Όταν λέμε φανατικούς εννοούμε τους “οργανωμένους”, που ζουν και αναπνέουν μόνο για την ομάδα τους και όλη την εβδομάδα περιμένουν με μεγάλη αγωνία το ματς της Κυριακής.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Που πηγαίνουν στο γήπεδο 3 ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα, κι όταν ξεκινήσει ο αγώνας αντί να βλέπουν τι γίνεται στον αγωνιστικό χώρο και στο παιχνίδι, ανάβουν πυρσούς και πετούν καπνογόνα και φωνάζουν ομαδικά με ντελίριο διάφορα συνθήματα.
Είναι εκπληκτικό πόσο ενημερωμένοι είναι για τους ποδοσφαιριστές της ομάδας τους με απίστευτες λεπτομέρειες, π.χ. ημερομηνία γέννησης, σε ποια γειτονιά της χώρας τους μεγάλωσαν (Βραζιλία, Ουρουγουάη, Ακτή Ελεφαντοστού, Νιγηρία, Μαρόκο κλπ.), τι νούμερο παπούτσια φοράνε, αν είναι αριστεροπόδαροι ή δεξιοπόδαροι, πόσες φορές τραυματίστηκαν σε χιαστούς ή σε τετρακέφαλο, σε ποιο νοσοκομείο έγινε η εγχείρηση και πόσο στοίχισε, πόσο καιρό πήρε η ανάρρωση, τι λέει το συμβόλαιο που υπέγραψαν με την ομάδα (αποδοχές, ρήτρες, έξτρα πριμ κλπ.), πόσο φάλτσο δίνουν στην μπάλα όταν σουτάρουν, πόσα γκολ έχουν σημειώσει και πόσες ασίστ έχουν δώσει, πόσες κίτρινες κάρτες έχουν πάρει, πόσο ψηλά (σε εκατοστά) πηδάνε για κεφαλιά, ποια είναι τα αγαπημένα τους φαγητά, πόσες συμμετοχές είχαν στις προηγούμενες ομάδες τους, αν έκαναν κάποια δωρεά σε φιλανθρωπικό σύλλογο, σε πόσα δευτερόλεπτα τρέχουν τα 60 μέτρα, σε τι ζώδιο ανήκουν, τι χόμπι έχουν, η φιλενάδα τους αν είναι ξανθιά ή μελαχρινή, κλπ. κλπ.
