Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Κάπως παίζει το μάτι σου! Λίγο πλαγιάζει, λίγο νευρικό, λίγο βαθύ, λίγο πυροβολημένο! Τρέχει κάτι;
– Εμ, είναι να μην τρέχει;
– Τι τρέχει;
– Το νερό στο ποταμάκι!
– Λέγε ρε!
– Βγήκα έξω!
– Και;
– Βγήκα έξω…
– Αυτό το είπαμε, παρακάτω!
– Βγήκα έξω και είδα.
– Το πας λάου λάου και θα εκραγώ!
– Ρε, δεν πρέπει να φοράμε μάσκα έξω;
– Φυσικά!
– Αυτό είδα!
– Τι είδες δηλαδή; Να φορούν μάσκες; Λογικό!
– Παράλογο!
– Δηλαδή;
– Φορούσαν μάσκες, αλλά άμα το σκεφτείς, φορούσαν μάσκες μόνο για το πρόστιμο, όχι για λόγους δημόσιας υγείας!
– Δεν σε πιάνω!
– Ρε, ξέρεις πώς να φοράς μάσκα;
– Πως δεν ξέρω;
– Οι άλλοι δεν ξέρουν, σε πληροφορώ!
– Και που το ξέρεις; Σε ρώτησαν για να μάθουν;
– Κάτι μας είπες κι εσύ! Χώρια που άλλοι δεν είχαν μάσκα!
– Ε, θα την είχαν στην τσέπη τους!
– Λες κι εγώ είμαι πανευτυχής που φοράω μάσκα! Αλλά τι να κάνουμε; Δεν πρέπει να ακολουθήσουμε τις οδηγίες; Καλά, είναι και οι άλλοι, που δεν πιστεύουν ότι υπάρχει ιός!
– Καλά, αυτό είναι το ανέκδοτο του αιώνα!
– Άκου τώρα, ένας είχε τη μάσκα κάτω από το πηγούνι!
– Θα έκρυβε κανένα διπλοσάγονο!
– Άλλος, είχε τη μάσκα μέχρι το κάτω χείλος!
– Αυτός αναπνέει από το στόμα μάλλον, υπάρχουν κι αυτοί που αναπνέουν από το στόμα και όχι από τη μύτη.
– Άλλοι σκέπαζαν μόνο το στόμα και η μύτη έξω, άλλοι είχαν τη μάσκα περασμένη στο χέρι σαν βραχιόλι και τέλος τελευταίοι και καταϊδρωμένοι την κρατούσαν από τα λάστιχα στο χέρι σαν τσαντούλα.
– Δηλαδή, σα να λέμε πολλαπλής χρήσης η μάσκα!
– Μετά πήγα κι έκατσα για καφέ, έρχεται η κοπελίτσα, τι θα πάρετε; Γιατί δεν φοράτε μασκούλα δεσποινίς ρώτησα; Α, τώρα μόλις έπιασα δουλειά και δεν πρόλαβα! Δεν κατάλαβα την δικαιολογία! Κάτι σαν να μην πρόλαβε να αλλάξει το σκασμένο λάστιχο από το αυτοκίνητο; Επιστρέφει με τους καφέδες…
– Πόσους ήπιες ρε;
– Έναν!
– Τότε γιατί είπες καφέδες;
– Δεν ήμουν μόνο; ρε; Ήμασταν παρέα!
– Α! Και τι έγινε τελικά;
– Ήρθε η κοπελιά με μάσκα αυτή τη φορά!
– Είδες; Συμμορφώθηκε!
– Έφυγα όμως με την απορία!
– Ποια;
– Δεν είδα αν είχε διπλοσάγονο!
