Οι πικρότερες στιγμές της αθλητικής καριέρας μου συνδέονται με το γεγονός ότι δεν κερδίζω αυτό που μου αξίζει.
Δεν ανταμείβομαι όπως μου ταιριάζει και γι’ αυτά που έχω κάνει.
Είναι, όπως έχει πει και ο Σεφέρης, “όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει!”
Αυτό μου δημιουργεί πικρές σκέψεις και κάθε λίγο και λιγάκι επανέρχεται.
Τη μια βρίσκω ένα “φως” και μετά… πάλι τα ίδια.
– Έχω σκεφτεί μήπως η οικογένειά μου και εγώ έχουμε κάνει κάτι λάθος, ωστόσο, αν πήγαινα στον χρόνο πίσω, πάλι θα τα δίναμε όλα για τον πρωταθλητισμό, γιατί πραγματικά τα δώσαμε όλα.
Ξετιναχτήκαμε οικονομικά για τον πρωταθλητισμό…
Πιστεύω ότι πολλά οφείλονται στον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουμε γενικότερα τα πράγματα.
Και θεωρώ ότι δίνουμε περισσότερο βάση και έμφαση σε υποδεέστερα πράγματα παρά στα ουσιώδη.
Ακόμα και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν εστιάζουν στα όμορφα κοινωνικά μηνύματα που προβάλλουν η κάθε πρωταθλήτρια και ο κάθε πρωταθλητής αλλά στο τι λέει… ένας παίκτης reality και στις κόντρες ή τις ίντριγκες που συμβαίνουν σε τέτοιου είδους παιχνίδια.
Και, εφόσον τα ΜΜΕ τα προβάλλουν με τέτοιον τρόπο, αντίστοιχα και ο κόσμος από την πλευρά του στρέφει το ενδιαφέρον του εκεί.
Φυσικά, ούτε η Πολιτεία, ούτε η Ομοσπονδία, ούτε όλοι οι αρμόδιοι παράγοντες κάνουν αυτό που χρειάζεται το άθλημα
Αν θέλει κανείς, βρίσκει λύση.
Από την άλλη, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό και είμαι ευγνώμων, γιατί εμένα ο Θεός ποτέ δεν με άφησε, στις μεγαλύτερες δυσκολίες της ζωής μου μπορεί να έπεσα, αλλά πάντα υπήρχε κάτι να με σηκώσει από τη δύσκολη κατάσταση.
Όλοι οι άνθρωποι περνάμε από τέτοιες φάσεις, αλλά έτσι είναι η επιβίωση!
Θεωρώ τον εαυτό μου πραγματική μαχήτρια, γιατί δεν σταμάτησα ποτέ, σηκώνομαι πάντα και συνεχίζω.
Γι’ αυτό και μόνο συν όλα αυτά που έχω καταφέρει, νιώθω νικήτρια και ευλογημένη.
– Έτσι βγήκα δυνατή, ξέρω πλέον από τι είμαι φτιαγμένη και παίρνω αυτοπεποίθηση για το μέλλον και τη ζωή μου.
Είμαι άνθρωπος πολύ θετικός, κρατάω μόνο τα θετικά από όλες τις καταστάσεις, πάντα εστιάζω στην ουσία, δηλαδή το τι κατάφερα και πώς, και γεμίζω τον εαυτό μου με αισιοδοξία.
Σε όλους τους ανθρώπους συμβαίνουν άτυχες και κακές στιγμές, το θέμα είναι αν θα μείνεις εκεί ή αν θα κάνεις κάτι για να ξεφύγεις και να βελτιώσεις τις συνθήκες.
Η στιγμή που με γονάτισε περισσότερο αφορά στην περίοδο πριν τους Ολυμπιακούς του Τόκιο, όπου έκανα την προσπάθειά μου για την πρόκριση.
Είμαι πολύ ανθεκτική ψυχικά, δεν σταμάτησα ποτέ, αν και θα μπορούσα να τα αφήσω όλα.
