Ο φαρισαίος Νικόδημος ήξερε πράγματι πολλά, σχεδόν τα πάντα. Ήταν πολύ μορφωμένος, καθηγητής, άρχοντας, ανήκε στο ανώτατο θρησκευτικό και δικαστικό σώμα.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Εντούτοις, αγνοούσε κάτι, το πιο σημαντικό: Πώς να αποκτήσει την σωτηρία και την αιώνια ζωή. Πήγε και ρώτησε τον Χριστό. Κι ο Χριστός τού απάντησε ότι οι θρησκευτικές γνώσεις, το βάπτισμα και οι εκκλησιαστικές τελετές δεν σώζουν, αλλά μόνο η μετάνοια και πίστη σ’ Αυτόν. Κι ότι τότε συντελείται από το Άγιο Πνεύμα στον άνθρωπο μια πνευματική αναγέννηση. Όπως όταν μπολιάζεται ένα άγριο δέντρο και γίνεται ήμερο και καρποφόρο. Κι όλα αυτά τα γράφει πολύ αναλυτικά, παραστατικά και ξεκάθαρα το Ευαγγέλιο του Ιωάννη στο τρίτο κεφάλαιο.
Δεν είμαστε σίγουροι για τις προθέσεις του Νικόδημου, εάν δηλαδή απλά είχε μόνον εντυπωσιαστεί από τη διδασκαλία, το κύρος και τα θαύματα του Χριστού, ούτε στη συνέχεια εάν αναγνώρισε την ανεπάρκεια του, ταπεινώθηκε, μετανόησε και αναγεννήθηκε.
Κατά βάθος, όταν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, ξέρουμε ότι είμαστε ελλιπείς και αμαρτωλοί. Κι ότι αυτός είναι ο λόγος της μιζέριας μας. Μήπως είναι καιρός να αποκαταστήσουμε τη σχέση μας με το θεό, να ταπεινωθούμε, να αναγεννηθούμε και να σωθούμε;
