περιορισμένων ικανοτήτων και εμπειρίας, ούτε καν μαθητευόμενοι μάγοι σαν τον Μίκυ της «Φαντασίας». Ενήργησαν ασφαλώς με υστεροβουλία, για ίδιο και μόνο συμφέρον. Παρέβησαν έτσι τον πρώτο από τους νόμους των μάγων. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Διότι – όπως είπε και ο Κάρολος Μαρξ « αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα». Και στην περίπτωση τους τα αποτελέσματα ήταν και είναι οικτρά. Καταστροφικά για τη χώρα.
Προεκλογικά είναι φανερό ότι έλεγαν ψέματα. Από πεποίθηση η «ιδεολογία» ή, όπως ο Αλ. Τσίπρας προτιμάει, έχοντας αυταπάτες. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι φορτώνουν στις παραφορτωμένες πλάτες του λαού άλλο ένα μνημόνιο (θα δούμε και άλλα στην συνέχεια) δηλ. άλλα μέτρα αξίας 86 δις ευρώ! Σίγουρα έλεγαν ψέματα. Η διαφορά με τις αυταπάτες είναι αν έλεγαν ψέματα εν γνώσει τους ή εν αγνοία, πιστεύοντας δηλαδή τα ψέματα που έλεγαν. Και στις δυο περιπτώσεις ο κοσμάκης εξαπατηθείς πληρώνει τα σπασμένα κι αυτοί καρπώνονται τα προνόμια της εξουσίας. Αδικία μεγάλη, ασύγγνωστη.
Συνεχίζεται
