Οι σημερινοί θεματοφύλακες της ανιστόρητης «θεωρίας των 2 άκρων», αν ερμήνευαν με «εργαλείο» ανάλυσης αυτό το ιδεολογικό κατασκεύασμα τα πολιτικοκοινωνικά φαινόμενα την εποχή που έδρασε ο Σπάρτακος, σίγουρα θα κατακεραύνωναν ως «άκρο» τον ξεσηκωμό των δούλων ενάντια στους αιμοσταγείς τυράννους τους.
Τέτοια ιστορικά παραδείγματα υπάρχουν πολλά που μπόρεσε να φωτίσει και να εξηγήσει με επιστημονικό τρόπο ο Μαρξ για να καταδείξει ότι η βία γεννιέται στο έδαφος των ταξικών – κοινωνικών αντιθέσεων και ότι είναι η «μαμή» της ιστορίας και της εξέλιξης.
Αλήθεια η αστική τάξη που σήμερα αγωνιά για το μέλλον της και συκοφαντεί τις ριζοσπαστικές θέσεις σαν άκρα, νομιμοποιώντας με αυτό τον τρόπο την φασιστική βία, με ροδοπέταλα πήρε την εξουσία από τους φεουδάρχες στην παρακμή τους ?
Η Γαλλική επανάσταση το 1789 που θεωρείται από τις πιο βίαιες και αιματηρές, δεν είναι η κατεξοχήν επανάσταση που σηματοδότησε την εδραίωση και την νίκη της αστικής τάξης έναντι του παλιού κοινωνικοοικονομικού συστήματος αντικαθιστώντας τις παλιές παραγωγικές σχέσεις και τις κοινωνικές τάξεις τω φεουδαρχών ?
Η ιστορική και κοινωνική εξέλιξη διέπεται από τους δικούς της αδυσώπητους – αντικειμενικούς νόμους που κανείς δεν μπορεί να ματαιώσει.
Από αυτή την σκοπιά ο καπιταλισμός ούτε αιώνιος θα είναι, ούτε το τελευταίο σύστημα της ανθρωπότητας, με τις κοινωνικές – ταξικές αντιθέσεις να οξύνονται στο έπακρο και το χάσμα πλουσίων και φτωχών να μεγαλώνει προκλητικά, αναδεικνύοντας τις αντιφάσεις αυτού του συστήματος, στην εποχή (τεχνολογική εξέλιξη, επιτεύγματα επιστήμης, ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων) που υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για να ζήσουν οι λαοί η ανθρωπότητα καλυτέρα.
Τι είναι αυτό που φταίει και συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο σήμερα με την σπίθα ενός νέου γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου να είναι έτοιμη να ανάψει ?
Σε αυτό ακριβώς απαντάνε οι κομμουνιστές με οδηγό την κοσμοθεωρία και επιστήμη του Μαρξισμού και Ένγκελς όπως και της ιστορικής πείρας των πρώτων εργατικών εξεγέρσεων και επαναστάσεων (Παρισινή κομμούνα, σοσιαλιστική επανάσταση μπολσεβίκων ) για να φωτίσουν τις αιτίες τω σημερινών δεινών του λαούς μας, των λαών, αλλά και την προοπτική της λαϊκής πάλης με στρατηγική την κοινωνικοπολιτική ανατροπή σαν ιστορική ανάγκη.
Γιατί αυτό που μπλοκάρει την κοινωνική εξέλιξη και πρόοδο και υποφέρουν οι λαοί είναι οι ξεπερασμένες ιστορικά παραγωγικές σχέσεις στο πεδίο της οικονομίας, η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής από τους καπιταλιστές και το κυνήγι του μέγιστου κέρδους σε συνθήκες ανταγωνισμού που καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις με ότι συνεπάγεσαι αυτό( αύξηση φτώχειας, ανεργίας, κοινωνικής ανέχειας και ανισοτήτων) και πυροδοτεί τους πολέμους.
