Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Όταν φτάνω στο ταμείο στο σουπερμάρκετ, το πρώτο πράγμα που ακούω να με ρωτάει η ταμίας είναι εάν έχω κάρτα.
- Όχι, δεν έχω κάρτα. Τι να την κάνω;.
- Όσο πιο πολύ ψωνίζετε, τόσο μεγαλύτερο κέρδος θα έχετε!
Τελικά με έπεισε και έβγαλα κάρτα. Ήταν μια χαριτωμένη κοπέλα. Και την επόμενη φορά που πήγα και ψώνισα γάλα, ντομάτες και ένα γιαουρτάκι, όταν έφτασε η ώρα να πληρώσω στο ταμείο 9,50 ευρώ, έβγαλα με περηφάνεια την εκπτωτική μου κάρτα. Αισθάνθηκα σαν να ήμουν προνομιούχος, σαν επίσημος σε κάποια πολιτιστική εκδήλωση που κάθεται μπροστά-μπροστά από όλους στις τιμητικές θέσεις.
- Έχετε κερδίσει 3 πόντους!
- Και τι θα τους κάνω αυτούς τους 3 πόντους;
- Όταν συμπληρώσετε 200 πόντους θα κερδίσετε μια δωροεπιταγή αξίας 6 ευρώ.
- Και γιατί δεν κερδίζω λεφτά, αλλά δωροεπιταγή;
- Το ίδιο πράγμα είναι, για να ψωνίσετε.
- Και πότε θα συμπληρώσω τους 200 πόντους;
- Για κάθε 3 ευρώ που πληρώνετε, παίρνετε 1 πόντο.
Άρα, πρέπει να ψωνίσετε για 600 ευρώ.
- Και πού θα τα βρω τα 600 ευρώ;
Στην απορία μου αυτή η χαμογελαστή ταμίας δεν απάντησε.
Τότε κι εγώ τη ρώτησα:
- Είσαι παντρεμένη;
- Τι λέτε κύριε! Ποιος παντρεύεται σήμερα; Με 420 ευρώ μισθό που παίρνω δεν μου φτάνουν για τίποτα, ούτε για καφέδες και τσιγάρα.
- Εμείς οι παλιοί πώς παντρευτήκαμε και κάναμε οικογένειες και παιδιά;
- Έχετε δίκιο κύριε μου, τότε τα πράγματα ήταν αλλιώς. Εσείς τη βγάζατε με στερήσεις και μεγάλη οικονομία. Ούτε καλλυντικά ξέρατε, ούτε κομμωτήριο, ούτε καφετέρια, ούτε διακοπές, ούτε tablet, ούτε κινητό. Μαγειρεύατε μια μεγάλη κατσαρόλα φασουλάδα ή τραχανά για όλη την εβδομάδα. Φορούσατε τα ίδια ρούχα και παπούτσια 20 χρόνια κι όταν χαλούσαν τα μπαλώνατε, δεν αγοράζατε καινούργια.
Τις βλέπω και τις φίλες μου που παντρεύτηκαν, όλες υποφέρουν.
Να λείπει το βύσσινο. Για γάμο και παιδιά είμαστε με 420 ευρώ;
Ούτε κι εγώ μπορώ να απαντήσω σ’ αυτήν την ερώτηση.
