Κάθε παραμονή μεγάλης γιορτής της Εκκλησίας οι αντίθεες δυνάμεις οργανώνουν επίθεση με ποικίλους τρόπους. Συνήθως επίθεση επιχειρείται το Πάσχα. Εφέτος κάποιος επιστήμων θέλησε να δρέψει δάφνες χριστουγεννιάτικα. Καθώς κατέστη ευρέως γνωστός κατά το διάστημα της πανδημίας, προβαλλόμενος από τους τηλεοπτικούς διαύλους ως ειδικός επί του θέματος, θεώρησε ότι θα μπορούσε να επωφεληθεί, ώστε πέρα από τις επιστημονικές του γνώσεις να προσφέρει και την έναυση για «ορθολογικοποίηση» εκείνων, οι οποίοι ακόμη πιστεύουν σε «μύθους» στην εποχή της επιστήμης! Βέβαια δεν πρωτοτύπησε. Ο πόλεμος των αρνητών του Θεού κατά των πιστών και του ίδιου του Θεού έχει ιστορία που ξεπερνά τους δύο αιώνες.
Στην αρχική φάση (18ος αιώνας) ο αθεϊσμός εμφανίστηκε ως ιδεολογία αμφισβήτησης του Θεού με αφορμή την άθλια τακτική θρησκευτικών και κοσμικών ηγετών κατά τον Μεσαίωνα. Στη συνέχεια οι άθεοι, επωφεληθέντες από την αλματώδη ανάπτυξη της Επιστήμης (19ος αιών) θεώρησαν ότι το επιστημονικό πεδίο ήταν πιο πρόσφορο για την πολεμική κατά του Θεού. Παραχαράκτες οι άθεοι, επιστήμονες και διανοητές, διακήρυξαν ότι «η Επιστήμη απόδειξε ότι δεν υπάρχει Θεός». Και ο μύθος αυτός καλά κρατεί ως τις ημέρες μας, καθώς ακόμη δεν βρήκαν την εντιμότητα να δηλώσουν ότι η Επιστήμη, ως εκ της φύσεώς της, δεν αποφαίνεται περί Θεού. Αποφαίνονται επιστήμονες, που στην αλαζονεία τους ταυτίζουν την απιστία τους, ιδεολογική ή πρακτική, με την Επιστήμη. Τρανή απόδειξη είναι ότι κορυφαίοι επιστήμονες πιστοί στον Θεό υπήρξαν και υπάρχουν. Στην κατηγορία των αθέων ή απίστων ανήκει και ο προκαλέσας τον θόρυβο επιστήμων, σύμβουλος του πρωθυπουργού της χώρας και εκλεκτός των τηλεδιαύλων του οικονομικού κατεστημένου. Τονίζω το τελευταίο για να ευτελίσω τον μύθο του αστικού καθεστώτος, ότι ο ιδεολογικός αθεϊσμός διακηρύσσεται αποκλειστικά από την μαρξιστική Αριστερά. Και ευθύνη για τη διάδοση του μύθου έχουν και πιστοί στον Χριστό. Βέβαια ο αθεϊσμός του αστικού καθεστώτος είναι πλέον πρακτικός και μόνο, καθώς, από τότε που η αστική τάξη υποκατέστησε στην εξουσία τους διεφθαρμένους «ευγενείς» η ιδεολογία ήταν περιττή. Η «ιδεολογία» του πρακτικού υλισμού εκφράζεται με το σύνθημα «φάγωμεν, πίωμεν αύριον γαρ αποθνήσκωμεν» και επί το λαϊκότερο «μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε…». Ο αλαζών, τρέφων την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να επηρεάσει με το επιστημονικό του κύρος τους ελάχιστους, που αρνούνται την ύπαρξη του θανατηφόρου ιού, πιστούς ίσως και μη πιστούς, προσέβαλε βάναυσα τους κατά πολύ πολυπληθέστερους πιστούς στον Χριστό, που αναγνωρίζουν την επικινδυνότητα, εμβολιασμένους και μη.