Αυτή η επιστημονική θεωρία των κομμουνιστών και η πρωτοπόρα δράση τους είναι αγκάθι στο μάτι των καπιταλιστών, της αστικής τάξης και των διαφόρων επιτελείων του συστήματος που προωθούν, προβάλλουν και αναπαράγουν μονομερώς την αστική πολιτική και αστική ιδεολογία.
Η ΕΕ έχει για ιδεολογία και πολιτική της την ανιστόρητη «θεωρία των 2 άκρων» προάγοντας με αυτό τον τρόπο τον αντικομουνισμό που δυσφημεί και υπονομεύει μέσα από την πλαστογραφία της ιστορίας.
Η έωλη εξίσωση του φασισμού (τέκνο του καπιταλισμού) με τον κομμουνισμό γίνεται για να αποθεωθεί το σύστημα του καπιταλισμού σαν σύστημα δεδομένο και ακλόνητο που μετά από αυτό δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα άλλο.
Όμως οι νομοτέλειες της ιστορικής – κοινωνικής εξέλιξης θα έχουν τον τελευταίο λόγο ως προς αυτό και σίγουρα οι εκμεταλλευτικές κοινωνίες δεν θα αποτελέσουν κανένα τέλος.
Αυτό το γνωρίζουν καλά τα επιτελεία της αστικής τάξης και οι καπιταλιστές για αυτό εμπλουτίζουν συνεχώς με αντικομουνιστικά ιδεολογήματα την φαρέτρα της ιδεολογικής τους χειραγώγησης.
Φοβούνται το ξέσπασμα μαζικών λαϊκών αγώνων που θα γεννήσουν οι πολιτικές τους που υπηρετούν το κεφάλαιο και τα κέρδη, η πολιτική της ΕΕ.
Φοβούνται εκείνους τους αγώνες που δεν θα έχουν μόνο εκτονωτικό χαρακτήρα αλλά θα είναι οργανωμένοι, με ταξικό προσανατολισμό που θα έχουν στόχο την εξουσία του κεφαλαίου για να ανοίξει μια άλλη προοπτική για τους λαούς.
Ξέρουν ότι αυτοί οι αγώνες θα φέρουν αποτελέσματα για τους λαούς και θα είναι νικηφόροι, για αυτό χτυπάνε την πολιτική πρωτοπορία αυτών των αγώνων τους κομμουνιστές, «βαφτίζοντας» τους «άκρο», για να βάλουν εμπόδια και να υπονομεύσουν στους δεσμούς τους με τους εργαζόμενους, το λαό γενικότερα.
Ουσιαστικά θέλουν να βάλουν εμπόδια στην λαϊκή έκφραση, την λαϊκή κινητοποίηση και οργάνωση για να υπάρξει «σιγή νεκροταφείου» ώστε αδιαμαρτύρητα ο λαός μας, οι λαοί, να αποδέχονται παραδομένοι όλες τις αντιλαϊκές – αντιδραστικές επιλογές που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για την αναπαραγωγή του.
Αυτά είναι τα σχέδια τους και μάλιστα σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και όξυνσης των ανταγωνισμών, για αυτό αξιοποιούν τους φασίστες σαν δύναμη κρούσης απέναντι στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα και φορείς απροκάλυπτου αντικομουνισμού.
Ο λαός μας, οι λαοί πρέπει να βγάλουν τώρα συμπεράσματα, να ανασυνταχτούν και να αντεπιτεθούν στον πόλεμο που μαίνεται εναντίον τους.
Οι λαϊκοί αγώνες , δράση και κινητοποίηση με όρους ανατροπής για καλύτερη ζωή χωρίς κηφήνες και εκμεταλλευτές δεν είναι άκρο.
Είναι δικαίωμα αλλά πρωτίστως είναι χρέος και καθήκον.
Σαββίδης Παναγιώτης
