Διαβάζω την είδηση που δημοσιεύτηκε πρόσφατα σε πολλές εφημερίδες: «Κοινωνική μάστιγα ο σχολικός εκφοβισμός.
Σοκάρει η δράση συμμοριών ανηλίκων προκαλώντας έντονη ανησυχία των γονιών που βλέπουν τα παιδιά τους να κινδυνεύουν σε επεισόδια που γίνονται εκτός του σχολικού περιβάλλοντος. Μαθητές και εξωσχολικοί με στόχο την “κυριαρχία” στην περιοχή, μετά τα μαθήματα δημιουργούν επεισόδια με ξύλα, καδρόνια και λοστούς.
Τα στοιχεία κάνουν λόγο για ανήλικους, ακόμα και από την ηλικία των 13 έως και 17 ετών που οργανώνονται σε “συμμορίες” και προβαίνουν σε παραβατικές συμπεριφορές.
Νέο άγριο επεισόδιο, σημειώθηκε χθες, με συμμορίες ανηλίκων αυτή τη φορά στα νότια προάστια. Δύο ομάδες ανηλίκων, σύμφωνα με την Αστυνομία από το Ελληνικό και τη Γλυφάδα, “πλακώθηκαν” στο ξύλο με καδρόνια και λοστούς με αποτέλεσμα, δύο ανήλικοι να μεταφερθούν στο Ασκληπιείο Βούλας και έξι άτομα να συλληφθούν αντιμετωπίζοντας βαρύτατες κατηγορίες».
Να ρωτήσουμε το υπουργείο Εκπαίδευσης, και όχι Παιδείας, πού οφείλεται η κοινωνική μάστιγα της αποθηριώσεως των μαθητών. Να ερωτηθούν οι πολιτικοί αρχηγοί, «τι πταίει», οι υπεύθυνοι εκπαίδευσης των κομμάτων. Τα δικά τους πορφυρογέννητα βλαστάρια δεν φοιτούν, ως επί το πλείστον, στα δημόσια σχολεία, αλλά στα κολέγια με προορισμό τα ονομαστά πανεπιστήμια της αλλοδαπής. Γιατί
«έξω απ’ τον χορό πολλά τραγούδια λες». Οι ίδιοι εξάλλου –και οι οικογένειές τους- είναι απρόσιτοι. Δεν κυκλοφορούν με «λαϊκά μέσα» συγκοινωνίας, κινούνται με αλεξίσφαιρα οχήματα, εν μέσω κουστωδίας σωματοφυλάκων, οι κατοικίες τους, κάπου βόρεια προάστια -εκεί δεν υπάρχει παραβατικότητα- φρούρια απροσπέλαστα.
Φταίει η οικονομική κρίση; Μα από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, το βλέπουμε στα σχολεία, τα παιδιά «δωροδοκούνται» με κινητό, που συνεπάγεται έξοδα και σπατάλες περιττές. Τι λείπει από τα παιδιά; Τίποτε. Η χειρότερη καταδίκη. Να τα έχουν όλα. Και παιχνίδια και ρούχα και ωραιότατα παιδικά δωμάτια και χαρτζιλίκι. Στο σχολείο δεξιότητες και εικαστικά και θεατρικές αγωγές και ξένες γλώσσες, πριν ακόμη ψελλίσουν την μητρική τους λαλιά, αντικείμενα διδακτικά και «δράσεις», ων ουκ εστιν αριθμός. Και φροντιστήρια και μπαλέτα και μουσικές σπουδές και καράτε και «βαράτε», τα πάντα.
Τι τους λείπει; Γιατί αγρίεψαν, λοιπόν, τα «παιδιά της Ελλάδος»; Μιλάς με μεγαλύτερους και νοσταλγούν με πίκρα και αναπολούν τα παιδικά τους, μαθητικά χρόνια, παρακολουθώντας με φρίκη την τωρινή εξαλλοσύνη και παράνοια. Με την παπαδιαμάντειο «έντιμον πενία» στο σπίτι, με τους αυστηρούς, αλλά ακλόνητους σε αξίες και αρετές γονιούς μας, «τους κυρ Γιάννηδες και τις κυρα Μαρίες» που λέει και ο Ελύτης στο «Εν λευκώ», αρχοντικοί άνθρωποι σαν τον Αβραάμ, με τον ευλογημένο κόπο στα χωράφια των πατεράδων μας, όσοι –δόξα τω Θεώ- γεννηθήκαμε σε χωριά, με τους καλούς μας δασκάλους που τους σέβονταν όλο το χωριό ή η συνοικία και ανασηκώνονταν οι γιαγιάδες μας για να τους καλησπερίσουν. («Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό», γράφει ο Σεφέρης).
