Του Γιάννη Κορομήλη
Όπως, πολύ καθαρά, μας δείχνει η εμπειρία των οκτώ χρόνων της κρίσης – και κυρίως των τεσσάρων τελευταίων της αριστεροδεξιάς κυβέρνησης της χώρας, οι μεν συνέταιροι μας της Ε.Ε έκαναν ό,τι έκαναν για μας- με βάση βέβαια και τα δικά μας συμφέροντα- αλλά χαΐρι και προκοπή δεν είδαμε , οι δε πολιτικοί μας δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, να ομονοήσουν και να συνεργαστούν για το καλύτερο δυνατό. Οι της τελευταίας τετραετίας περίπου (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) κατάφεραν σε λιγότερο σχετικά χρόνο να κάνουν, με τις ιδεοληψίες, τους λαϊκισμούς και την ημιμάθεια τους να κάνουν περισσότερο και μεγαλύτερο κακό στη χώρα μας. Έτσι αν είναι να σωθούμε πράγμα που, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα από τους σήμερα κυβερνώντες, δεν είναι καθόλου, μα καθόλου βέβαιο, ένας μόνο δρόμος υπάρχει: να σωθούμε μόνοι μας. Με την έννοια να δούμε εμείς τι μπορούμε να κάνουμε για μας και την Πατρίδα.
Όταν λέω να κάνουμε εμείς, δεν θέλω να πω να κάνουμε κάποιου είδους επανάσταση και να αναλάβουμε εμείς τα ηνία της χώρας. Κάτι τέτοιο θα ήταν ουτοπικό και σε κάθε περίπτωση κενό περιεχομένου. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε και πρέπει να κάνουμε είναι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως πολίτες μιας δημοκρατικής χώρας. Σε λίγους μήνες έχουμε τριπλές (ή και τετραπλές) εκλογές: Ευρωεκλογές, Περιφερειακές και Δημοτικές την ίδια μέρα (ίσως και βουλευτικές). Κάθε εκλογή σημαίνει επιλογή. Από τους πολλούς που περιλαμβάνονται στα αντίστοιχα ψηφοδέλτια, πρέπει να επιλέξουμε τους καλύτερους, τους ικανότερους για τα καθήκοντα που αντίστοιχα θα αναλάβουν αυτοί που θα εκλεγούν.
Κι εδώ βρισκόμαστε ενώπιον της πρώτης και σημαντικότερης δυσκολίας. Κάθε επιλογή προϋποθέτει γνώση. Κι όσο η επιλογή αφορά σε ανώτερα, μεγαλύτερης εμβέλειας άρα και ευθύνης αξιώματα τόσο και πιο δύσκολη δηλ. πιο απαιτητική η επιλογή.. Άλλο π.χ είναι να επιλέξω έναν σύμβολο Τοπικής Κοινότητας κι άλλο, αναμφίβολα πιο δύσκολο πιο περίπλοκο, να επιλέξω τον πρωθυπουργό της χώρας ή τους βουλευτές της εκλογικής μου περιφέρειας, ή το Δήμαρχο της περιοχής μου. Καθένα έχει το δικό του βαθμό δυσκολίας. Στην επιλογή αυτή όπως εξάλλου και σε πολλές άλλες περιπτώσεις «η άγνοια είναι συμφορά», όπως είπε ο Σωκράτης.
Αλλά πόσα ξέρουμε οι απλοί πολίτες και οι γραμματιζούμενοι ακόμα; Και στη Δημοκρατία- που είναι σίγουρα το καλύτερο πολίτευμα από όλα όσα επινόησε ο άνθρωπος μέχρι σήμερα- όλοι έχουν το ίδιο ακριβώς δικαίωμα (και υποχρέωση φυσικά). Όλοι οι ψήφοι μετρούν το ίδιο. Κατά συνέπεια θα πρέπει όλοι οι ψηφοφόροι να έχουν να απαραίτητο minimum (=ελάχιστο) γνώσεων ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν στη μεγάλη ευθύνη της εκλογής των αξιωματούχων κάθε βαθμίδας. Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω ενός κατάλληλου εκπαιδευτικού συστήματος.Σοβαρός βέβαια είναι και ο ρόλος της οικογένειας, των γονέων. Ασφαλώς. Όμως αντικειμενικά όλοι οι γονείς δεν έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις ούτε και μπορεί να περιμένουμε να είναι όλοι τους καλοί… παιδαγωγοί. Καλό θα ήταν βέβαια να ήταν όλοι οι γονείς σπουδαγμένοι και μορφωμένοι. Αλλά είναι μάλλον αργά για τους ήδη γονείς. Για τους μέλλοντες πολλά μπορούν να γίνουν, με σωστό εκπαιδευτικό σύστημα.
Αλλά ποιος θα εκπονήσει και ποιος θα νομοθετήσει αυτό το κατάλληλο σύστημα; Το γε νυν έχον κάποιοι πολιτικοί. Συνεπώς πρέπει πρώτα να εκλεγούν οι καλύτεροι ει δυνατόν πολιτικοί, από μας από το λαό, κι αυτοί στη συνέχεια να νομοθετήσουν. Κατά συνέπεια εμείς οι ψηφοφόροι πρέπει να κάνουμε στις επικείμενες τριπλές ή τετραπλές εκλογές τις σωστότερες επιλογές. Αλλά με ποια κριτήρια;
