Μάλιστα κάποιοι που κόπτονται υπέρ των θλιβερών αυτών υπάρξεων τονίζουν ότι δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι αρκούμενοι σε λογοπαίγνια και θεωρητική υποστήριξή τους. Αυτοί είναι οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί υπέρμαχοι των πολυπολιτισμικών κοινωνιών. Απέναντί τους παρατάσσονται οι εθναμύντορες, που εκφράζουν τις έντονες ανησυχίες για τον κίνδυνο να αλωθεί η χώρα από το πλήθος των μεταναστών που καταφθάνουν. Ο κίνδυνος αυτός είναι αναμφισβήτητα ορατός. Όμως δεν θα αποφευχθεί με τη λήψη αυστηρών μέτρων, ώστε να αποτραπεί η προσέγγιση αποκλήρων και μη στο έδαφος της χώρας, καθώς είναι κοινό μυστικό, που δεν αναλύουν οι εθναμύντορες σε βάθος: Το διεθνές σύστημα εξουσίας επιδιώκει την αλλοίωση των δυτικών κοινωνιών, στις οποίες ανήκει και της χώρας μας. Συνεπώς δεν είναι μόνο οι «δουλέμποροι» ένοχοι για το αθρόο μεταναστευτικό κύμα, είναι και οι ασκούντες την εξουσία, οι οποίοι εκτελούν εντολές των υπερμάχων των «ανοικτών συνόρων». Βέβαια κάποιοι «προοδευτικοί» υπερακοντίζουν αγωνιζόμενοι υπέρ της κατάργησης των συνόρων!
Η αθρόα προσέλευση μεταναστών ορμωμένων από τη Λιβύη θορύβησε πρωτίστως τους Κρήτες αλλά και πολλούς «συντηρητικούς», οι οποίοι κατηγορούν την κυβέρνηση για άτολμη αντιμετώπιση του οξέος προβλήματος της λαθραίας μετανάστευσης. Επικρίνουν τον Χαφτάρ, ένα από τους δύο ηγέτες της κατεστραμμένης και διαιρεμένης Λιβύης, για εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού. Είναι εύκολη η καταγγελία ασθενούς «κρίκου» εξουσίας. Ας εξετάσουμε το θέμα σε βάθος. Πόσοι από μας, μάλιστα Κρήτες, καταγγείλαμε την άγρια επίθεση κατά της Λιβύης επί Καντάφι της «προοδευτικής» Γαλλίας, τα αεροπλάνα της οποίας εφορμούσαν από την βάση των ΗΠΑ στη Σούδα; Πόσοι γνωρίζουμε το κοινωνικό έργο του δικτάτορα της Λιβύης, το οποίο τερματίστηκε με τη δολοφονία του; Πόσοι ενδιαφερόμαστε για την τραγικότητα της κατάστασης στη μετά Καντάφι Λιβύη, τον διαμελισμό και την αντιπαράθεση με εμφανείς τις ξένες επεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας; Γιατί θέλουμε ο Χαφτάρ να συγκρατεί στο έδαφος, που ελέγχει, τους απόκληρους, που επιθυμούν να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη, ελπίζοντας στην επιβίωσή τους ή αναζητώντας την τύχη τους και πιστεύοντας ότι θα την βρουν εκεί; Πώς θα συγκρατήσει τους άλλους, στους οποίους έχουν δοθεί κίνητρα και εφόδια προς μετανάστευση, κάτι που οι «προοδευτικοί» αρνούνται να εξετάσουν;
