Εις ώτα μη ακουόντων
Είναι προφανές ότι η χώρα μας εκτός από υλικό έλλειμμα έχει και πνευματικό. Γιατί αυτό κυρίως λείπει. Το άλλο το συνηθίσαμε. Η πνευματική ηγεσία σιωπά. Η δήθεν ανώτερη διανόηση αφού τα γκρέμισε όλα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Μια παγωνιά κυριαρχεί στην κορυφή της πυραμίδας που δεν μπορούν να την θερμάνουν οι κραυγές και οι ψίθυροι.
Η χώρα δείχνει τον χειρότερη εαυτό της. Παντού απογοήτευση. Κενοί άνθρωποι πασχίζουν να φανούν γίγαντες και γίνονται γελοίοι. Άνθρωποι όλο σκιές αφού δεν είναι αυτόφωτοι συχνάζουν στο σκοτάδι και δρουν υπόγεια. Και στο προσκήνιο άνθρωποι που μιλούν μια ξύλινη γλώσσα, με ξύλινα νοήματα πασπαλισμένα με ασημαντότητες.
Δεν γνωρίζουμε αν οι πνευματικοί άνθρωποι εκτός ελαχίστων περιπτώσεων φοβούνται να μιλήσουν δημόσια. Ίσως φοβούνται μήπως τους επιτεθούν τα μαντρόσκυλα της επικρατούσας ιδεολογίας. Κι αυτά δεν συζητούν. Δαγκώνουν. Υπάρχει πολύ αρρώστια στα έλη που σχηματίστηκαν από την ακινησία στις ιδέες και προπαντός από την τόλμη να βγουν αυτές προς τα έξω μήπως ενοχληθούν οι φίλοι μας που κατέχουν τα πόστα. Ας δοκιμάσει κάποιος να μιλήσει σε φοιτητές για θέματα που δεν εγκρίνουν. Δεν θα βγει ζωντανός από τα αμφιθέατρα. Θυμίζει εποχές όταν γερμανοί φοιτητές υπό της επίδραση ιδεών της τότε ελπιδοφόρας αριστεράς αξίωσαν να μην διδάσκονται Γκαίτε παρά μόνο Μπρέχτ γιατί αυτός τους εξέφραζε. Εδώ είμαστε κάπου μεταξύ παλίρροιας και άμπωτης. Σε στασιμότητα. Κι αυτό κρατάει δεκαετίες.
Τέτοια νεκρική σιγή στην έκφραση ιδεών δεν θυμόμαστε. Άκρα του τάφου σιωπή που λέει κι ο ποιητής. Άραγε μήπως στην χώρα μας ζούμε το τέλος της ιστορίας; Αλλά την επίσημη την ξαναέγραψαν όπως τους βόλευε τώρα έβαλαν μαντρόσκυλα να την προστατεύουν. Όμως εδώ δεν πρόκειται για εθνική ιστορία αλλά για την γέννηση και κυκλοφορία νέων ιδεών.
Θα πείτε τώρα ότι το φαινόμενο είναι παγκόσμιο και οι στοχαστές σε όλον τον κόσμο πριονίζουν για πολλοστή φορά τα πριονίδια και βγαίνει ένας κουρνιαχτός που σκεπάζει τα πάντα. Αφού η ανώτερη (σικ) διανόηση κατεδάφισε τα πάντα δεν έχει να βάλει τίποτε στη θέση τους. Το κενό το καταλαμβάνει ο μηδενισμός και ο καταναλωτισμός. Κανένα νόημα κανένας σκοπός παρά πως θα περάσουμε καλά.
Στην χώρα μας υπάρχουν μερικά πράγματα που συγκινούν ακόμα αλλά οι σύγχρονοι κατεδαφιστές αγρυπνούν. Έτσι κι επειδή το κομματικό τους ακροατήριο αγάλλεται όταν επιτίθενται στην ορθοδοξία κάθε τόσο βγαίνουν διάφοροι για να δείξουν το απύθμενο μίσος που τρέφουν. Δεν τους καταλαβαίνουμε. Δεν τους υποχρέωσε κανείς να την ασπαστούν. Τώρα αν δεν θέλουν και τίποτε να την θυμίζουν δυστυχώς γι’ αυτούς σε λίγο αν πάμε έτσι θα ακούν θέλουν δεν θέλουν τη φωνή του μουεζίνη. Κι από εκεί δεν φεύγεις με την θέλησή σου.
Να πούμε τώρα ότι η εκκλησία δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες είναι κοινοτυπία. Εκτός από κάποιο φιλανθρωπικό έργο που γίνεται από τοπικούς ιερείς και πιστούς η ιεραρχία περί άλλων τυρβάζει. Εκεί πια είναι το τέλμα. Και είναι τόσο απορροφημένοι στον κόσμο τους που δεν ακούν τους κασμάδες που χτυπούν στα θεμέλια.
Κώστας Δαλακιουρίδης