Αν έτρωγες καμμιά φάπα στο σχολείο και έκανες το σφάλμα να το ομολογήσεις στο σπίτι, δεν θα έσπευδε την άλλη μέρα στο σχολειό η θιγμένη «μαμά σου», η καθηλωμένη νυχθημερόν στο διαδίκτυο κυρά- Κατίνα της γειτονιάς, για να ζητήσει τον λόγο από τον δάσκαλο, αλλά δεχόσουν ράπισμα και «επί την δεξιάν σιαγόνα», γιατί το θεωρούσαν ατιμωτικό για την οικογένεια, φταις δεν φταις, να καταφύγει ο δάσκαλος στο «…ξύλον της γνώσεως». Και λειτουργούσε ο κοινωνικός έλεγχος. Αν συναναστρεφόσουν με «παραβατικούς», θα προειδοποιούσε ο γείτονας, ο συγγενής, την οικογένεια. Και ο πατέρας θα σε «κανόνιζε»: (Η πάνσοφος γλώσσα μας!! «Κανονίζω», βάζω κανόνα – κανόνας είναι ο χάρακας- θέτω ίσια γραμμή, νουθετώ, ρήμα που εσωκλείει στα φυλλώματά του όλη την Παράδοσή μας). «Μην σε δω να κάνεις παρέα μ’ αυτήν την κοπριά, γιατί θα σε κόψω τα ποδάρια». Εκείνοι οι αγράμματοι, αλλά βαθιά μορφωμένοι άνθρωποι, ήξεραν εμπειρικώς ότι οι παρέες καταστρέφουν τα παιδιά. Δεν προβληματίζονταν από καταστρεπτικά εφευρήματα περί ρατσισμού και κοινωνικού αποκλεισμού, τις πολυπολιτισμικές σαπουνόφουσκες και λοιπές ανοησίες που δηλητηριάζουν την οικογένεια. Τράνευαν γερά παιδιά και όχι ανηλίκους, υποψήφια μέλη συμμοριών. Τους ακούγαμε και τώρα τους μακαρίζουμε και φιλάμε με σέβας το χέρι τους ή ανάβουμε το καντήλι στο μνήμα τους. (Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός μαθητής στο χωριό μου, στο Μοσχοχώρι Πιερίας, ξέμεινε ο δάσκαλός μας από την τιμωρητική βέργα, την βίτσα όπως την λέγαμε. Μου ανέθεσε να του φέρω από το σπίτι. Ήμουν από τους λίγο ζωηρούς. Στα σπίτια υπήρχε απόθεμα. Κατά προτίμηση οι βίτσες ήταν από ξύλο κρανιάς, σιδερόξυλο, δένδρο που ευδοκιμεί στον τόπο μου, καψαλισμένες μάλιστα για να σκληρύνουν. Περιχαρής και καμαρωτός την προσκόμισα και βεβαίως η δοκιμή της δραστικότητάς της έγινε στην απλωμένη παλάμη μου. Ωραία χρόνια!!).
Εμνήσθην ημερών αρχαίων και «αστόχησα» το κυρίως θέμα. Τι φταίει και μιλάμε σήμερα, όχι για κοινωνική μάστιγα, αλλά για προϊούσα εξαφάνιση και ιστορική ευθανασία του πάλαι ποτέ Γένους των Ελλήνων, της Ρωμιοσύνης. Η απάντηση, την οποία βέβαια δεν έχουν, γιατί δεν συμμετέχουν στις κακουχίες και την καθημερινή τρέλα, οι πολιτικοί, δόθηκε με αυτά που προηγήθηκαν. Οικογένεια και σχολείο, τα ριζιμιά λιθάρια ενός έθνους, αυτά οφείλουμε να αναστήσουμε. Επαναλαμβάνω. Το νυν κομματικό σύστημα, όσο το στηρίζουμε, διαπράττουμε αμαρτία, με θεολογικούς όρους ή χτυπάμε καρφιά στο φέρετρο της πατρίδας, με κοσμικούς. Θα νομοθετούν εις βάρος και της Παιδείας μας και της οικογένειας, συνεπικουρούμενοι από την αριστερόμυαλη, ψευτοδιανόηση της τιποτοκρατίας. Τα παιδιά μας θα συνεχίσουν να αποθηριώνονται και να αγριεύουν, γιατί έχει ποινικοποιηθεί η εμπειρία του παρελθόντος, γιατί το φως της ελληνικής παιδείας – «ψυχή και Χριστός σας χρειάζεται» – είναι σκοτάδι για ανθρώπους και… παλιανθρώπους που δεν έχουν «ιερό και όσιο».
Είμαι «τριάντα και» χρόνια μάχιμος δάσκαλος. Παρακολουθώ με ανείπωτη θλίψη και αγανάκτηση την κατρακύλα μας στου «κακού την σκάλα». Έχουμε κελάρι πατρογονικό γεμάτο καλούδια, την εξαίσια παράδοσή μας, την ανθρωποποιό Παιδεία μας, και εμείς τρέφουμε και ανατρέφουμε τα παιδιά μας με ξυλοκέρατα, με «άσωτες» γουρουνοτροφές. Τα ίδια και με το «ύπουλο σχολείο», την τηλεόραση. Έχουν ανοίξει οι υπόνομοι και ξεχύθηκαν οι αναθυμιάσεις, που βαπτίζονται «ανάλαφρες πρωινές ή μεσημεριανές ή βραδινές εκπομπές». Χαζοχαρούμενοι νεόπλουτοι, με ντουζίνα τα διαζύγια, απελέκητα παρδαλοειδή, ανισόρροπες «μεσεπόλιες» οδαλίσκες, «διδάσκουν» στους νέους δύο πράγματα, για τα οποία αξίζει και να εξευτελιστείς και να χάσεις την τιμή σου: χρήμα και επωνυμία.
Ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι…
Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκίς
