Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
“Έρχονται με μια οικειότητα. Διασχίζουν με μια οικειότητα τούς δρόμους μας.
Μπαινοβγαίνουν με μια οικειότητα στις βεράντες και στούς ηλιακούς μας.
Σαν ξενιτεμένοι που έρχονται να περάσουν το καλοκαίρι τους στήν πατρίδα με τούς δικούς τους… τα χελιδόνια…” (Κ.Μόντης)
Στη γειτονιά μου έχει μια κορομηλιά – εγώ τη λέω τζιρνικιά. Επίσης μια αμυγδαλιά και μια βυσσινιά. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ανθίζουν και βγάζουν χιλιάδες λευκά και ροζ λουλούδια σαν πανέμορφες νυφούλες.
Ακριβώς αυτές τις μέρες. Ούτε πιο νωρίς ούτε πιο αργά. Με Αγγλική συνέπεια δευτερολέπτου. Πρώτα ανθίζει η αμυγδαλιά και μετά ειδοποιεί τις άλλες δύο να ανθίσουν κι αυτές. Λένε σε όλους ότι πέρασε ο βαρύς χειμώνας κι έφτασε η άνοιξη.
Εγώ, που νομίζω ότι τα ξέρω όλα, ξεχνώ πολύ εύκολα: Τι φάγαμε χτες, πού πάρκαρα το αυτοκίνητο, πότε πρέπει να κάνω σέρβις το αυτοκίνητο, πότε λήγει ο λογαριασμός της ΔΕΗ, πού ξέχασα την ομπρέλα, αν πήρα τα χάπια για την πίεση, πότε είναι τα γενέθλια της γυναίκας μου, κ.ά.
Και διερωτώμαι: Αυτές, πώς το ξέρουν; Τι είναι αυτό που τις παρακινεί; Ποιο ρολόι τις το θυμίζει; Πού ήταν κρυμμένα μέσα τους τα μπουμπούκια; Πώς δεν κάνουν λάθος και δίνουν πάντα το ίδιο, το δικό τους χρώμα στα λουλούδια τους; Και το ίδιο ξεχωριστό άρωμα. Πώς το ξέρουν ότι πρέπει να πετάξουν πρώτα τα μπουμπούκια και ύστερα τα φύλλα και τους καρπούς; Κι αυτά τα μπουμπούκια, βάσει ποιού σχεδίου ή καλουπιού παίρνουν αυτό το σχήμα;
Εκτός από την αμυγδαλιά, τη τζιρνικιά και τη βυσσινιά, βλέπω και τις πεταλούδες, και τις μέλισσες που πετάνε από λουλούδι σε λουλούδι και τρυγούν τους χυμούς.
Και διερωτώμαι: Αυτές οι μέλισσες, από πού το έμαθαν ότι ήλθε η άνοιξη και άνθισαν τα δέντρα; Όταν φύγουν από την κυψέλη, διανύουν μεγάλες αποστάσεις, κι όλη μέρα τριγυρίζουν από δω κι από κει σε διάφορα χωράφια, περιβόλια και δέντρα. Όταν φορτωθούν τη γύρη, χωρίς να έχουν ραντάρ, πώς ξέρουν το δρόμο και γυρίζουν γραμμή πίσω στην κυψέλη, στη δική τους κυψέλη κι όχι σε κάποια άλλη;
Είναι και τα χελιδόνια, που καταφτάνουν κι αυτά τώρα την άνοιξη.
Και οι πελαργοί.
Και διερωτώμαι: Ξεκίνησαν από τη μακρινή Αφρική. Που τη βρήκαν τη δύναμη να πετάξουν τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα;
Εγώ με το αυτοκίνητο κάνω μια μικρή διαδρομή, λ.χ. από την Κατερίνη στη Χαλκιδική, κι αν δεν προσέξω τις πινακίδες μπορεί να κάνω λάθος και να βρεθώ σε άλλο μέρος. Κι αν χρειαστώ οδική βοήθεια παίρνω τηλέφωνο την Express Service. Κάθε μια ώρα κάνω μια στάση να ξεκουραστώ, για καφέ και τουαλέτα.
Αυτά τα πουλιά, χωρίς πινακίδες, χωρίς GPS, περνούν πάνω από θάλασσες και στεριές, από χωράφια, περιβόλια, χωριά, ποτάμια και κόλπους, πάνω από νησιά και ξερονήσια, με αέρα και βροχή, χιλιάδες χιλιόμετρα χωρίς διάλειμμα, χωρίς παρκινγκ, χωρίς καφέ και ξεκούραση.
Και με αλάνθαστο τρόπο βρίσκουν τη δική τους φωλιά.
Tην ίδια φωλιά κι όχι κάποια άλλη. Αυτήν που είχαν αφήσει πέρσι το φθινόπωρο όταν έφυγαν για να πάνε στην Αφρική.
Πώς το ξέρουν;
Σημείωση, Γ. Κορομήλης: Φίλε Θόδωρε, επίτρεψε με να υπενθυμίσω, με την ευκαιρία, το γνωστό, απο τον Νίκο Καζαντζάκη γραφέν: “Είπα στην αμυγδαλιά: μίλησε μου για τον Θεό. κι η αμυγδαλιά άνθισε”.
Ευχαριστώ.