Οι άθεοι έχουν το δικαίωμα να αρνούνται τα κεφαλαιώδη δόγματα της χριστιανικής πίστης, όχι όμως στο όνομα της Επιστήμης, αλλά του προσωπικού τους πιστεύω. Διαφορετικά ισχύει το ρηθέν «Επιστήμη χωριζομένη αρετής πανουργία και ου σοφία φαίνεται» (Πλάτων). Έντιμος άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να χλευάζει το πιστεύω άλλων στο όνομα δήθεν της Επιστήμης, όπως διατείνεται ο προκαλέσας τον θόρυβο επιστήμων, ο οποίος συνέχισε να προκαλεί ισχυριζόμενος ότι τον ενδιαφέρει η σωτηρία ανθρώπινων ζωών. Το «ενδιαφέρον» των συγχρόνων κοινωνιών των δικαιωματιστών για τις ανθρώπινες ζωές είναι πλέον ολοφάνερο! Το μαρτυρούν ο θάνατος εκατομμυρίων παιδιών από πείνα και ανυπερασπίστων εμβρύων. Αν η αλαζονεία δεν είχε σαγηνεύσει τους αθέους, θα στοχάζονταν ότι ο «μύθος» του Χριστού επιβιώνει επί δύο χιλιάδες χρόνια. Και το πλέον σημαντικό σ’ αυτόν τον «μύθο» δεν είναι ο τρόπος της γέννησης, την οποία γιορτάζουν φαντασμαγορικά οι χριστιανοί της Δύσης, αλλά η θριαμβευτική Ανάστασή Του, που γιορτάζουμε πανηγυρικά οι ορθόδοξοι. Οι άθεοι αντιπαρέρχονται τρείς αιώνες μαρτυρίας και μαρτυρίου πιστών στον Χριστό μαθητών, χάρη στα οποία άλλαξε ο κόσμος περί την λεκάνη της Μεσογείου, αλλά και μαρτύρων του 20ου αιώνα σε αθεϊστικά καθεστώτα. Εκατομμύρια θυσίασαν τον βίο τους για την αιώνια ζωή. Οι παραχαράκτες της Επιστήμης, θα τολμούσαν να θυσιάσουν όχι τον βίο τους, αλλά τη θέση τους, εμμένοντες στο πιστεύω τους; Ο αθεϊσμός είναι σαφέστατα μορφή πίστης, σεβαστή από τους μαθητές του Χριστού, όπως και κάθε πίστη, ο οποίος επάνω στον σταυρό του είπε το ανυπέρβλητο «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»! Θα τολμούσαν να μεμφθούν κατά τον ίδιο τρόπο την πίστη των μωαμεθανών; Ήδη κάποιοι, που ζούσαν με την έπαρση για τα δικαιώματα των πολιτών στις δυτικές κοινωνίες και τη βεβαιότητα ότι το καθεστώς εγγυάται για την ασφάλειά τους, τιμωρήθηκαν με τον τερματισμό του βίου τους, μετά από προσβολή του Μωάμεθ (δημοσιογράφοι του Charlie Hebdo). Και οι άφρονες άπιστοι και άθεοι δεν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο που διατρέχουν προπαγανδίζοντες τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες!
