Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Είναι σύνθετη λέξη!
– Έτσι πάει!
– Από το από και το βράζω!
– Ξέρουμε τι πρέπει να βράζουμε!
– Κάποιο υγρό φαντάζομαι! Μπορείς να βράσεις στερεό; Δεν μπορείς! Κάτι υγρό πρέπει να είναι!
– Ναι, αλλά τι; Από νερό έως κοτόσουπα; Καροτόσουπα; Ρυζόσουπα; Σούπα από πεπόνι; Και μετά; Που κολλάει όλη αυτή η σούπα;
– Τώρα είναι που έρχεται το από και συμπληρώνει η συνταγή!
– Δηλαδή το απόβρασμα έτσι γεννήθηκε;
– Κάπως έτσι! Δεν είμαι και ο Μαμαλάκης για να σου πω με ακρίβεια… θα ρωτήσω και τον Άκη… Μπορεί κάτι παραπάνω να ξέρει κι αυτός…
– Και με τόσο βράσιμο που καταλήγουμε;
– Κοίτα να σου πω! Βράζεις, βράζεις κι όλο βράζεις…
– Καλά, από το πολύ το βράσιμο δεν θα εξατμιστεί το υγρό; Δεν θα μείνει τίποτα και υπάρχει κίνδυνος να αρπάξει και η κατσαρόλα!
– Όταν βλέπεις ότι πάει να τελειώσει το υγρό, συμπληρώνεις… Βάζεις κι άλλο… Καλά, τόσο άσχετος είσαι; Φαντάζομαι, ούτε ένα βραστό αυγό δεν θα είσαι ικανός να κάνεις!
– Για λέγε, για λέγε…
– Όταν το βράσιμο φτάνει στο αμήν και αρχίζει να κοχλάζει δεν αρχίζει να πετάει δεξιά και αριστερά διάφορα σταγονίδια έως χοντρές σταγόνες που άμα πέσουν επάνω σου προκαλούν εγκαύματα;
– Ε, και;
– Αυτά είναι τα λεγόμενα αποβράσματα! Ό,τι δεν μπορεί να μείνει μέσα στην κατσαρόλα, διότι δεν αντέχει τόσο πολύ υψηλές θερμοκρασίες πετάγεται εκτός και όπου πέσει!
– Δηλαδή; Το απόβρασμα τι μπορεί να είναι; Κάτι που δεν μπορεί να υπομένει κάτι και απέρχεται μετά εκκωφαντικού θορύβου από μόνο του ή αποδιώχνεται κακήν κακώς;
– Τα αισθήματα είναι αμοιβαία! Και οι δυο πλευρές δεν αντέχουν η μια την άλλη. Αλλά αν δεν υπάρχουν και οι δυο πλευρές, γεννάται το απόλυτο κενό! Διότι και οι δυο έχουν ανάγκη η μια την άλλη… Δεν υπάρχει η μια; Δεν υπάρχει και η άλλη!
– Κάνει πολύ ζέστη και δεν σε πιάνω!
– Δεν πειράζει! Ξεκίνα να νιώθεις κι εσύ ως απόβρασμα!
