«Με το χαμόγελο στα χείλη,
πάν’ οι φαντάροι μας μπροστά
και γίνανε οι Ιταλοί ρεζίλι,
γιατ’ η καρδιά τους δεν βαστά».
Κι όμως οι Ιταλοί που πολέμησαν απέναντι στους Έλληνες στρατιώτες δεν ήταν δειλοί, όπως διέδιδε η απαραίτητη ελληνική προπαγάνδα, η σάτιρα και τα τραγούδια της εποχής. Επίλεκτες μεραρχίες του Μουσολίνι με τη συμβολή αλβανικών ταγμάτων πολέμησαν με πείσμα και λύσσα, πραγματοποιώντας αμέτρητες επιθέσεις κατά των ελληνικών θέσεων. Πολέμησαν με δολιότητα πολλές φορές όπως μαρτυρούν τα γεγονότα στο ελληνικό φυλάκιο στις Φιλιάτες Θεσπρωτίας μία ημέρα πριν την επίσημη έναρξη του πολέμου αλλά και στο φυλάκιο Σκορδίλη και το φυλάκιο Κουκούλι στο Γράμμο. Το Ιταλικό Πυροβολικό και η Αεροπορία σάρωσαν με φωτιά και σίδερο κάθε σπιθαμή των ελληνικών θέσεων. Όχι, δεν ήταν λιπόψυχοι ή αδύναμοι οι εχθροί, οι Έλληνες ήταν Ήρωες.
- Γράμμος Καστοριάς, Φυλάκιο 21, η ώρα 05:00 το πρωί. Ο Βασίλειος Τσαβαλιάρης είναι ο πρώτος Έλληνας στρατιώτης που θα γράψει το Έπος του ’40 στα κατάστιχα των χαμένων ηρώων του όταν μια σφαίρα θα απαντήσει στο «Αλτ! Τις ει;».
- Τηλέφωνο από Γιάννενα προς Αθήνα. Ο Υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος καλεί το Γενικό Επιτελείο και στην άλλη άκρη της γραμμής ο αντισυνταγματάρχης Κορόζης, δεξί χέρι του Παπάγου. Ο Κατσιμήτρος του αναφέρει ότι η Ιταλική εισβολή είναι πια θέμα ωρών και προσθέτει με συγκίνηση και περίσσιο θάρρος: «…Μπορεί να μην έχω το ανάστημα του στρατάρχου Πεταίν, όστις κατά το 1916 αμυνόμενος σθεναρώς του Βερντέν, είπε ότι δεν θα περάσουν οι Γερμανοί -όπως και δεν επέρασαν-, αλλά δύναμαι να βεβαιώσω εν πλήρει πεποιθήσει ότι δεν θα περάσουν οι Ιταλοί από το Καλπάκι…»
- Η πρώτη επίσημη διαταγή του πολέμου, 28η Οκτωβρίου 1940, Αθήνα, Αρχιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος: «Μην δεχτείτε να γίνετε σκλάβοι της Ρώμης και της Σόφιας στον 20ο αιώνα. Μη δεχτείτε να πέσει η τιμή των γυναικών σας και των αδελφών σας στα χέρια του κάθε Ναπολιτάνου αλήτη που θα σταλεί για να μας εκπολιτίσει.».
- Απόσπασμα από τα «Τετράδια ημερολογίου 1939-1953» του διανοητή, λογοτέχνη και δικηγόρου Γιώργου Θεοτοκά, Κηφισιά, 28 Οκτωβρίου 1940: «Το νεανικό πλήθος φωνάζει και γελά. Αισθάνομαι ότι μου μεταδίδει τον ενθουσιασμό του, φωνάζω κι εγώ και γελώ. Σιγά-σιγά η Αθήνα παίρνει το ύφος των μεγάλων εθνικών εορτών, κάτι που θυμίζει λ.χ. τα Εκατόχρονα της Ελληνικής Επανάστασης, αλλά πιο αυθόρμητα και πιο νεανικά. Καιρός θαυμάσιος, καταγάλανος ουρανός. Πλήθη νέων, με στολές της ΕΟΝ ή με πολιτικά, έχουν χυθεί στους κεντρικούς δρόμους, με λάβαρα, σημαίες, δάφνες, μουσικές. Κρατούν εικόνες του βασιλιά, του Μεταξά, του καταδρομικού Έλλη με την επιγραφή: Δεν λησμονούμε. Ο κόσμος συμμετέχει σε αυτές τις εκδηλώσεις, χειροκροτεί, ζητωκραυγάζει. Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια να δω τέτοιο ενθουσιασμό στην Αθήνα.».
Οι στρατιώτες χαμογελούν. Οι στρατιώτες τραγουδούν.
Ο κόσμος γιορτάζει, όχι το τέλος του Πολέμου μα την αρχή.
Οι στρατιώτες χαμογελούν. Οι στρατιώτες τραγουδούν.
Τα τρένα σφυρίζουν, οι μάνες δακρύζουν.
Οι στρατιώτες χαμογελούν. Οι στρατιώτες τραγουδούν.
Καμπάνες χτυπούν, οι σημαίες ανεμίζουν.
Οι στρατιώτες χαμογελούν. Οι στρατιώτες τραγουδούν.
Τα κανόνια “τραγουδούν”, οι σφαίρες “σφυρίζουν”, οι ήρωες πέφτουν, οι Έλληνες νικούν.
Κι ένα παιδί κοιτά μια παλιά φωτογραφία:
-Μπαμπά γιατί γελάνε ;
Μα απάντηση δεν ακούγεται, σιωπή, ένα δάκρυ κυλά και το βλέμμα στρέφεται στον ελεύθερο ουρανό.
Χρόνια πολλά Ελληνίδες και Έλληνες!
Ζήτω το Έθνος!
Γεώργιος Δουλδούρας
Πρόεδρος Ν.Ε. ΟΝΝΕΔ Πιερίας
Διεθνολόγος
