του Κων/νου Τζέκη
Υπομονή και καρτερία. Δύο λέξεις ταυτόσημες που σημαίνουν ανοχή, αναμονή, αντοχή στις πιέσεις της ζωής.
Είμαστε όμως υπομονετικοί και δείχνουμε καρτερικότητα; Μάλλον η ζωή τρέχει και εμείς σήμερα δεν έχουμε τον χρόνο να περιμένουμε. Βρισκόμαστε στον αιώνα της ταχύτητας και αδημονούμε για λίγα λεπτά καθυστέρησης του ραντεβού μας, του λεωφορείου, μιας συνάντησης.
Αδημονούμε για τον αργό οδηγό που βρίσκεται μπροστά μας και αμέριμνα οδηγώντας μιλάει στο κινητό του, αλλά και θαυμάζουμε τον οδηγό που μας ακολουθεί και περιμένει πότε θα πατήσουμε το γκάζι για λίγα χιλιόμετρα περισσότερα στο κοντέρ μας.
Διανύουμε καταπίνοντας εκατοντάδες χιλιόμετρα σε λίγες ώρες και πατάμε το γκάζι να κερδίσουμε μερικά λεπτά διακινδυνεύοντας να δημιουργήσουμε ατύχημα με απρόβλεπτες συνέπειες.
“Μου αρέσουν οι κόντρες” δήλωσε ο νεαρός τράπερ που πριν λίγες μέρες εκτράπηκε της οδού και τερμάτισε τη ζωή του από υπερβολική ταχύτητα. Κανείς όμως δεν τον συμβούλεψε, ότι, εφόσον του άρεσε να ρισκάρει και να ανταγωνίζεται τους νόμους της φυσικής κανένας δεν είναι υπερφυσικός και θα πρέπει να υπακούουμε στους νόμους αυτούς που δεν είναι καταναγκαστικοί αλλά τιμωρητικοί, αν τους παραβείς.
Όλοι αυτοί, που υπερβάλουν και προσπαθούν να συγκρουσθούν με τους κανόνες της φύσης, μήπως είναι άνθρωποι φοβικοί, φοβούμενοι τον θάνατό τους και ευρισκόμενοι στα όρια των κανόνων της φύσης και επιβιώνοντας, μήπως αισθάνονται καλά; Τί λένε οι ψυχολόγοι γι’ αυτό; Μήπως αυτή η θετική ενίσχυση τους αναγκάζει να ρισκάρουν ακόμα περισσότερο; Μήπως η μαγκιά τους να επιβιώνουν σε ακραίες συνθήκες δεν είναι στοιχεία θαυμασμού από τους λογικούς αλλά θα πρέπει να διακατέχονται από αισθήματα συμπάθειας και λύπησης;
Τελικά γιατί οι άνθρωποι βιάζονται; Γιατί χάνουν εύκολα την υπομονή τους; Γιατί ψαρεύοντας κάποιος περιμένει ώρες ολόκληρες να τσιμπήσει το ψάρι ενώ δεν ανέχεται ούτε λεπτό την καθυστέρηση κάποιου σε μια συνάντηση ή στο δρόμο αν ο προηγούμενος δεν ξεκινήσει σε χρόνο άμεσο στο φανάρι;
Γιατί χάθηκε η λογική μας και αντικαταστάθηκε από ανυπομονησία, εγωισμό, άκρατο ανταγωνισμό, ανικανοποίητο εγωκεντρισμό, χωρίς κόπο παράνομο πλουτισμό;
Γιατί χάσαμε τη ζωή μας και ταλανιζόμαστε από διεκδικήσεις ασήμαντες και εν πολλοίς περιττές;
Γιατί δεν αξιολογούμε και δεν βάζουμε τις βασικές προτεραιότητες της ζωής μας, υγεία, ψυχική ηρεμία, οικογένεια, κοινωνική αναγνώριση, ως στόχο και ύστερα να ασχολούμαστε με τα δευτερεύοντα; Μήπως όλα έχουν σαν αφετηρία την έλλειψη αγωγής και εκπαίδευσης στην υπομονή και την καρτερικότητα;
Γιατί σήμερα, ενώ για τους νέους αρχίζει μια νέα ζωή με φανταχτερούς γάμους και υποσχέσεις αιώνιας πίστης και αφοσίωσης όλοι εμείς οι παρευρισκόμενοι σκεφτόμαστε το νέο μας κοστούμι σε νέο γάμο των νεόνυμφων με άλλο ταίρι;
Μάλλον και οι πρωταγωνιστές θα αναζητούν νέο σύντροφο την ώρα του γάμου. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οι συμβουλές των ιερέων που δεν εύχονται στους νεόνυμφους μακροημέρευση του γάμου, αλλά συμβουλές των δικαιωμάτων τους, αν χώριζαν!!!
Οι νομικοί στα διαζύγια θα ισχυρισθούν ότι υπάρχει ασυμφωνία χαρακτήρων. Κανείς δεν θα ισχυρισθεί την έλλειψη ταπεινότητας, ειλικρίνειας, υπομονής και την ύπαρξη εγωισμού. Μια ασυμφωνία και όλα καλά με τους γονείς να σκέφτονται που θα βρουν χρήματα για το νέο γάμο.
“Τρία πράγματα χαρακτηρίζουν τον σοφό άνθρωπο” θα αναφωνήσει ο Λέων Τολστόι. “Πρώτον κάνει ο ίδιος αυτά που συμβουλεύει. Δεύτερον δεν κάνει τίποτα που να αντιβαίνει στην αλήθεια. Τρίτον είναι υπομονετικός με τις αδυναμίες των άλλων”.
Εφαρμόζουμε κάτι απ’ αυτά; Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.