Γιατί μεταναστεύει κάποιος αυτοβούλως; Ασφαλώς, όπως γράψαμε για αναζήτηση καλύτερης τύχης. Αν οι συνθήκες ήταν καλές στη χώρα του, δεν θα έμπαινε στην περιπέτεια να διακινδυνεύσει και την ύπαρξή του ακόμη, για να φθάσει στον προορισμό, αφήνοντας πίσω πολλές φορές την οικογένειά του με την ελπίδα κάποτε να ξαναενωθούν. Οι ηγέτες των ισχυρών χωρών αφάνισαν τον πλανήτη υπηρετώντας τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας. Το χάσμα μεταξύ των ελαχίστων πλουτοκρατών και των δισεκατομμυρίων συνανθρώπων μας που βιώνουν υπό συνθήκες ακραίας φτώχιας ευρύνεται. Αλλά αυτό αφήνει αδιάφορους «προοδευτικούς» και «συντηρητικούς». Δύο αλαζόνες ηγέτες των ΗΠΑ και της ΕΕ αμιλλώνται σε έξαρση δαπανών για εξοπλισμούς. Ο πρώτος με την εκλογή του απαίτησε οι «αμυντικές» δαπάνες των χωρών μελών του ΝΑΤΟ να ανέλθουν στο 5% του ΑΕΠ αυτών. Η δεύτερη αποφάσισε οι χώρες μέλη της ΕΕ να δαπανήσουν εντός δεκαετίας για την «άμυνα» 800 δισεκατομμύρια, από τα οποία 25 αναλογούν στη χώρα μας με την εύρωστη οικονομία της! Αποδεχθήκαμε παθητικά τις αποφάσεις ανθρώπων, που υπηρετούν τα συμφέροντα των πανισχύρων βιομηχάνων οπλικών συστημάτων. Από ποιους κινδυνεύουν οι άκρως επιθετικές, κατά τη νεωτερικότητα, χώρες; Από «βάρβαρους» και «πρωτόγονους» ιθαγενείς της Αφρικής ή από εξωγήινους; Βέβαια διαχέεται η ανησυχία ότι σηκώνουν κεφάλι ανταγωνιστές των συμφερόντων τους όπως Η Ρωσία και η Κίνα και πρέπει να συντριβούν πριν το σηκώσουν επικίνδυνα.
Αν ήθελαν πράγματι να περιορίσουν το μεταναστευτικό κύμα θα αποφάσιζαν να διαθέσουν τα ποσά αντί για προμήθεια συνέργων του θανάτου για την επιβίωση πλήθους παιδιών που λιμοκτονούν ή πεθαίνουν από ελαφρότατες ασθένειες. Θα έπαυαν την πώληση όπλων σε φτωχές χώρες, που σπαράσσονται από τοπικούς πολέμους για τα συμφέροντα των ισχυρών και θα πωλούσαν μηχανήματα και εργαλεία. Αλλά η πολιτική τους ήταν «διαίρει και βασίλευε» και παραμένει. Πόσοι από μας έχουμε την ελάχιστη πληροφόρηση για τα συμβαίνοντα στην υποσαχάρια Αφρική. Πόσοι εκδηλώνουμε την ελάχιστη συμπάθεια προς τους δοκιμασθέντες και δοκιμαζόμενους λαούς της Μέσης Ανατολής; Πόσοι έχουμε υποπτευθεί ότι στόχος του συστήματος εξουσίας είναι πέρα από την αλλοίωση των κοινωνιών και η καντονοποίηση των χωρών, για τον ευχερέστερο έλεγχο αυτών; Με το πέρας της περιόδου της αποικιοκρατίας παρέμειναν τα σύνορα, όπως είχαν χαραχθεί από τους αποικιοκράτες, ώστε να ήταν αναμενόμενη η σύρραξη, μετά από σύντομο χρονικό διάστημα. Το είδαμε αυτό στη σύγκρουση μουσουλμάνων (του Πακιστάν) με τους ινδουϊστές (της Ινδίας). Το είδαμε στην επί εικοσαετία αιματηρή σύγκρουση στο Σουδάν μεταξύ Αράβων του βορείου τμήματος και μαύρων του νοτίου. Το βλέπουμε στη Νιγηρία μεταξύ μουσουλμάνων του βορρά και χριστιανών του νότου. Το είδαμε στην Κύπρο ως συνέπεια των αθλίων συνθηκών Ζυρίχης Λονδίνου. Το βλέπουμε στον επί τριετία πόλεμο στην Ουκρανία. Αν οι ισχυροί σέβονταν το δικαίωμα των λαών για αυτοδιάθεση, θα είχαν αποφευχθεί όλες αυτές οι συγκρούσεις. Αλλά οι ισχυροί εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας επιδιώκουν τις συγκρούσεις, επειδή αποφέρουν σ’ αυτούς οικονομικά οφέλη. