ΕΙΣ ΩΤΑ ΜΗ ΑΚΟΥΟΝΤΩΝ
Παιδιά κατώτερου θεού
Αυτές τις μέρες με την πανδημία σκεφτόμασταν πόσο ανασφάλεια νιώθουν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι. Δεν ξέρει κανείς αν η επιχείρηση θα παραμείνει ανοικτή, αν αύριο θα την αφήσουν να λειτουργεί ή ακόμα χειρότερα αν βάλει λουκέτο. Τα καλά της Δυτικής Ευρώπης με τα ταμεία ανεργίας που σου αφήνουν να έχεις ένα ανεκτό επίπεδο ζωής είναι όνειρο θερινής νυκτός για εμάς. Ευτυχώς η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει κάποια μέριμνα για την περίπτωση αλλιώς θα μας έκλαιγαν οι ρέγγες.
Πέρα από τα οικονομικά προβλήματα, τη γκρίνια του αφεντικού, έχεις και τις ιδιοτροπίες του πελάτη. Θέλεις δεν θέλεις πρέπει να έχεις συνέχεια ένα χαμόγελο και να δείχνεις πρόθυμος για εξυπηρέτηση. Γιατί το ξέρουν όλοι δα ότι «ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο».
Στον αντίποδα είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτοί έχουν πάντα δίκαιο. Υπάρχει η νομιμότητα και η ατιμωρησία που τους επιτρέπουν να φορτώνουν τη στεναχώρια τους στον πολίτη, να κατεβάζουν τη μουτσούνα δύο πήχεις όταν βλέπουν ουρά να τους περιμένει. Επί πλέον έχουν όλα τα καλά του συνδικαλισμού που συνδιοικεί το Δημόσιο όταν δεν του επιβάλει τους όρους του. Μετά δεν έχουν να σκεφτούν αν κλείσει η υπηρεσία γιατί ακόμα κι αυτό αν γίνει δεν μένουν στον δρόμο.
Δεν λέμε ότι δεν έχουν γίνει βήματα να κλείσει η ψαλίδα αλλά ενόσω επικρατεί σε κάποιο βαθμό η κομματοκρατία, η αναξιοκρατία και η φαυλότητα άσπρη μέρα δεν θα δούμε. Βέβαια τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν τη διοίκηση την αναλάμβανα ιδιώτες με ένα είδος εργολαβίας. Αλλά ποιος έχει σήμερα εξουσία και την παραδίδει; Κανονικά το κράτος έπρεπε να περιορισθεί σε νομοθετικό, επιτελικό και ελεγκτικό ρόλο και να αφήσει την κρατική μηχανή σε πιο άξιους αντί να διορίζει διοικητές πρώην και νυν πολιτευτές και απόστρατους αξιωματικούς.
Φυσικά ένα τέτοιο πράγμα δεν πρόκειται να γίνει στο ορατό μέλλον γιατί διαφορετικά ποιος θα έτρεχε για τα κόμματα, αλλά τουλάχιστον να αφήσουν τον ασφυκτικό έλεγχο πάνω στη διοίκηση. Γιατί υπάρχουν και στο δημόσιο νησίδες αξιοκρατίας κι αυτό φαίνεται αμέσως από τον αέρα δημιουργικότητας που υπάρχει σε μερικές υπηρεσίες. Αυτές θα θέλαμε να πολλαπλασιαστούν.
Όμως ξεφύγαμε από το θέμα που είναι η προστασία των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων και κυρίως των εργαζομένων σε ιδιωτικό τομέα. Εκεί αφήσαμε αυτόκλητο Ρομπέν των φτωχών το ΠΑΜΕ και γενικά την αντιπολίτευση που όμως όταν γίνεται κυβέρνηση αλλάζει ρόλο με την παλιά. Είναι δύσκολο να νομοθετείς σε καπιταλιστική αγορά που είναι παγκόσμιο καθεστώς πλέον. Οι αγορές δεν συγχωρούν τους ατζαμήδες που μαθαίνουν μπαρμπέρηδες στα κεφάλια μας. Κι όπως έλεγε παλιό κοράκι των χρηματαγορών όταν ψάχναμε δανεικά με το κερί «δεν υπάρχει κανένας νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευθείς τον μακάκα».
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον απαιτητικό και ανηλεές φαίνονται οι πραγματικά φιλολαϊκές κυβερνήσεις.
Κώστας Δαλακιουρίδης
