Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
Τα μεγάλα ψυχοκοινωνικά φαινόμενα, αυτά που με την ολοκλήρωσή τους απολήγουν σε νέες μορφοποιήσεις, και γεννούν νέα σχήματα είναι δύσκολο να τα αξιολογήσει κανείς ενώ βρίσκονται σε πορεία δυναμικής εξέλιξης.
Στην Ελλάδα, την αγαπημένη και πολλαπλώς κακοποιημένη Πατρίδα μας, μέλος της ΟΝΕ από την 1η Ιανουαρίου 2001 όταν ο τότε Πρωθυπουργός κ Σημίτης εμφανώς ακράτητα περιχαρής μας επέβαλε το ΕΥΡΩ με την ουδέποτε αιτιολογηθείσα ισοτιμία του 1 Ευρώ = 340,750 δραχμές, οι μορφοποιήσεις πήραν πρωτόγνωρες για την Μεταπολιτευτική μας ιστορία μορφές ιδιαίτερα μάλιστα μετά την ένταξή μας στο ΔΝΤ και τα Μνημόνια από τον τότε Πρωθυπουργό κ Γιώργο Παπανδρέου την Ανοιξη του 2010…
Την τελευταία δεκαετία, και με την ιδιομορφία της καταστροφικής πανδημίας covid-19 του 2020 που ακόμη εξελίσσετα, βιώνουμε νέες οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές πραγματικότητες, δομές και σχήματα, παντελώς άγνωστα μέχρι σήμερα που κρυσταλλώνονται στο συλλογικό μας υποσυνείδητο.
Αλλά οι πολιτικοί που μας Κυβέρνησαν από το 1996 μέχρι σήμερα (οι κκ Σημίτης, Καραμανλής, Παπανδρέου, Παπαδήμας, Πικραμμένος, Σαμαράς (με Βενιζέλο), Τσίπρας (με Καμμένο) και Μητσοτάκης και οι εγχώριοι και ξένοι Ολιγάρχες που παρασκηνιακά ελέγχουν τα Πολιτικά μας δρώμενα μοιάζε να αρνούνται την ύπαρξή τους καθώς υποβαθμίζουν τη σημασία τους και με πάθος συνεχίζουν τον ερωτικό τους εναγκαλισμό με την εξουσία και όσα αυτή η σχέση αποδίδει!
Mετά την «αποδημία» Κωνσταντίνου Καραμανλή, Ανδρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με τις γνωστές και άγνωστες πολιτικές αρετές αλλά και αδυναμίες τους, ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΩ αυτούς που διατείνονται ότι η πολιτική μας ζωή χαρακτηρίζεται πλέον από
«Μετριότητες»
Σήμερα κανένα μεγάλο πρόβλημα δεν βρίσκει λύση, κανένα σημαντικό αίτημα του Λαού δεν ικανοποιείται, και επί πλέον ως Έθνος, Λαός και κοινωνία χωρίς οράματα έχουμε βουλιάξει στο τέλμα της ανυποληψίας, της αφιλοτιμίας, της ρεμούλας, του εγωκεντρισμού, του ωχαδερφισμού και, φυσικά, της πασίγνωστης αλλά ΟΥΔΕΠΟΤΕ εξαλειφθείσας μίζας!
Δεν ισχυρίζομαι ότι οι νεότεροι πολιτικοί μας ηγέτες μας οδήγησαν εδώ…εκ προθέσεως!
Είναι αλήθεια, όμως, ότι έρπουμε πλέον εμείς οι κάποτε υψιπετείς Έλληνες και Ελληνίδες και πολλά νέα παιδιά χρόνια ολόκληρα εντός Πανεπιστημιακών αμφιθέατρων και σε ζωντανές ομιλίες μου σε διάφορες πόλεις της πατρίδας μας μου θέτουν ένα οδυνηρό και αφοπλιστικό ερώτημα:
«Αλήθεια πόσο πρέπει να μας μισείτε για να μας κληροδοτήσετε τον κόσμο που ετοιμάζεται για το δικό μας αύριο;»
Να θυμίσω ότι στην Πατρίδα μας, οι γονείς μας και οι παππούδες μας που ήταν δεμένοι με διάφορους τρόπους με τη γη το έλεγαν πεντακάθαρα:
«Όταν λιγοστεύουν στον κάμπο ΑΕΤΟΙ και Πελαργοί πληθαίνουν τα σπουργίτια και τα άπτερα!…»
Τα προβλήματα του 21ου αιώνα οικολογικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτισμικά και δημογραφικά διογκώνονται με γεωμετρικούς ρυθμούς και συνιστούν δυσθεώρατες προκλήσεις, που απαιτούν Σπουδαίους ανθρώπους στους θώκους της πολιτικής, επιχειρηματικής, θρησκευτικής και άλλων τύπων εξουσίας όχι μόνο για να τα διαχειριστούν και να τα αντιμετωπίσουν δυναμικά αλλά και και για να προσφέρουν λύσεις έτσι ώστε να δημιουργηθούν προοπτικές για τις επόμενες γενιές…
Για τους παραπάνω και άλλους ευνόητους και για εσάς φίλες και φίλοι αναγνώστες δεν αντιλαμβάνομαι τη λογική των δήθεν «χρυσών» Μετριοτήτων!»
Από πότε δηλαδή μιά «μετριότητα» μπορεί να είναι «χρυσή» όταν ο ίδιος ο όρος είναι αντιφατικός;
Η Πατρίδα μας Ελλάδα, και μαζί ολάκερη η Οικουμένη που επί ενάμιση χρόνο τώρα βιώνει την υγειονομική, οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική συμφορά που της φόρτωσε η «αγνώστου πατρότητς και εθνότητος» πανφημία του covid-19 χρειάζονται ιστορική συνέπεια, κυμπαρλίκι και φιλότιμο…
Θα το πω χωρίς φόβο και πάθος:
«Ηγέτες – Αετούς», χρειαζόμαστε για να σταματήσουν να μας οδηγούν στον ευτελισμό και την έρπουσα αναξιοπρέπεια της αδιαφάνειας και της διαφθοράς εκείνοι που το κάνουν για να θησαυρίζουν όντας ουσιαστικά επιβήτορες και όχι χαρισματικοί,ταλαντούχοι, ικανοί, αυθεντικοί και υπεύθυνοι Ηγέτες στους κάθε λογής όχι μόνο Ελληνικούς αλλά διεθνείς θώκους εξουσίας!…