Επέλεξα να συνεχίζω κάθε φορά, αλλά αυτό που με έκανε να σπάσω σε χίλια κομμάτια ήταν ο εσωτερικός πόλεμος στο άθλημά μου με την παλιά διοίκηση της Ομοσπονδίας.
Περνούσα πάρα πολλά, δεν είχα καμιά στήριξη, ήμουν μόνη μου, εγώ και ο πατέρας μου εναντίον όλων.
Ήταν κάτι τόσο δύσκολο και για τους δυο μας.
Αν ρωτήσει κανείς τον πατέρα μου, τα ίδια θα πει.
– Μας λύγισε αυτή η κατάσταση και την ίδια στιγμή περίμεναν όλοι από εμάς να φέρουμε μια πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Πώς γίνεται να φέρουμε μια πρόκριση, όταν όλοι της διοίκησης είναι εναντίον μας και πάρα πολλοί δεν ήθελαν καν να το πετύχουμε αυτό;
Δυστυχώς υπήρχαν άνθρωποι που δεν το ήθελαν.
Για τους δικούς τους λόγους.
Ήμασταν μόνοι μας, δεν είχαμε ψυχολογική βοήθεια, δεν καταφέραμε να σταθούμε ακλόνητοι ψυχικά, όπως κάναμε όλα τα χρόνια.
Ήταν και οι αγώνες, ήταν και η δύσκολη οικονομική κατάσταση, το ένα πάνω στο άλλο…
Και, όση οικονομική βοήθεια και αν μας έδωσαν είτε ιδιωτικά χορηγοί είτε η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, ποτέ δεν έφτανε.
Ήταν τόσο μεγάλο το ποσό που χρειαζόταν, ώστε ένιωθα ότι πρέπει να “ζητιανέψω”.
Είμαι υπερήφανος άνθρωπος και δεν ήθελα.
Ήθελα να τα είχα όλα λυμένα, έναν γυμναστή, έναν ψυχολόγο, την προπόνησή μου, να μην σκέφτομαι τα χρήματα ή οτιδήποτε άλλο πέρα από την προπόνησή μου.
Αντιθέτως, εγώ είχα να σκέφτομαι όλα τα άλλα εκτός από την προπόνησή μου. Και να… φέρνω και μετάλλια.
Όσον αφορά στο ranking, τέθηκα εκτός Ολυμπιακών Αγώνων για πάρα πολύ λίγους βαθμούς.
Αν με έστελνε η τότε Ομοσπονδία μου σε όλα τα τουρνουά και μου πλήρωνε τους αγώνες (Κ1 κ.α.), θα είχα αυτούς τους βαθμούς.
Επίσης, ήμουν τραυματισμένη σε δυο-τρία τουρνουά και δεν μπορούσα να ταξιδέψω και να λάβω μέρος.
Θα μπορούσα βέβαια να πάρω έστω κάποιους πόντους συμμετοχής, αλλά πάντα τα οικονομικά ήταν ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα δικό μας.
Από την άλλη, η “Ελλαδίτσα” και αυτοί που είχαν τα ηνία τότε δεν ήταν οι “αγαπημένοι” στον παγκόσμιο κύκλο.
– Οπότε τι πιο εύκολο στο καράτε (το οποίο έχει διαιτητές που κρίνουν) να μην κάνουν το δίκαιο, να μην με αφήσουν να νικήσω τον αντίπαλο. Υπήρχαν αδικίες πάρα πολλές.
Προκρίθηκε μια Τουρκάλα, την οποία είχα κερδίσει πάρα πολλές φορές και ήταν πολύ χαμηλά.
Πέρασε όμως, γιατί η Τουρκία είναι δυνατή χώρα.
Και με την wild card ήμουν η πρώτη υποψήφια, το νούμερο ένα στο ranking, αλλά φυσικά πήραν την αθλήτρια από το Καζακστάν, μια χώρα που είναι πάρα πολύ δυνατή στο καράτε.