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, όμως πολλοί αφελείς «πατριώτες» υποστηρίζουν τους σχηματισμούς, που το υπηρετούν. Τους υποστηρίζουν επειδή οι δήθεν «πολέμιοι» του κεφαλαίου πρόβαλλαν στο παρελθόν τον διεθνισμό του προλεταριάτου. Τον προβάλλουν ακόμη μη έχοντας την αίσθηση ότι υπηρετούν πλέον τον άκρως επικίνδυνο διεθνισμό της «νέας τάξης πραγμάτων», που στοχεύει στην παγκοσμιοποίηση με τον αφανισμό των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων των λαών και την αποδοχή της άθλιας υποκουλτούρας της γουόκ ατζέντας των ισχυρών, που προπαγανδίζουν τις δήθεν πολυπολιτιστικές κοινωνίες. Αλλά οι λαοί δεν θα εκλείψουν, επειδή το θέλουν οι ισχυροί. Θα εκλείψουν, αν παρακμάσουν πλανεμένοι από φανταχτερά συνθήματα. Εβδομήντα έτη προπαγάνδας διεθνισμού στη Σοβιετική Ένωση στάθηκαν παντελώς ανίσχυρα να εκριζώσουν το εθνικό φρόνημα των λαών της. Απεναντίας εκδηλώθηκε αυτό θεριεμένο και με εθνικιστικό φορές χαρακτήρα, μετά την κατάρρευσή της.
Σήμερα οι «προοδευτικοί» ανησυχούν για την μετακίνηση των λαών της Ευρώπης προς «συντηρητικότερες» θέσεις, τις οποίες χαρακτηρίζουν, με την τύφλωση που τους χαρακτηρίζει, συλλήβδην εθνικιστικές ή φασιστικές. Ο όρος φιλοπατρία έχει εξοβελιστεί από την ελληνική γλώσσα και από άλλες. Όντως ο εθνικισμός δεν είναι υγιής εκδήλωση. Καλό είναι να μη λησμονούμε ότι οι δυτικού τύπου ολοκληρωτισμοί δεν ανησύχησαν τους κεφαλαιοκράτες, απεναντίας «αξιοποιήθηκαν» για την αύξηση των κερδών τους. Οι λαοί δοκιμάστηκαν από τους πολέμους και τις αναστατώσεις. Δεν αποκλείεται στο μέλλον νέου τύπου ολοκληρωτισμός να επιβληθεί στις δυτικές κοινωνίες, «δημοκρατικός» ολοκληρωτισμός, στον οποίο εκλεγμένη Βουλή από τον λαό, το θύμα των ισχυρών, θα υπηρετεί εντονότερα με «δημοκρατικές» αποφάσεις τα συμφέροντα των ισχυρών στραγγαλίζοντας και τις εναπομείνασες ελευθερίες του.
Η Ευρώπη είναι ήπειρος γηραιά και δημογραφικά γηρασμένη. Δεν διάβασαν οι εθναμύντορες ότι αναλυτές και πολιτικοί επηρεάζοντες την κοινή γνώμη τονίζουν τις τελευταίες δεκαετίες την ανάγκη υποδοχής δεκάδων εκατομμυρίων μεταναστών; Δεν άκουσαν ότι αυτό είχαν ζητήσει πρόσφατα Γερμανοί βιομήχανοι από την κυβέρνησή τους; Δεν βλέπουν ότι οι βόρειοι «εταίροι» μας σφυρίζουν αδιάφορα στις εκκλήσεις των μεσογειακών χωρών για λήψη σοβαρών μέτρων κατά της εισόδου; Δεν αντιλήφθηκαν τον ρόλο της Frontex και των άφθονα χρηματοδοτουμένων ΜΚΟ; Αλλά τα ίδια ερωτήματα ισχύουν και για τους «προοδευτικούς». Αλήθεια πιστεύουν στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες; Το κακό είναι ότι τις συνέπειες της αφροσύνης μας θα υποστούν οι απόγονοί μας. Οι «βάρβαροι», που για τον Καβάφη ήταν μια κάποια λύση, έρχονται. Οι λαοί που βιώνουν παρακμή και αρνούνται να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα εκ της δημογραφικής συρρίκνωσης δεν έχουν μέλλον.
Μόνη ελπίδα για το έθνος μας είναι ο λόγος του Μακρυγιάννη: «Όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά»
«Μακρυγιάννης»
