Του Γιάννη Κορομήλη
Το να θέλει μια χώρα, όπως η δική μας, να βγει από την κρίση που μας βασανίζει εδώ και εννιά χρόνια και δεν ξέρουμε για πόσα ακόμη, είναι μια δύσκολη, εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Και βέβαια το ζητούμενο είναι να βγει το συντομότερο δυνατό και με τις μειωμένες δυνατότητες που διαθέτουν οι πολίτες που εξαντλήθηκαν.
Και με ένα δυσθεώρητο χρέος, που μόνο και να σκεφθεί κανείς ότι εμείς, ο λαός, (και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας) πρέπει να το πληρώσουμε, παραλύει.
Το εκνευριστικό είναι πως τα λεφτά αυτά (κοντά 400 δις. ευρώ!) δεν τα δανειστήκαμε εμείς, αλλά οι εκάστοτε κυβερνώντες. Μόνο οι σημερινοί (Τσίπρας, Καμμένος) μας φόρτωσαν πάνω από 100 δις ευρώ!! Θα μας πουν βέβαια ότι τα δανείστηκαν στο όνομα μας ( του λαού) και για μας. Στο όνομά μας είναι αδιαμφισβήτητο, το «για μας» όμως σηκώνει πολλή συζήτηση. Και ναι μεν μπορεί πάλαι ποτέ ο Θ. Πάγκαλος απευθυνόμενος σε πολίτες να είπε το γνωστό «μαζί τα φάγαμε», αλλά ο Θ. Πάγκαλος διακρίνεται για τις «ατάκαες» του μεν, αλλά δεν διεκδικεί, υποθέτω, το μονοπώλιο της αλήθειας.
Το να ισχυρίζεται ένας πολιτικός ότι τα δανεικά «μαζί τα φάγαμε» σημαίνει ότι φάγαν οι Πολιτικοί αλλά και οι πολίτες. Σε κάθε περίπτωση «φάγαν». Αλλά δανειστήκαμε για να τα «φάμε»; Υποθέτω ότι μια χώρα δανείζεται για να πληρώσει αναπτυξιακά έργα, έργα υποδομών ή προηγούμενα χρέη της. Όχι για να τα τρών κάποιοι πολιτικοί, μαζί έστω και με κάποιους πολίτες. Γιατί ούτε όλοι οι πολιτικοί «έφαγαν» ούτε, κατά μείζονα λόγο, όλοι οι πολίτες. Σε μια πραγματική πάντως Δημοκρατία δεν «τρων» δανεικά ούτε οι πολίτες ούτε οι πολιτικοί. Συνεπώς ο κ. Πάγκαλος έλεγε ψέματα ή η δημοκρατίας με δεν ήταν πραγματική δημοκρατία. Χωρίς βέβαια να αποκλείεται να συμβαίνουν εν μέρει και τα δύο. Και ο Πάγκαλος να τα παραλέει και η δημοκρατία μας να νοσεί. Προσωπικά θεωρώ ότι συνέβη αυτό το τελευταίο.
Και κάποιοι υπουργοί έκλεψαν και η δημοκρατία μας ήταν αν όχι λαϊκίστικη τουλάχιστον «διαβητική» όπως έγραψε ο μεξικανός ιστορικός Χέσους Σίλβα – Ερσόγκ Μάρκες. (βλ. σχθεσινή στήλη). Και για μεν τους πολιτικούς λίγοι – ελάχιστοι βρέθηκαν στη φυλακή. Άλλοι ξέφυγαν (με το άρθρο 86 του Συντάγματος ), αν και κάποιοι ομολόγησαν. Όσο για τους πολίτες αυτοί που ευνοήθηκαν παίρνοντας αδρές αμοιβές ως ειδικοί συνεργάτες και μετακλητοί κ.α. Σ’ αυτό το «σπορ» διακρίθηκαν ιδιαίτερα οι σήμερα κυβερνώντες.
Όπως και νάχει πάντως το χρέος μας πρέπει να πληρωθεί. Όχι βέβαια από τους πολιτικούς – που αποφάσισαν για μας, χωρίς εμάς που ούτε καν μας ρώτησαν – αυτοί παρήλθαν και θα παρέλθουν συντόμως από τα κυβερνητικά έδρανα «αβρόχοις ποσίν» και «άμωμοι εν οδώ» χωρίς το αλληλούια. Αλίμονο σε μας και στους απογόνους μας.
Πρώτης, δεύτερης, ίσως και τρίτης γενιάς. Πρέπει πάντως αυτός ο εφιάλτης να τελειώσει. Το ταχύτερον . Αλλά πως.
Μια χώρα με τις συνθήκες της κρίσης που δεν πέρασε ακόμα και με το ως τώρα εξουθενωτικό για όλους μας κόστος βρίσκεται σήμερα σε μια κατάσταση ολίγον απέχουσα με εκείνη μετά μια ατιμωτική ήττα σε πολυετή πόλεμο.
Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει την έξοδο εξαιρετικά δύσκολη και απαιτητική. Συνοδευτικά θα λέγαμε ότι απαιτούνται κυρίως:
1. Τα κόμματα της επομένης Βουλής να ξεπεράσουν τις αγκυλώσεις τους, να υπερβούν τον εαυτό τους. Έτσι ώστε να μπορέσουν να συνεργαστούν και να ομονοήσουν στον κοινό εθνικό στόχο: Την έξοδο της χώρας από την κρίση. Αν δεν το κάνουν, πράγμα πιθανό, δεδομένης της ως τώρα διαγωγής τους, τότε το βάρος θα πέσει στο πρώτο σε ψήφους κόμμα ( και πρωτίστως στον αρχηγό του). Αυτός ο αρχηγός και το κόμμα θα πρέπει:
2. Να έχει όραμα και πρόγραμμα- ενδελεχώς μελετημένο και κοστολογημένο – εξόδου από την κρίση. Να πείσει την πλειοψηφία του λαού και να την εμπνεύσει, να την κινητοποιήσει ώστε η έξοδος από την κρίση να γίνει γι αυτήν προσωπικό ζητούμενο.
3. Να αποφασίζει και να ενεργεί με συμμετοχή του λαού και για το λαό. Δηλαδή. Να ξανανομιμοποιηθεί δηλ. η αντιπροσωπευτική δημοκρατία που η σημερινή κυβέρνηση την έχει απονομοποιήσει βάναυσα, θανάσιμα σχεδόν.
4. Η πολιτική ηγεσία να αποδειχθεί ικανή, κατάλληλη για τις κρατούσες συνθήκες.
5. Να βελτιωθεί το θεσμικό κοινοβουλευτικό πλαίσιο.
6. Να ενδυναμωθεί και να ενισχυθεί νομικά, θεσμικά, η μεσαία κοινωνική τάξη.
Συνεχίζεται
