Αυτά έχει η εξουσία..
Αυτά έχει η εξουσία. Μας βρήκε απροετοίμαστους, δεν ξέραμε πώς να φερθούμε μαζί της κι ακόμα δεν ξέρουμε.
Είναι μια αποστροφή από το βιβλίο «Η γεύση της εξουσίας» του Μνιάτσκο Λάντισλαβ.
Η απατηλή γεύση της εξουσίας υποβάλει τους διαχειριστές της. Είναι αλήθεια ότι δύσκολα ξεφεύγει κανείς από τα πλοκάμια της.
Κραυγαλέο πρόσφατο παράδειγμα η πολιτεία Τραμπ, όπου η γοητεία της εξουσίας κυριάρχησε ως εικόνα και ως πρακτική.
Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από πολιτικούς που παραπλάνησε η γοητεία της εξουσίας και μόνο λίγοι όπως ο Οδυσσέας έκλεισαν τα μάτια και τα αυτιά στα κελεύσματα της.
Η αλαζονεία που συνοδεύει την έλλειψη συνείδησης του κινδύνου που διατρέχει ο κυβερνήτης παράγει πρακτικές εύκολα αναγνωρίσιμες. Όπως η λανθάνουσα παραδοχή ότι η κατάκτηση επιτελικών θέσεων επιφέρει και την εσαεί κτήση χαρακτηριστικών – προνομίων, όπως το αλάθητο των αποφάσεων, η μη λογοδοσία, η αυτονόητη υπακοή των υφισταμένων.
Η διαχείριση με τον τρόπο αυτό της εξουσίας χαρακτηρίζει πολλούς δικούς μας αρχηγούς και αρχηγίσκους που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι αποτελούν κάτι διαφορετικό και οι διαπιστώσεις και επιβεβαιώσεις της παλαιότερης και σύγχρονης ιστορίας δεν τους αφορούν. Και πέφτουν στην παγίδα να μην αναγνωρίζουν ότι η μόνη εξουσία την οποία πρέπει και μπορούμε να διαχειριζόμαστε κατά το δοκούν είναι η εξουσία στον εαυτό μας, όπως είχε επισημάνει σε μια συνέντευξή του ο Αντώνης Τρίτσης . Η οποία όμως δεν μπορεί να «συγκατοικήσει» με καμία άλλη εκδοχή της. Ούτε την πολιτική ούτε την καλλιτεχνική ούτε την οικονομική ή την κοινωνική…
Αυτή την περίοδο ο τόπος μας, όπως και όλη η ανθρωπότητα δοκιμάζεται. Και δεν έχει την πολυτέλεια να ανοίγει νέες πληγές ενώ αιμορραγούν οι ήδη υπάρχουσες. Η σύνεση και η φρόνηση καλό είναι να χαρακτηρίζουν τις τοπικές διοικήσεις.
Είναι κρίμα νέοι άνθρωποι να εμπίπτουν στον λαϊκισμό, και το όραμα τους να περιορίζεται σε συντεχνιακές απολαβές. Είναι τόσο πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν που δεν έχουμε χρόνο για παλιμπαιδισμούς , του ποιου το δίκαιο περνάει.
Ο χρόνος μετά την πανδημία θα αναλωθεί στη διαχείριση μιας οικονομικής κρίσης πρωτόγνωρης, που θα χρειαστεί ικανότητες, αντοχές, ευστροφία, πρωτοβουλίες και προσωπικές θυσίες από τις αρχές μας. Κυρίως όμως θα χρειαστεί ετοιμότητα, προετοιμασία , ιδέες και πρωτοβουλίες ικανές να οδηγήσουν σε ένα διαφορετικό αύριο.
Τι από αυτά συζητείται σε επίπεδο τοπικής διοίκησης. Ποιες προτάσεις κυριαρχούν. Ποιες διαβουλεύσεις έγιναν;
Το να τροφοδοτούμε με παραπολιτική τα αδηφάγα μέσα ενημέρωσης αποτελεί προσωπικό αδιέξοδο.
Και η σημερινή επιτυχία δεν προοιωνίζει κάτι το ανάλογο για το μέλλον. Πρόσφατο παράδειγμα ο πολύς Τραμπ.
Επιτέλους όλα κάποτε τελειώνουν, δεν σκέφτονται την υστεροφημία τους;
Η χώρα μας παρέδωσε παγκόσμια παραδείγματα που δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε σ’ αυτά. Γράφει ο Πλούταρχος για τον Περικλή, το μεγάλο δήμαρχο και κυβερνήτη της Αθήνας:
Αιτία της επιτυχίας του δεν ήταν απλώς η δύναμη του λόγου του, παρά, όπως λέει ο ιστορικός Θουκυδίδης, η υπόληψη που απόχτησε από τον τρόπο της ζωής του και η εμπιστοσύνη που κέρδισε σαν άνθρωπος ολοφάνερα και ολότελα αφιλόκερδος και ανώτερος από χρήματα. Ενώ την πόλη που ήταν μεγάλη την έκαμε τρισμεγάλη και απεριόριστα πλούσια και ενώ ξεπέρασε στη δύναμη πολλούς βασιλείς και τυράννους, που μερικοί μάλιστα άφησαν μεγάλη κληρονομιά στα παιδιά τους, εκείνος δεν αύξησε ούτε κατά μία δραχμή την περιουσία που του είχε αφήσει ο πατέρας του.
Μ.Κ.