Το φαντάζονται όλοι για ποιον λόγο δεν προκρίθηκα εγώ.
Καράτε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο δεν είδα καθόλου.
Δυστυχώς τότε ήταν μια περίοδος για εμένα πάρα πολύ δύσκολη ψυχολογικά και μου πήρε πάρα πολλούς μήνες για να συνέλθω από όλο αυτό που πέρασα και από τις τελικές εξελίξεις, τις οποίες δεν τις περίμενα με τίποτα.
– Ήταν μεγάλη αδικία και πλήγμα αυτό, μια Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια Πρωταθλήτρια να μην προκρίνεται στους Ολυμπιακούς, παρ’ όλες τις θυσίες και τους κόπους της.
Γι’ αυτό δεν είδα καθόλου το άθλημά μου στους Ολυμπιακούς, μου ήταν πολύ δύσκολο να βάλω τον εαυτό μου σε αυτήν την διαδικασία.
Πόσο μάλλον να βρω τη δύναμη να ξανασυμμετάσχω σε αγώνες.
Ωστόσο, όταν έβλεπα τα αποτελέσματα των Ελλήνων συναθλητών μου από τα άλλα αθλήματα, πραγματικά συγκινούμουν και χαιρόμουν τόσο πολύ.
Ευτυχώς βρέθηκε στη ζωή μου ο Δημήτρης Πετρούνιας, αθλητικός ψυχολόγος, ο οποίος εθελοντικά μου έστειλε μήνυμα να επικοινωνούμε και ουσιαστικά εκείνος ήταν ο άνθρωπος που με βοήθησε πραγματικά να ξαναμπώ σε αγώνες και να συνεχίσω.
Ταυτόχρονα, είχα και το πλήγμα της αποχώρησης όλων των χορηγών μου.
– Επειδή βγήκε το καράτε από τους επόμενους Ολυμπιακούς, παρά τα μετάλλια και τις επιτυχίες που έχω φέρει, παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια δεν λείπω ούτε από το ευρωπαϊκό ούτε από το παγκόσμιο βάθρο, αποχώρησαν.
Ο αποκλεισμός του αθλήματος από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού φαίνεται ότι είναι σαν ταφόπλακα.
Δεν υπάρχουν και πριμ από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού για κάποιο μη Ολυμπιακό άθλημα, δεν δικαιούμαστε τίποτα σε σχέση με τα Ολυμπιακά.
Είχαμε γνωρίσει μια καλύτερη αντιμετώπιση σε σχέση με το παρελθόν, όταν και πάλι δεν ήταν Ολυμπιακό άθλημα, και ξαφνικά βρισκόμαστε πάλι στα ίδια.
Έφυγαν όλοι, εκτός από την EREN Hellas, τον πρώτο μου χορηγό, ο οποίος πραγματικά είναι συνεχώς δίπλα μου.
Οι κύριοι Πάρις Μουράτογλου (ιδιοκτήτης της εταιρείας και πατέρας του γνωστού προπονητή του τένις) και Κοσμάς Φέσσας αγάπησαν την Έλενα για τον χαρακτήρα της, για την προσωπικότητά της και έμειναν δίπλα της, όπως το είχαν πει στην αρχή.
Ευτυχώς πήραμε πίσω με πολύ αγώνα τα χρήματα των πριμ μου από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, τα οποία δεν ισοσκελίζουν αυτά που έχουμε ξοδέψει για τον πρωταθλητισμό, αλλά ουσιαστικά είναι μια μικρή καινούργια αρχή για εμάς, ώστε να σταθούμε στα πόδια μας.
Τα χρήματα αυτά δεν θα τα έπαιρνα ποτέ, αν δεν άλλαζε η διοίκηση στην Ομοσπονδία.
Παλαιότερα έκαναν τα πάντα για να μην δεχτώ τη βοήθεια, δεν ξέρω για ποιον λόγο, αλλά δυστυχώς αυτό συνέβαινε.
Έκανα μεγάλη μάχη για να πάρω ό,τι δικαιούμαι.
Στο παρελθόν, μου είχε γίνει πρόταση να αγωνιστώ με την Εθνική Γερμανίας.
Σίγουρα η ζωή μου θα ήταν αλλιώς από πολλές πλευρές, γιατί εκεί το κλίμα ήταν πιο υποστηρικτικό για τους αθλητές.
Θα έπαιρνα έναν μισθό, θα μου πλήρωνε η Ομοσπονδία τους αγώνες, δεν θα σκεφτόμουν τίποτα άλλο εκτός από την προπόνηση.
Ωστόσο δεν μετανιώνω για τίποτα.
Είμαι Ελληνίδα!
– Οι άνθρωποι, όταν σκέφτονται συναισθηματικά, παρασύρονται.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν το βάθρο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Εκεί δεν θα άκουγα τον Εθνικό μας ύμνο, θα άκουγα έναν ξένο ύμνο, οπότε αυτό δεν θα το μπορούσα!
Επιπλέον, δεν ξέρω αν θα έβγαινα Παγκόσμια Πρωταθλήτρια ως Γερμανίδα, με γερμανικά χρώματα.
Δεν έχω μετανιώσει καθόλου την επιλογή μου.
Προτιμώ που αγωνίστηκα για την Ελλάδα, τους Έλληνες και όλους αυτούς που εκτιμούν όλα αυτά που έκανα για την χώρα μου παρά να πάω στους Ολυμπιακούς με την Γερμανία και να είναι… όλα καλά.
Και αυτό που κατάφερα μέσα μου, εσωτερικά, είναι το μεγαλύτερο μετάλλιο.
Έχω πτυχίο στη γυμναστική και τη φυσικοθεραπεία και κάνω personal και κατ’ οίκον, σε συγκεκριμένα περιστατικά. Είναι κάτι που μου αρέσει.
Αλλά σίγουρα θα ασχοληθώ με την προπονητική, ήδη έχω ξεκινήσει, είτε στο δικό μας γυμναστήριο, το Αθλητικό Κέντρο Maximum, είτε όπου με καλούν στο εξωτερικό, όπως στην Κύπρο, για να κάνω προπονήσεις και να μεταλαμπαδεύω τις γνώσεις και εμπειρίες μου.
Σε ό,τι αφορά στα αγωνιστικά, εξαρτάται από τους χορηγούς αν θα συνεχίσω.
– Αν έχω χορηγούς που θα καλύπτουν το βιοποριστικό μου και δεν θα έχω ανάγκη να σκέφτομαι πώς θα ζήσω, πώς θα επιβιώσω, τότε θα συνεχίσω με ανταγωνιστικούς ρυθμούς στον πρωταθλητισμό.
Αν δεν έχω καμία στήριξη, δεν μπορώ να υποστώ τα ίδια πράγματα που τραβούσα στο παρελθόν.
Τουλάχιστον για δύο χρόνια ακόμα μπορώ και έχω πολλά να δώσω σωματοδομικά.
Και φυσικά προετοιμάζω και το έδαφος για την μετάβασή μου στο επαγγελματικό κομμάτι.
Στην Κατερίνη το όνομα Χατζηλιάδου σημαίνει πράγματα…
Αρκετοί γνωρίζουν ότι είμαι Παγκόσμια Πρωταθλήτρια, γνωρίζουν τον μπαμπά μου και τον εκτιμούν, γνωρίζουν την προσπάθειά μας
Στον Τελικό του Παγκοσμίου, όπου κατέκτησα το Χρυσό μετάλλιο, όλοι συγκινήθηκαν και έκλαιγαν.
Οι άνθρωποι εδώ ξέρουν την ιστορία μας και την οικογένειά μας και νομίζω ότι θεωρούμαι άξια πρεσβευτής της πόλης μας.
