Έχουμε πλούσια και ωραία ιστορία. Είναι παιδαγωγός τα παθήματα του λαού μας. Και τα μεγαλεία και οι αθλιότητες. Το ιστορικό υφαντό μας έχει και τα τσαλακώματα και τους λεκέδες του «έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων ει», γιατί δεν αλλάζει η φύση των ανθρώπων κατά τον Θουκυδίδη. Μία περίοδος που ενδιαφέρει την τωρινή εποχή είναι η άλωση της Πόλης. Γιατί φτάσαμε σ’ αυτήν; Γιατί δεν απετράπη; Ποιοι παράγοντες συνετέλεσαν ώστε να απλωθούν πάνω από το Γένος τα σκοτάδια του Ισλάμ; Υπάρχουν ομοιότητες με το σήμερα; Απαριθμώ:
Πρώτον: Η φυγή των γραμματισμένων, των λογίων στην Δύση. Ο πρώτος πατριάρχης μετά την άλωση, Γεννάδιος Σχολάριος, θα γράψει: «Κινδυνεύομεν μη μόνον σοφίας στερηθήναι και μαθημάτων, αλλά και την φωνήν αυτήν», δηλαδή την γλώσσα. « Εις τέτοιαν κακήν τύχην κατάντησε το πάλαι μακαριστόν γένος των Γραικών ότι μόλις ευρίσκεται τώρα διδάσκαλος οπού νάναι ικανός να διδάσκει τους νέους» γράφει περί το 1500 ο Νικ. Σοφιανός. Μήπως και στα χρόνια μας δεν έχουμε εκπατρισμό της λόγιας νεολαίας μας, μια απροκάλυπτη «λεηλασία εγκεφάλων» από την Δύση;
Δεύτερον: Οι εξισλαμισμοί και το φοβερό παιδομάζωμα. Οι Τούρκοι είχαν διαδώσει το πονήρευμα ότι ο Θεός εγκατέλειψε τους χριστιανούς, λόγω των αμαρτιών τους και βοηθά το Ισλάμ. Χιλιάδες αλλαξοπιστούν είτε εκουσίως είτε ακουσίως. Φρικτά τα μαρτύρια του Ελληνισμού κατά την Τουρκοκρατία, περίοδο που κάποιοι εθνομηδενιστές της σήμερον την παρουσιάζουν ως περίπου ευλογία. Δύο μόνον γεγονότα και μαρτυρίες. Ο Κομνηνός Υψηλάντης, στο βιβλίο του «Τα μετά την άλωσιν» γράφει ότι το 1517, όταν κατελήφθη η Αίγυπτος από τον σουλτάνο Σελίμ τον ‘Α, τον επιλεγόμενο Γιαβούζ(=σκληρό), «300.000 γλώσσες απετμήθησαν ημέρα μιά, διά το μόνον ελληνιστί λαλήσαι».
Στις 24 Μαρτίου του 1967, ο σπουδαίος ακαδημαϊκός Σπ. Μαρινάτος, εκφωνεί στην Ακαδημία Αθηνών, τον πανηγυρικό της ημέρας. Μεταξύ άλλων παρέθεσε και «μετάφρασιν αδείας ταφής χριστιανού, την οποία έδιδον οι Τούρκοι». Το κείμενο αποστομώνει τους τουρκοτζουτζέδες της σήμερον. «Συ ο παπάς, του οποίου το μεν ένδυμα είναι μαύρον ως πίσσα, το δε πρόσωπον ως του σατανά, συ ο ιερεύς των μιαρών, συ ο έλκων την καταγωγήν από τον άπιστον Ιησούν, διατάσσεσαι: Τον εις το έθνος σου ανήκοντα Γρηγόριον, ο οποίος εψόφησε σήμερον, αν και την μεν ψυχήν του παρέδωκεν εις τον σατανάν, το δε βρωμερόν του πτώμα δεν το δέχεται το χώμα, έξω και μακράν της πόλεως ανοίξατε λάκκον και διά λακτισμάτων ρίψατε αυτόν εντός του». («Το Εικοσιένα», «Πανηγυρικοί Λόγοι Ακαδημαϊκών», σελ. 774). Δεν έχουμε εξισλαμισμούς τω καιρώ ετούτω, όμως συμβαίνει ίσως κάτι χειρότερο. Έχουμε θρησκευτική αδιαφορία, εκκοσμίκευση και εκκλησιομαχία από την γνωστή συνιστώσα που το μόνο, από την σταλινική κτηνωδία, ευλαβικά τηρεί και ακολουθεί, είναι το μίσος κατά του Χριστιανισμού και της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και βέβαια με την λαθρομετανάστευση ξαναήρθαν, γιατί ανοίξαμε τις Κερκόπορτες μόνοι μας, τα στίφη του Μεχμέτ του Β’ του εγκληματία και όχι πορθητή.
Τρίτον: η προπαγάνδα κατά της Ορθοδοξίας από τους δυτικούς μισιονάριους, τους φράγκους ιησουίτες ψευδοϊεραπόστολους, οι οποίοι επέπεσαν πάνω στο αιματοβαμμένο κορμί του Γένους, για να μαγαρίσουν την ψυχή του, την Ορθοδοξία.
