Μέσα στον ορυμαγδό από τα επιδερμικά, θορυβώδη συμβαίνοντα τριγύρω μας, καλό θα ήταν να κάνουμε μια διαφορετική προσέγγιση απαλλαγμένη από σύγχρονους περιορισμούς, κενές συμβάσεις, και νεότευκτα στερεότυπα της κρατούσας γνώμης – που δεν είναι απαραίτητα ορθή.
Γράφει ο Καθηγητής Αθανάσιος Μπίντας
Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Αλέξανδρος, ο Φιλίππου τη γέννηση του οποίου κατά τον Πλούταρχο συνόδευσαν σημαίνοντες «οιωνοί». Η μάνα του Ολυμπιάδα διηγούνταν πως έπεσε στην κοιλιά της κεραυνός και από την πληγή άναψε και βγήκε φωτιά μεγάλη. Ο Φίλιππος ονειρεύτηκε να βάζει σφραγίδα στην κοιλιά της Ολυμπιάδας που είχε γλυπτή την εικόνα του λιονταριού πάνω της.
Γεννήθηκε, λοιπόν, ο Αλέξανδρος στις 6 του Μακεδονικού μήνα Λώου (22 Ιουλίου) του 356 π.Χ. Την ημέρα αυτή κάηκε ο ναός της Εφεσίας Αρτέμιδος. Ιερείς του Ναού διαλάλησαν πως εκδηλώθηκε πυρκαγιά αφού η ίδια η Άρτεμις η Ειλειθυία (θεά του τοκετού) ήταν απασχολημένη ως μαία στη γέννηση του Αλεξάνδρου.
Σημαδιακή η γέννηση του Αλεξάνδρου και πολυσήμαντος ο σύντομος βιωτός του χρόνος πάνω στη γη.
Η προσωπικότητά του κατοχυρώθηκε στην Παγκόσμια Μνήμη και εγκαταστάθηκε στο συλλογικό φαντασιακό. Δεν είναι πλέον ιδιοκτησία των ειδικών ιστορικών και φιλολόγων. Ανήκει στον πολιτισμό όλης της ανθρωπότητας και ο κάθε λαός «τον ατενίζει» ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις του.
Ο Αλέξανδρος ανήκει στους διαχειριστές των αξιών αυτού του οικουμενικού, του συμπαντικού πολιτισμού.
Ο Αλέξανδρος, ο Φιλίππου, κατάφερε πολλά διότι υπερέβη τα όριά του. Έφτασε στα σύνορα του ονείρου. Λαχταρούσε την κατάκτηση της αλήθειας. Όντας θνητός δημιούργησε αιώνια έργα. Είναι ένας από τους τεράστιους πλούτους της χώρας μας.
Αποτελεί συμβολικό κεφάλαιο του Ελληνισμού και όχι απολίθωμα του παρελθόντος κατά τη θεώρηση της «προοδευτικής intelligencias».
Αυτό το ιστορικό του πρότυπο το εισάγουμε ερμηνευτικά στο παρόν, να μας εμπνέει εκείνη η πλευρά της προσωπικότητάς του που φέρνει το φως, που έχει πίστη στο όραμα και στην ελπίδα.