Κάποιοι πιστοί επετέθησαν με σφοδρότητα στον βλάσφημο ακόμη και με κατάρες. Αυτή η αντίδραση δεν είναι μαθητών του Χριστού, καθώς φανερώνει έλλειψη ανεκτικότητας έναντι των σταυρωτών σε αντίθεση προς το πνεύμα του Δασκάλου. Το θέμα απασχόλησε και την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας, που εξέδωσε δελτίο τύπου χλιαρό στα πλαίσια του «πολιτικώς ορθού». Και όμως και σ’ αυτό αντέδρασαν κάποιοι ψευτομαρξιστές με την επίκριση ότι η Ι. Σύνοδος δεν έχει την αίσθηση του χιούμορ! Αν ο βλάσφημος είναι μέλος της Εκκλησίας, τότε ο αφορισμός είναι, σύμφωνα με τους Κανόνες Της, η ενδεδειγμένη απόφαση. Και βέβαια μπορεί αυτή να χλευάζεται στις ημέρες μας, στις οποίες το μέτρο κρίνεται σκοταδιστικό, σε αντίθεση με τη διαγραφή μελών συλλόγων ή σωματείων, λόγω μη τήρησης του καταστατικού, ή διαγραφής μέλους κόμματος με συνοπτικές διαδικασίες ή με απόφαση του αρχηγίσκου.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες οι άθεοι θέλησαν να πανηγυρίσουν με ανάρτηση γιγαντοαφίσας σε πρόσοψη κτιρίου. Στο επάνω μέρος προβάλλεται ο γεράκος του καταναλωτισμού, τον οποίο οι ανερμάτιστοι Νεοέλληνες ονόμασαν Ἁγιο Βασίλη, με το σύνθημα keep the merry (κράτα το κέφι). Στο κάτω μέρος προβάλλεται ο Ιησούς εσταυρωμένος με το σύνθημα dump the myth (πέταξε τον μύθο). Οι δικαιωματιστές στη χώρα, που έχει εγγράψει στο νόμισμά της τη φράση «To God we trust» (στον Θεό εμπιστευόμαστε), για να μην εκδηλώσουν οι κρατούντες απροκάλυπτα το πιστεύω τους με την προσθήκη γράμματος οπότε η λέξη God μετατρέπεται στη λέξη Gold (χρυσός), επιχειρούν την αυτοεπιβεβαίωση. Μας καλούν να τους συνοδεύσουμε στο διαρκές κέφι, αν όχι στη διαρκή χαρά, με τη λατρεία του καταναλωτισμού! Η σταυρική θυσία του Χριστού τους αφήνει παγερά αδιάφορους και μάλιστα, εμμέσως πλην σαφώς, θεωρούν ότι οι πιστοί στον αναστάντα Χριστό χαραμίζουν τον βίο τους στην κατήφεια και στη στέρηση. Αν πράγματι όλοι, όσοι αρνήθηκαν τον Χριστό, αν και κάτι άκουσαν γι’ αυτόν στο οικογενειακό ή στο σχολικό περιβάλλον, γεύονται τη χαρά, τότε καλώς κάνουν και παραμένουν στην άρνηση. Έχουμε όμως λόγους, όσοι Τον λατρεύουμε ως λυτρωτή μας να αμφισβητούμε την ειλικρίνειά τους. Το υπαρξιακό κενό είναι το πλέον σύνηθες εύρημα στις δυτικές κοινωνίες. Ένα σύνθημα τοίχου από τα αρκετά πνευματώδη των αναρχικών αποκαλύπτει την κρυμμένη με ιδιαίτερη επιμέλεια από τους κρατούντες αλήθεια: «Υπάρχει ζωή πριν από τον θάνατο»; Το υπαρξιακό κενό ωθεί ή στην υπέρμετρη απόλαυση των ηδονών ή σε υποκατάστατα της πίστης, τα οποία έχουν ελκύσει πλήθος πολιτών στις μεταχριστιανικές κοινωνίες, χωρίς όμως να ανησυχούν και να τα καταπολεμούν οι προκλητικά λυσσομανούντες κατά του αρχαιότατου «μύθου», ο οποίος συγκινεί το «μικρό ποίμνιο», το πρόθυμο να δεχθεί ειρωνίες, χλευασμούς, ταπεινώσεις, διωγμούς ακόμη και θάνατο με ακράδαντη την ελπίδα της αιωνιότητας. Μήπως είναι καιρός κάποιοι να προσεγγίσουν τον «μύθο» με μεγαλύτερη σοβαρότητα;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