Ο ερευνητής Δημ Πασχάλης στα «Ανδριακά Χρονικά», έτους 1948, μεταφέρει εγκύκλιο του πάπα Παύλου του ‘Ε, 1605-1621, στους Ενετούς διοικητές της Πελοποννήσου. «Δεν πρέπει να λησμονώμεν, γράφει, ότι οι Έλληνες δεν έχουσι πίστη… όθεν δέον να μεταχειριζόμεθα αυτούς ως άγρια θηρία, να τους αποσπώμεν τους οδόντας και τους όνυχας, να μην παύσωμεν ταπεινούντες αυτούς και ιδίως να τους εμποδίζωμεν την περί των όπλων άσκησιν. Ουδέν άλλο να παρέχωμεν εις αυτούς ή ξύλον και άρτον…». Στις Κυκλάδες που πέτυχε κάπως η ανόσια προπαγάνδα τους, την περίοδο του αγώνα, οι λατινοφρονούντες, έστελναν γράμματα στον πάπα να συνδράμει τους Τούρκους. Γράφει ο ιστορικός Φιλήμων «την στιγμήν κατά την οποίαν το ελληνικόν έθνος άπαν κατά την Ευρώπην και την Ασίαν ηγωνίζετο προσφερόμενον θυσίαν υπέρ της κοινής πατρίδος, η διαγωγή των εν νήσοις Ελλήνων του δυτικού δόγματος, παρουσιάζει επονείδιστον και αποτρόπαιον στίγμα». «Πολύ ολίγοι εφάνησαν Έλληνες», συμπληρώνει και ο ιστορικός Σπυρίδων Τρικούπης.
Η περίοδος της Τουρκοκρατίας θεωρείται περίοδος σκότους και αμάθειας. Λάθος. Τότε έλαμψε το Γένος και λαμπροτέρα εφάνη η Εκκλησία του Χριστού. Ο μαρτυρικός πατριάρχης Κ. Λούκαρις, που εθηριομάχησε κυριολεκτικά, πολεμώντας, με καθημερινό κίνδυνο της ζωής του, τις καταχθόνιες μεθόδους που μετήρχοντο οι Λατίνοι για να επιβάλλουν το εκκλησιαστικό τέρας της Ουνίας, απαντούσε στις αλεπουδοευγένειές τους και στις μομφές ότι μείναμε αγράμματοι.
«Ας λογιάσουν ότι αν δεν έχωμεν σοφίαν εξωτερικήν, έχομεν, χάριτι Χριστού, σοφίαν ανωτέραν και πνευματικήν, η οποία στολίζει την Ορθόδοξόν μας Πίστιν, και εις τούτο είμεθα ανώτεροι από τους Λατίνους εις τους κόπους, εις τας σκληραγωγίας, και να σηκώνωμεν τον σταυρόν μας, και να χύνωμεν το αίμα μας διά την πίστιν και την αγάπην την προς τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Αν είχε βασιλεύσει ο Τούρκος εις την Φραγκιάν δέκα χρόνους, Χριστιανούς εκεί δεν εύρισκες. Και εις την Ελλάδα τώρα διακόσιους χρόνους ευρίσκεται και κακοπαθούσιν οι άνθρωποι και βασανίζονται διό να στέκουν εις την πίστιν τους, και λάμπει η Πίστις τού Χριστού και το μυστήριον της ευσέβειας, και σεις μου λέγετε ότι δεν έχομεν σοφίαν; Την σοφίαν σας δεν εθέλω εμπρός εις τον Σταυρόν τού Χριστού. Κάλλιον ήτο να έχη τινάς και τα δύο, δεν το αρνούμαι, πλην από τα δύο, τον Σταυρόν του Χριστού προτιμώ». (Και σε τι αποσκοπούν οι προσκλήσεις για επίσκεψή το προσεχές διάστημα; Ενοχλείται που δέχεται πιέσεις από τους πανταχού ανεπιθύμητους λαθρομετανάστες η πνευματική του δικαιοδοσία, η Πολωνία και θέλει να τους υπενθυμίσει ποια είναι η οδός που τους επιτρέπεται, δηλαδή η πατρίδα μας; ).
Ναι, μισιονάριοι δεν περιτρέχουν στις μέρες μας την πατρίδα για να προπαγανδίσουν υπέρ του παπισμού. Τον ρόλο του μισιονάριου ανέλαβε η τηλοψία. Φραγκέψαμε!! Υπάρχουν πολλοί ελληνώνυμοι που όχι μόνο δεν βρίσκουν και δεν ξέρουν τι μας χωρίζει από τους δυτικούς, αλλά θεωρούν πολύ συμπαθέστερη την θρησκεία της Ευρώπης. Μια θρησκεία χωρίς Χριστό και χωρίς μυστήρια, ένα ατομικό γεγονός, μια εθιμική εκδήλωση. (Ένα χειροφίλημα στο δαχτυλίδι του Πάπα θεωρείται «εμπειρία ζωής, ανώτερη και από το δήθεν βάπτισμά τους. Κάτι παρόμοιο με το προσκύνημα στην Μέκκα των μωαμεθανών. Για μετάνοια και κάθαρση των παθών ούτε λόγος. Σε τι διαφέρουν εξάλλου οι σταυροφορίες από τον «ιερό πόλεμο»;). Μια θρησκεία – παχνί που θρέφει τα πάθη τους. Μια ύπουλη αθεϊα. Ο τωρινός άθεος δεν πιστεύει σε τίποτε, μόνο στον εαυτό του.
Η μόνη τεράστια διαφορά με την εποχή της Άλωσης είναι ότι τότε, όσοι απόμειναν Ρωμιοί, έψαλλαν «σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά σου θάναι». Πίστευαν στο θαύμα…
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος -Κιλκίς
