Ναι είναι αναποτελεσματικές οι απεργίες που ανακοινώνουν οι εργατοπατέρες που όχι μόνο δεν παίρνουν μέτρα για την συμμετοχή των εργαζομένων αλλά δεν συμμετέχουν ούτε οι ίδιοι.
Και επειδή πονάει κεφάλι δεν πρέπει να κόβουμε το κεφάλι, έτσι για την αποδιοργάνωση του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος δεν φταίνε όλοι, και η λύση δεν είναι να μην συμμετάσχουμε, ταυτίζοντας όλους που ασχολούνται με το συνδικαλισμό με την ρεμούλα, την συναλλαγή, την ιδιοτέλεια.
Ναι τέτοιοι είναι οι εργατοπατέρες, οι φιλοκυβερνητικοί συμβιβασμένοι – ξεπουλημένοι συνδικαλιστές (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ) που δρούνε συνειδητά για την απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Υπάρχουν και άλλοι συνδικαλιστές όμως που τιμούν αυτή την λέξη και παλεύουν από την ταξική σκοπιά τα θέματα της εργατικής τάξης, συσπειρωμένοι στο ταξικό – αγωνιστικό μέτωπο, στο ΠΑΜΕ.
Για αυτό πρέπει να ξεπεραστεί η παγίδα από όλους αυτούς που βρίζουν συλλήβδην το συνδικαλιστικό κίνημα, απαξιώνοντας τον θεσμό, για να τον αποδυναμώσουν τελείως και να τον διαλύσουν, για να περνάνε χωρίς κανένα εμπόδιο όλες οι αντιδραστικές – αντεργατικές νομοθεσίες που θέλουν οι αστικές κυβερνήσεις, η μεγαλοεργοδοσία και το κεφάλαιο.
Γιατί κάποιοι έχουν πιάσει μόνιμο στασίδι σε «επιτελικούς» τομείς του συστήματος και μονίμως προπαγανδίζουν – βάλλουν κατά του συνδικαλιστικού κινήματος μέσα από γενικεύσεις και ομογενοποιήσεις.
Ας δούμε όμως το άλλο κομμάτι του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος που παλεύει με όρους αυτοθυσίας (ενίοτε απολύονται πρωτοπόροι συνδικαλιστές που δρούνε μέσα στους χώρους δουλειάς), οργάνωσης, δράσης, αγώνα και κλιμάκωσης και συνειδητά τους θάβουν τα κατά τα άλλα «δημοκρατικά» και «πλουραλιστικά» ΜΜΕ.
ΕΜΑΘΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΗΣ «ΕΝΕΔΕΠ» ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΣΤΙΣ ΠΡΟΒΛΗΤΕΣ ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ?
Τέτοιοι συνδικαλιστές που δεν είναι λίγοι σε όλη την επικράτεια είναι και το σωματείο ΕΝΕΔΕΠ (Ένωση Εργαζομένων Διακίνησης Εμπορευματοκιβωτίων στις προβλήτες του Πειραιά στο λιμάνι) που εκμεταλλεύεται το Κινέζικο μονοπώλιο της «COSCO».
Στις 25 Οκτωβρίου στην εμβληματική για το κεφάλαιο και πολυδιαφημιζόμενη «επένδυση» του Κινέζικου μονοπωλίου τεμαχίστηκε στην γερανογέφυρα ο 45χρονος εργάτης Δημήτρης Δαγκλής.
Ο Δημήτρης είχε δουλέψει 12ωρη βάρδια 7 το απόγευμα με 7 το πρωί και είχε κόντρα ξανά 12ωρη βάρδια από της 3 το μεσημέρι.
Έτσι συντελούνται τα «επενδυτικά» «θαύματα» των καπιταλιστών που μετρούν μόνο κέρδη με την εντατικοποίηση της δουλειάς, με υποτυπώδης μέτρα υγιεινής και ασφάλειας και χαμηλούς μισθούς.
Από την πρώτη στιγμή το αγωνιστικό, ταξικό σωματείο της ΕΝΕΔΕΠ φώναξε ότι δεν είναι ατύχημα ή δυστύχημα αλλά αναμενόμενο έγκλημα της εργοδοσίας του Κινέζικου μονοπωλίου.
Άμεσα ανακοινώθηκε απεργία και οι εργαζόμενοι μαζικά μέσα από γενικές συνελεύσεις που καλούσε το σωματείο, αποφάσιζαν τα βήματα τους, κλιμακώνοντας τον αγώνα με στόχο να γυρίζουν πίσω ζωντανοί στις οικογένειες τους από την δουλειά.
Το σωματείο δεν «έπνιξε» τον θάνατο του συναδέλφου τους εργάτη Δημήτρη Δαγκλή ρίχνοντας τα στην «μοίρα» και την «άτυχη στιγμή» αποσιωπώντας τις δύσκολες συνθήκες δουλειάς.
Το σωματείο βγήκε με θάρρος, αγωνιστικά μπροστά και μαζί με όλους τους εργαζόμενος που συσπείρωσε μέσα από τις γενικές συνελεύσεις, μίλησε για ταξικό έγκλημα που πρέπει να σταματήσει βάζοντας πλαίσιο αιτημάτων.
Κόντρα στην τρομοκρατία και στους εκβιασμούς της εταιρίας δεν έκανε πίσω και κλιμάκωσε την αγωνιστική του δράση με 24ωρες και 48ωρες απεργίες, με συλλαλητήρια, με μηχανοπορείες, με κινητοποιήσεις, με διαμαρτυρίες έξω από το υπουργείο.
Δίπλα στο αγώνα που εξελισσόταν αναπτύχθηκε μαζική αλληλεγγύη εργαζομένων και από άλλους κλάδους της χώρας αλλά και από εργαζομένους – συνδικάτων άλλων χώρων που συμπαρασταθήκαν ενεργά στον αγώνα των λιμενεργατών της «Cosco» στον Πειραιά.
Δεν τα δίπλωσαν οι εργαζόμενοι στις προβλήτες ΙΙ και III στο λιμάνι, το σωματείο που έφτιαξαν δεν σφύριξε αδιάφορα και να τα κάνει πλακάκια με τη εργοδοσία όπως κάνουν τα φιλοεργοδοτικά και φιλοκυβερνητικά σωματεία.
Αξιοποίησαν την δύναμη τους, την οργάνωση, τον αγώνα, την απεργία και απέδειξαν ότι χωρίς αυτούς δεν κινείται τίποτα στο λιμάνι, δεν μπορεί να δουλέψει τίποτα, δίνοντας νόημα στο σύνθημα «ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕΝ ΓΥΡΝΑ ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ».
Απαίτησαν να μην υπάρξει άλλος θάνατος εργάτη από τις μεθοδεύσεις της «Cosco». Για αυτό ανακοίνωσαν αιτήματα ζωτικής σημασίας μέχρι την υπογραφή κλαδικής συλλογικής σύμβασης.
Κανένας εργαζομένους να μην δουλέψει 12ωρο και κόντρα βάρδια. Η δουλειά πάνω στις γερανογέφυρες να γίνονται με 6 εργαζομένους και όχι με 4. Να συσταθεί επιτροπή υγιεινής ασφάλειας με την συμμετοχή εργαζομένων. Σε κάθε πόστο και ειδικότητα να υπάρχει εκπαίδευση από τους αρμόδιους φορείς. Να γίνουν όλες οι προσλήψεις σε συνεννόηση με το σωματείο για πλήρη δουλειά με δικαιώματα για να σταματήσει το καθεστώς τον ενοικιαζόμενων εργολαβικών εργαζομένων.
Με αυτά τα αιτήματα αγωνίστηκαν με σθένος ενάντια στην εργοδοσία και την κυβέρνηση οι λιμενεργάτες της «Cosco».
Με αυτά τα αιτήματα κλιμάκωσαν τον αγώνα και έσπασαν την αδιαλλαξία μιας σκληρής εργοδοσίας και νίκησαν αφού έκανε δεκτά τα περισσότερα αιτήματα τους μετά από 7 μέρες απεργιακών κινητοποιήσεων.
Ένας πολυήμερος αγώνας που έθαψαν επιδεκτικά όλα τα ΜΜΕ των αφεντικών, γιατί αυτό που πρέπει να εμπεδωθεί προπαγανδιστικά στις συνειδήσεις των εργαζομένων από τους ταγούς του συστήματος είναι ότι οι απεργίες, οι αγώνες, και η δράση των συνδικάτων είναι ξεπερασμένοι μέθοδοι και δεν φέρνουν αποτελέσματα.
Οι εργαζόμενοι στην «Cosco» και πιο πριν οι ταχυδιανομείς της e – food απάντησαν σε αυτό ότι δυνατοί εργαζόμενοι είναι οι οργανωμένοι εργαζόμενοι και ότι οι μόνοι αγώνες που δεν φέρνουν αποτελέσματα είναι αυτοί που δεν γίνονται.
Σπάμε τον φόβο, τις προκαταλήψεις, τα ψέματα, την ηττοπάθεια, την μοιρολατρία, τον συμβιβασμό οργανωνόμαστε στα σωματεία μας συσπειρωνόμαστε με το αγωνιστικό – ταξικό μέτωπο των εργαζομένων, το ΠΑΜΕ.
Αγώνας και πάλη μέχρι την τελική νίκη.
Σαββίδης Παναγιώτης
