Της Αναστασίας I. Καρανίκα
Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.
Είναι οι γιοι και οι θυγατέρες του καλέσματος της ζωής. Έρχονται περνώντας από σας, αλλά όχι από μέσα σας. Είναι μαζί σας, αλλά δεν σας ανήκουν.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας αλλά όχι τη σκέψη σας. Γιατί έχουν τη δική τους σκέψη.
Μπορείτε να δεχτείτε το σώμα τους, αλλά όχι την ψυχή τους γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο που δεν μπορείτε να επισκεφτείτε ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε, μην επιχειρείτε όμως να τα κάνετε να σας μοιάσουν. Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω και δεν καθυστερεί στο χθες.
Χαλίλ Γκιμπράν, «Ο Προφήτης»
Όταν οι γονείς «συντροφεύουν» το παιδί και αργότερα τον έφηβο, τον εμπιστεύονται και του επιτρέπουν μ΄ αυτόν τον τρόπο να βρει τη θέση του στον κόσμο… Το παιδί και ο έφηβος νιώθει ψυχικά πιο δυνατός και ικανός να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που προκύπτουν.
Όταν οι γονείς αναγνωρίζουν και εκφράζουν τα συναισθήματά τους …το παιδί νιώθει ασφαλές να αποδεχτεί και να εκφράσει τα δικά του συναισθήματα.
Τολμάμε, λοιπόν, να προτείνουμε στους νέους, – και τους σημερινούς κι αυτούς που θα΄ρθουν αύριο -, οποιεσδήποτε κι αν είναι οι συνθήκες της ζωής τους, να μην λησμονήσουν το σεβασμό προς το διπλανό τους, την ευλάβεια προς τα γηρατειά, την ηθική συνέπεια και τον θαυμασμό προς ό,τι μεγάλο πραγματοποίησε ο πνευματικός άνθρωπος – και προπαντός ο ‘Έλληνας όλων των εποχών.
Με αγάπη να παρακολουθούμε τις κινήσεις των νέων. Αναζητούν, ψάχνουν και αυτό είναι το συγκινητικότερο δείγμα του νέου ανθρώπου.
Προς τους νέους: Ψάχνετε, μην κουράζεστε να αναζητάτε τον προορισμό σας, με αγάπη, με ελπίδα και με αισιοδοξία.
Μόνο κάθε τόσο να ανοίγετε την καρδιά σας σε όσα σας συμβουλεύουν οι μεγαλύτεροι που σας αγαπάνε.
Πάντα κάτι θα έχετε να ωφεληθείτε…
Αναστασία Καρανίκα
