Δεν είναι λίγοι αυτοί που μέσα από το λεγόμενο «αντιεμβολιαστικό κίνημα» κοιτάνε να κεφαλαιοποιηθούν πολιτικά το θέμα των εμβολίων.
Ταυτίζουν ανόμοια πράματα μαγειρεύοντας ένα χυλό «απαιτήσεων» και «διεκδικήσεων» που πολλές φορές έχουν ρίζα στον ανορθολογισμό και την μεταφυσική, καθιστώντας τους με αυτό τον τρόπο βολικούς αντιπάλους για την κυβέρνηση.
Δεν είναι τυχαίο ότι άμα βρεθείς σε κοινό χώρο με «αντιεμβολιαστές» θα ακούσεις δεκάδες διαφορετικές εκδοχές για τον λόγο που αρνούνται συμπολίτες μας να κάνουν το εμβόλιο.
Το συνεκτικό κομμάτι που προβάλλουν οι «επικεφαλής» αυτού του «κινήματος» είναι το ζήτημα της «ελευθερίας» και της «καταπάτησης των δικαιωμάτων».
Κάποιοι από αυτούς δεν είναι και τόσο άγνωστοι.
Τους γνωρίζουμε από τα συλλαλητήρια των «Μακεδονομάχων» να φοράνε χλαμύδες και σανδάλια η να τρώνε χοιρινά σουβλάκια έξω από camping προσφύγων και μεταναστών.
Είναι αυτοί που προβοκάρουν εδώ και χρόνια κάθε εργατική – λαϊκή κινητοποίηση, απαξιώνουν τις απεργίες, τα συλλαλητήρια, τις αγωνιστικές λαϊκές δράσεις και πρωτοβουλίες, ταυτίζοντας την σαπίλα με το συνεπές μαχητικό – ταξικό – συνδικαλιστικό κίνημα.
Σήμερα μέσο του λεγόμενου «αντιεμβολιαστικού» κινήματος μιλάνε για «ανελευθερία» και «καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων» άνθρωποι που υμνούν δικτάτορες και φασιστικά καθεστώτα.
Δίνουν «συγχωροχάρτι» στον βάρβαρο και απάνθρωπο καπιταλισμό εξωραΐζοντας τον με ψεύτικα διλήμματα που τα είχαμε δει και σε άλλες περιπτώσεις.
Διλήμματα αποπροσανατολιστικά που κινούνται στα όρια ενσωμάτωσης του συστήματος πχ «Εθνομηδενιστές – Ευρωσκεπτικιστές» με στόχο κάθε φορά να αναχαιτίζεται κάθε λαϊκός ριζοσπαστισμός και χειράφετη από την αστική πολιτική και αστική ιδεολογία.
Επίσης επιδιώκουν την εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, αποβάλλοντας το ταξικό πρόσημο των πολιτικών επιλογών της κυρίαρχης εξουσίας, υποσκάπτοντας παράλληλα και την απάντηση που πρέπει να δώσει ο λαϊκός παράγοντας ενιαία, συλλογικά και οργανωμένα.
Ο πόλεμος που μαίνεται και σε αυτή την περίπτωση είναι ταξικός – αντιλαϊκός και γίνεται από την σκοπιά των εξουσιαστών – αστών.
Αν θέλεις να παλέψεις για ελευθερία και δικαιώματα πρέπει να παλέψεις ενάντια στην πολιτική της εμπορευματοποίησης της υγείας και του φαρμάκου, ενάντια στην υποβάθμιση των δημόσιων νοσοκομείων και υγειονομικών μονάδων, για να μπορεί ο λαός να έχει δωρεάν περίθαλψη και υψηλού επιπέδου παροχής υπηρεσιών.
Αν θέλεις ελευθερία παλεύεις ενάντια στην κατεδάφιση των εργασιακών – ασφαλιστικών – μισθολογικών δικαιωμάτων, που κάνουν την ζωή της εργατικής – λαϊκής οικογένειας δύσκολη, μην μπορώντας να τα βγάλει πέρα ενώ δουλεύει παράγοντας και διακινώντας όλο τον πλούτο.
Παλεύεις ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου που θυσιάζει τις λαϊκές ανάγκες στον Προκρούστη της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Παλεύεις κόντρα στους ταξικούς φραγμός στην μόρωση και την παιδεία.
Παλεύεις ενάντια στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ και σε κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό που υπονομεύουν την κυριαρχία της χώρας, μετατρέποντας την σε αμερικανονατοικό ορμητήριο με βάσεις και αποθηκευμένα όπλα.
Παλεύεις ενάντια στις «πράσινες» πολιτικές που ήδη πληρώνουμε και θα μας ξεζουμίσουν και άλλο καταστρέφοντας βουνά και φύση.
Η ελευθερία και τα δικαιώματα του λαού έχουν συγκεκριμένο περιεχόμενο και δεν πρέπει να αποτελούν σπέκουλα από επιτήδειους και καιροσκόπους για να εγκλωβίζουν και να παραπλανούν λαϊκές δυνάμεις για άνομα και ιδιοτελή συμφέροντα στα πλαίσια του συστήματος.
Η μετατροπή του εμβολίου από όπλο και δικαίωμα σε μέσο διαίρεσης και διχασμού είναι μια επικίνδυνη λογική.
Την ευθύνη φέρνει αποκλειστικά η κυβέρνηση που από την πρώτη στιγμή εργαλοποιήσει το ζήτημα για να συγκαλύψει τις αδυναμίες και την υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας που «πολεμάει» να διαλύσει όπως και οι προηγούμενοι, προβάλλοντας την «ατομική ευθύνη» σαν την πανάκεια για την αντιμετώπιση του «ιού», ρίχνοντας παράλληλα νερό στον μύλο του ανορθολογισμού και της παραπλάνησης.
Η όποια λαϊκή αγανάκτηση να πάρει πολιτικά – ταξικά χαρακτηριστικά και όχι αποσπασματικά, επιλεκτικά, εκτονωτικά.
Αυτό που ζούμε σε όλους τους τομείς της ζωής μας είναι η παρακμή και η σήψη του καπιταλισμού που δυσκολεύεται πλέον να διαχειριστεί την φτώχεια, την ανέχεια, τα κοινωνικά αδιέξοδα που ο ίδιος δημιουργεί στην βάση των νομοτελειών του και το κυνήγι για μεγαλύτερο κέρδος.
Η μόνη εφικτή λύση για τον λαό είναι η σύγκρουση και η ρήξη με τις κυρίαρχες πολιτικές και την εξουσία του κεφαλαίου, για να απεγκλωβιστεί από το φαύλο κύκλο της αβεβαιότητας και ανασφάλειας και τα δεσμά της εκμετάλλευσης.
Αυτό προϋποθέτει την γιγάντωση του κινήματος του, απογειώνοντας την ενότητα των εργαζομένων στην βάση των κοινών τους ταξικών συμφερόντων και την κοινωνική συμμαχία με τα καταπιεζόμενα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα σε αντιμονοπωλιακή – αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.
Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό.
Σαββίδης Παναγιώτης
