– Δεν ανακάλυψα και την Αμερική!
– Λίγο δύσκολο!
– Και το αυτό με το ότι ο άνθρωπος είναι το πιο άγριο ζώο! Γι αυτό είπα για την Αμερική, δεν είναι δική μου σκέψη, απλώς το λέω αφορμής δοθείσης!
– Για λέγε! Τι θες να πεις;
– Ότι τα ζώα που ξέρουμε σαν ζώα ποτέ δεν συμπεριφέρονται όπως εμείς!
– Αχ!
– Ρε, ένα ζώο θα σου δείξει τόση αγάπη και τόση αφοσίωση που δεν την δείχνει ποτέ άνθρωπος. Είτε επειδή δεν θέλει, είτε επειδή δεν μπορεί, είτε επειδή δεν ξέρει! Τα ζώα σε κοιτάνε μέσα στα μάτια και διοχετεύουν όλη τους την αγάπη σε μένα, σε σένα…! Ενώ ο άνθρωπος; Ανελέητα… άσε μην τον χαρακτηρίσω!
– Έτσι είναι ρε, αλλά ποιος δίνει σημασία; Δεν είδες πόσες φορές μάθαμε για κακοποιήσεις ζώων, και όχι μόνο αυτό, αλλά σίγουρα καμάρωναν για τα ανδραγαθήματα τους, άντε ρε!
– Κάπου… θες να το πας… αλλού!
– Ναι, διάβασα για μια γυναίκα που φρόντιζε ένα ηλικιωμένο και του άρπαξε την σύνταξη από το σπίτι του, εξαφανίστηκε αφήνοντας πίσω της μια σκηνή… ένα ανήμπορο στο πάτωμα με ανοιχτή πόρτα να προσπαθεί να ζητήσει βοήθεια. Δεν έχει σημασία η καταγωγή της γηροκόμου, θα μπορούσε να ήταν οποιασδήποτε εθνικότητας, τον άνθρωπο βλέπουμε εδώ… και να σου πω και κάτι άλλο, παραλίγο σε μια πόλη μας να γινόταν ένα φρικτό ατύχημα, αλλά πρόλαβε η οδηγός να φρενάρει αποφασιστικά. Και τι σκηνικό! Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα στη μέση ενός δρόμου με κίνηση ένα μωρό έντεκα μηνών να μπουσουλάει πάνω στο κατάστρωμα του δρόμου!
– Θεέ και Κύριε! Δεν το πιστεύω!
– Είναι δυνατόν; Μα, είναι δυνατόν; Έντεκα μηνών;
– Και εσύ τι λες; Μόνο του πετάχτηκε το μωρό μέχρι το περίπτερο για να αγοράσει σοκολάτες;
– Καλά, τι είναι αυτά που λες; Αστειεύεσαι φαντάζομαι!
– Για πες μου λοιπόν, τι είδους ζώο είναι ο άνθρωπος;
