Στην εποχή της εκρηκτικής εκδοτικής παραγωγής, κατά την οποία δεν προλαβαίνουμε ούτε τους τίτλους των εκδιδομένων βιβλίων να διαβάσουμε, ξεχωρίζει σαν ένα λαμπερό διαμαντάκι το μόλις εκδοθέν πόνημα της συμπολίτισσας μας εκπαιδευτικού και συγγραφέως Θεοφανίας Ζέττας-Τσιντικίδου με τον τίτλο «Το λαξεμένο παγκάκι».
Ένα παλιό, ξύλινο παγκάκι σε μια απόμακρη ακρογιαλιά διηγείται τις περιπετειώδεις ιστορίες ερωτευμένων ζευγαριών που κατά καιρούς φιλοξενεί, μακριά από τα μάτια του κόσμου. Πρόκειται για τις ιστορίες τεσσάρων ζευγαριών, με πυρήνα πραγματικών περιστατικών της καθημερινότητας, των οποίων η ζωή ξεκινά με το πάθος του θεοειδούς, και κάποτε δαιμονιώδους , έρωτα, ο οποίος σμίγει ψυχοσωματικά δύο μέχρι προ τινός αγνώστους ανθρώπους και καταλήγει κάποιες φορές στο βαθύ αίσθημα της γνήσιας και παντοτινής αγάπης και άλλοτε στην απογοήτευση και τον χωρισμό.
Ο άριστος χειρισμός του καλλιεπούς λόγου της συγγραφέως, διανθισμένος από τις εξειδικευμένες παιδαγωγικές και ψυχολογικές επιστημονικές γνώσεις της, καθιστά το πόνημα πέραν της συναρπαστικής λογοτεχνικής πλοκής του ένα χρήσιμο οδηγό αναλογισμού και αντιμετώπισης των αναφυομένων προβλημάτων στις συζυγικές-και όχι μόνον- σχέσεις με τρόπο ρεαλιστικό και υπεύθυνο.
Το εκ 200 σελίδων πόνημα χωρίζεται σε τρεις επί μέρους ενότητες. Στην πρώτη το «παγκάκι» αφουγκράζεται και καταγράφει σαν σκηνές κινηματογραφικού τρέιλερ τους εναγκαλισμούς, τους όρκους πίστεως, τα ατέλειωτα φιλιά, τα σκιρτήματα του παράφορου έρωτα με τις ανείπωτες χαρές του και κάποιες φορές τα κλάματα, τις θλίψεις, τους στεναγμούς και την πίκρα της εγκατάλειψης των ερωτευμένων ζευγαριών που επισκέπτονται το λαξευμένο παγκάκι στη όμορφη φυσική γωνιά, ενώ γίνεται μια διηγηματική αναδρομή στη σχέση τους.
Στην δεύτερη ενότητα γίνεται ένα είδος απολογισμού των βιωμάτων και του αγώνα των πρωταγωνιστών του αφηγήματος μετά πάροδο 35 ετών από τις συναντήσεις τους στο λαξευμένο παγκάκι και φαίνεται ο τρόπος λύσης των θεμάτων που αντιμετώπισαν σε τρικυμιώδεις εποχές προσπαθώντας να παραμένουν «όρθιοι».
Η τρίτη ενότητα διαλαμβάνει έναν γόνιμο διάλογο του αγαπημένου και πετυχημένου στη ζωή ζεύγους, Οδυσσέα και Πηνελόπης, πάνω στα ευχάριστα ή δυσάρεστα ζωτικά ιστορικά, πολιτιστικά και κοινωνικοοικονομικά γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών από την κατάλυση του σοβιετικού παραπετάσματος και λίγο νωρίτερα, την είσοδο της χώρας μας στην Ε.Ε., τους Νομπελίστες ποιητές μας, τις διεθνείς αθλητικές επιτυχίες μας, μέχρι την οικονομική κρίση, την τρέχουσα πανδημία και τις προόδους της αστροναυτικής και ψηφιακής τεχνολογίας, καταδεικνύοντας την «υπεράνθρωπη» δύναμη του ανθρώπου που λυγίζει, αλλά συνεχίζει με βασικό οδηγό την γνώση και την αγάπη στην ευρύτερή της έννοια ,ώστε έτσι να μπορεί να μεγαλουργεί.
Πρόκειται για ένα ευσύνοπτο πόνημα, διακρινόμενο από την φιλοσοφική και αξιακή ενατένιση των τεκταινομένων στην σύγχρονη ελληνική οικογενειακή και κοινωνική πραγματικότητα. Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στην συγγραφέα για το επίπονο και πολύ ωφέλιμο για όλους μας έργο της.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΔΗΜΗΝΑΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
