Του Γιάννη Κορομήλη
Στις 13 Μάιου του 1940, κι ενώ οι γερμανικές μεραρχίες σαρώνουν την Δ. Ευρώπη, στη Βρετανία ο νέος πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ εκφωνεί έναν ιστορικό λόγο στο βρετανικό κοινοβούλιο. Δεν υπόσχεται στους συμπατριώτες του «λαγούς με πετραχήλια». Ούτε καν μια σε σύντομο χρόνο νίκη και τέλος του πολέμου. Αντίθετα μάλιστα. Τους περιέγραψε με μελανά χρώματα το παρόν και το μέλλον.
Είπε- ανάμεσα στ΄άλλα- «Έχουμε μπροστά μας ένα μαρτύριο της πιο οδυνηρής μορφής. Έχουμε μπροστά μας πολλούς, πολλούς μήνες αγώνα και πόνου (…). Ποια είναι η πολιτική μας; Να διεξαγάγουμε πόλεμο από θαλάσσης, ξηράς και αέρος, με όλες μας τις εσωτερικές δυνάμεις και μ΄ όλη τη δύναμη που μπορεί να μας δώσει ο Θεός(…). Δεν μπορώ να σας υποσχεθώ τίποτε άλλο εκτός από αίμα, πόνο, δάκρυα και ιδρώτα…»
Τι βλέπουμε ως εδώ; Ότι ο Τσόρτσιλ μιλάει ως πραγματικά υπεύθυνος, έντιμος και σωστός πατριώτης και πρωθυπουργός. Βλέπετε σήμερα πουθενά στην Ελλάδα, στην Ευρώπη γενικά ένα τέτοιο πολιτικό ηγέτη; Δυστυχώς όχι. Οι δικοί μας – ως τώρα τουλάχιστον- στα χρόνια της κρίσης προτιμούν ψεύτικες υποσχέσεις του τύπου: «λεφτά υπάρχουν», άρα μη φοβάστε ότι θα πτωχεύσουμε θα χάσετε τη δουλειά σας, θα υποφέρετε. Ή «του χρόνου- σε λίγους μήνες δηλαδή- θα βγούμε από την κρίση». Αυτά το 2010! Ήδη τελειώνει και το 2017 και η κρίση ακόμα βασιλεύει. Ακόμα κι οι χώρες που μπήκαν μετά ή και πολύ αργότερα από μας όλες βγήκαν από τα μνημόνια. Εμείς εκεί. «Με τα τέσσερα» θα ΄λεγε ο Π. Καμμένος.
Ακόμα κι ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος κράτησε λιγότερο. Πέντε περίπου χρόνια. Σ΄εμάς αφού κλείσαμε την πενταετία ήρθε ο κ. Τσίπρας να μας υποσχεθεί ό,τι θα ονειρευόταν κι ο πλέον ο αιθεροβάμων ανάμεσα μας (καταστροφή των μνημονίων, μισθούς – συντάξεις στα επίπεδα του 2009, τις αγορές να μας δίνουν φθηνό και άφθονο χρήμα κι άλλα πολλά παρόμοια. Το τι ακολούθησε το ξέρουμε: «πόνος, φτώχεια, δάκρυα. Ιδρώτας». Ποιος να τόλεγε: Ένας Τσόρτσιλ ναι. Ένας Γιωργάκης ή ένας Αλέξης ποτέ. Με ποια προσόντα άλλωστε;
Και κάτι ακόμα. Ο Τσόρτσιλ, με όσα προαναφέρθηκαν, έκανε ακριβώς αυτό που συνιστούσε δυο δεκαετίες και πλέον αργότερα, ένας αιχμάλωτος στο … «Hanoi Hilton» και αποκλήθηκε «το παράδοξο του Τζ. Stockdale: «Δες κατάματα την ωμή αλήθεια της τωρινής σου πραγματικότητας, όποια και να΄ναι…». Εκείνος την είδε και την είπε. Οι δικοί μας αμφίβολο αν την είδαν, σίγουρα είπαν το ακριβώς αντίθετο δηλ. ψέματα. Το «παράδοξο» περιελάμβανε και μια δεύτερη φράση.: «…Ταυτόχρονα και σε κάθε περίπτωση, διατήρησε σταθερή κι αλώβητη την πίστη σου ότι θα σταθείς όρθιος και θα επικρατήσεις, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες.
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ κι αυτό το σκέφτηκε, το είπε και το πέτυχε. Ιδού τι είπε σχετικά στον ίδιο εκείνο ιστορικό λόγο του της 13ης Μαΐου 1940: «Ρωτάτε, ποιος είναι ο σκοπός; Μπορώ να απαντήσω με μια λέξη. Είναι η νίκη. Νίκη με κάθε κόστος, νίκη παρ΄όλο τον τρόμο, νίκη όσο μακρύς και σκληρός κι αν είναι ο δρόμος. Γιατί χωρίς νίκη δεν υπάρχει επιβίωση …». Και η νίκη ήρθε. Κι ο Τσόρτσιλ δικαίως ονομάστηκε «ο πατέρας της νίκης».
Και σ΄αυτό το σκέλος οι δικοί μας βρίσκονται πολύ μακριά. Όχι πως δεν υπόσχονται τη νίκη. Ίσα ίσα την υπόσχονται… σε μόνιμη βάση. Καθημερινά σχεδόν. Και βέβαια δεν έρχεται. Παρά τις αισιόδοξες «αφηγήσεις» των κυβερνώντων. Καταφανώς οι πολιτικοί μας (ως τώρα τουλάχιστον) βλέπουν το «παράδοξο Στοκντέιλ» όχι ως παράδειγμα προς μίμηση, αλλά ως παράδειγμα … προς αποφυγήν!
Συνεχίζεται
