Η ψυχοπαθολογία της Κοινωνίας
του Κων/νου Τζέκη
Το αποτρόπαιο και στυγερό έγκλημα στην Αττική, κατά το οποίο εισέβαλαν στο σπίτι εντός νέου ζευγαριού τρεις ληστές και έφυγαν αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια, θάνατο και μια πληγωμένη αθεράπευτα οικογένεια.
Μαζί της τρόμαξε και το πανελλήνιο και όλοι απαιτούν και δίκιο έχουν, τη διαλεύκανση της υπόθεσης και την παράδοση των δολοφόνων στη Δικαιοσύνη. Μαζί, με όλα αυτά, η κοινή γνώμη διαπίστωσε, ότι οι εγκληματίες καλοπερνούν στις φυλακές με τα κέτερινγκ, τις βόλτες, τα τσιγαριλίκια τους και όποτε βαρεθούν παίρνουν και καμία πενταήμερη άδεια για να μην γυρίσουν ποτέ. Άλλωστε, κάνοντας λίγη υπομονή και ανακατεύοντας τον τραχανά, μειώνουν την ποινή τους στο μισό και μένοντας περίπου το ένα τρίτο στις φυλακές, σπουδαγμένοι με νέες γνωριμίες, ορμούν στην αγορά και όποιον πάρει ο χάρος.
Όμως, γιατί φθάσαμε εδώ και γιατί η κοινωνία δεν είχε ευαισθητοποιηθεί όταν η Βουλή χάριζε ελευθερία σε εγκληματίες κατ’ επάγγελμα; Τι σημαίνει αναγνώριση προτέρου έντιμου βίου, όταν για να προπαρασκευασθεί η ληστεία, ο ληστής προμηθεύθηκε όπλα, διαρρηκτικά εργαλεία, έκλεψε μέσο μεταφοράς κλπ; Αφού του αναγνωρίσθηκε ο βίος αυτός, που μόνο έντιμος δεν είναι και αφού ελευθερώθηκε και διέπραξε παράνομη πράξη, γιατί δεν προσμετρείται και η προηγούμενη ποινή χωρίς ελαφρυντικά;
Όλα αυτά, δεν θα συνέβαιναν, αν η κοινωνία μας δεν τα ανέχονταν. Ανεχόμαστε νεαρούς να διαδηλώνουν υπέρ τρομοκράτη, να εγκληματούν για το όνομά του, να καταστρέφουν, να συγκεντρώνονται και να τον συνοδεύουν με πενθήμερες άδειες στο εξοχικό του στην Ανατολική Αττική, που όλοι γνωρίζουν πως το απέκτησε, αλλά κανείς δεν μιλάει.
Από την άλλη η Κοινωνία φοβούμενη, άραγε τι;, απαγορεύει τη χρήση των καμερών, που στήθηκαν για την οδική κυκλοφορία, χωρίς την έγκριση Δικαστικού, από τις διωκτικές αρχές, με αποτέλεσμα να στρουθοκαμηλίζουμε όταν τις χρησιμοποιούν, δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στην κινητή τηλεφωνία χωρίς διάταξη του Εισαγγελέα, με αποτέλεσμα να καθυστερεί η παροχή σπουδαίων πληροφοριών και η κατ’ οίκον έρευνα θα πρέπει να γίνεται παρουσία Δικαστικού, ουσιαστικά χαμένοι χρόνοι στην αναζήτηση της αλήθειας. Όλοι όμως γνωρίζουν ότι η χρόνος καταδιώκει την αλήθεια και καταδιώκεται απ’ αυτήν.
Μετά από όλα αυτά, που πρόχειρα ήρθαν στο μυαλό μου, αναρωτιέται κανείς αν η Κοινωνία θέλει την αλήθεια. Αν δεν έχει εμπιστοσύνη αυτήν την Αστυνομία, ας φτιάξει άλλη. Αν δεν εμπιστεύεται τους ηγέτες της, ας τους αλλάξει, αλλά προς Θεού, θα πρέπει να είναι μικρό το καλάθι της, αν δημιουργεί χιλιάδες σοβαρά προσκόμματα στην αναζήτηση της αλήθειας.
Δεν μπορεί η διωκτική αρχή, να μην έχει πρόσβαση στις Υπηρεσίες κινητής τηλεφωνίας άμεσα με δικά της τεχνικά μέσα και να παρακαλάει μέρες και μέρες να της παράσχουν τα στοιχεία για την αναζήτηση της αλήθειας. Θα μου πείτε γιατί δεν αλλάζουν οι νόμοι; Δεν γνωρίζω. Μια δικαιολογία είναι η προστασία των ατομικών ελευθεριών του πολίτη. Όταν όμως δημιουργούνται χιλιάδες προσκόμματα για την ανακάλυψη της αλήθειας, δεν προσβάλλονται οι ατομικές ελευθερίες των παθόντων;
Αν, λέω αν, προβλέπονταν η υποχρεωτική χρήση των μέσων δορυφορικής ανίχνευσης σε όλα τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στη χώρα μας, θα κλέπτονταν αυτοκίνητο από τους εγκληματίες; Αν είχαμε προμηθευτεί το σύστημα της αυτόματης αναγνώρισης των παράνομων αυτοκινήτων μέσω δορυφόρου, θα κυκλοφορούσε στη χώρα μας τέτοιο;
Εδώ βάλανε κάμερες ελέγχου ταχύτητας στους αυτοκινητοδρόμους και δεν τις λειτουργούν, γιατί μάλλον θα αποκαλύπτονταν η ξανθιά στο πλάι του έντιμου οδηγού.
Σκληρά λόγια; Μπορεί αλλά αλήθειες.
Του ξέγνοιαστου του πρέπει, να είναι δούλος στον άρπαγα” έγραψε ο Κωστής Παλαμάς.
Πόσο δίκιο είχε
