Από χθες Δευτέρα 21 Ιουνίου άρχισε και επίσημα το καλοκαίρι.
Τι σημαίνει το καλοκαίρι για την Πιερία.
Εδώ και χρόνια την έναρξη της τουριστικής περιόδου, την άφιξη τουριστών Ελλήνων και ξένων. Και την αύξηση της επαγγελματικής δραστηριότητας στις παραλιακές κοινότητες του Νομού μας.
Τα ψαροχώρια μας εξελίχθηκαν, οι ψαράδες και οι αγρότες των παραλιακών περιοχών μετεξελίχθηκαν σε επαγγελματίες του τουρισμού και μερικοί πρόκοψαν.
Η εξέλιξη αισθητή αλλά όχι αρκετή. Και αυτό γιατί έγινε τμηματικά, χωρίς σχέδιο και κυρίως χωρίς μελέτη. Χωρίς μελέτη του τι θα ήταν το καλύτερο για την περιοχή λαμβάνοντας υπόψη όλα τα δεδομένα. Γεωγραφικά, πολιτιστικά, επιχειρηματικά.
Η προσβασιμότητα της Πιερικής ακτής, το μεγάλο αυτό πλεονέκτημα αρκούσε τα πρώτα χρόνια για να γεμίσει η Πιερία με τους χαμηλού εισοδήματος Βαλκάνιους, και τους επίσης χαμηλού εισοδήματος κατοίκους των γύρω περιοχών.
Η Εθνική οδός σε απόσταση αναπνοής από τις ακτές μας είναι ένα πλεονέκτημα που αρχικά μόνο η Πιερία διέθετε.
Η Χαλκιδική είχε και έχει ακόμα παρ’ όλες τις προσπάθειες πρόβλημα προσβασιμότητας.
Υπήρχε περίοδος που η Παραλία της Κατερίνης έφερνε εισόδημα στην χώρα μεγαλύτερο από ότι η Ρόδος.
Αρκεστήκαμε σ’ αυτό. Και για καιρό κυριαρχούσε η αντίληψη ότι δίνοντας ήλιο και θάλασσα θα συνεχίζαμε να είμαστε ελκυστικός προορισμός.
Παράλληλα δεν φροντίσαμε να εξελίξουμε το προϊόν. Οι υποδομές ήταν πρωτόγονες. Η αποχέτευση μικρών δυνατοτήτων και η μορφολογία της περιοχής με τα πολλά κανάλια καταδίκαζε σε αλλοίωση του θαλάσσιου περιβάλλοντος λόγω των φερτών υλικών.
Αυτό που τη δεκαετία του 1950 αποτελούσε προσόν για την ανανέωση του θαλάσσιου πλούτου με την κατάχρηση των φυτοφαρμάκων αλόγιστα στις καλλιέργειες σκότωσε τη βιοποικιλότητα.
Εν τω μεταξύ η Θεσσαλονίκη μεγάλωνε και διοχέτευσε στο Θερμαϊκό κόλπο βιομηχανικά απόβλητα και κρυφά ανεπεξέργαστα λύματα.
Όλοι θυμόμαστε τη μυρωδιά λίγα χιλιόμετρα πριν τη Θεσσαλονίκη, από τα απόβλητα των βυρσοδεψείων της Θεσσαλονίκης που η Χούντα επέτρεψε να διοχετεύονται στο Θερμαϊκό. Κι αν τώρα δεν υπάρχει αυτή η μυρωδιά, δεν είναι γιατί κάποιο μέτρο προστατευτικό έδωσε λύση. Απλά δεν λειτουργούν πια τα βυρσοδεψεία.
Η πρώτη αντίδραση στη μόλυνση του Θερμαϊκού κόλπου, που υπήρξε καθολική και δυναμική ήταν το 1985 όταν οι Πιεριείς είπαν όχι σε απόφαση του Υπουργείου Βορείου Ελλάδος να πέσουν στο Θερμαϊκό τα λήμματα της Θεσσαλονίκης, με υποτυπώδη επεξεργασία.
Τότε σύσσωμος ο Πιερικός λαός αντέδρασε. Μια απεργία πείνας στην κεντρική Πλατεία της Κατερίνης με τον πρόεδρο του Επιμελητηρίου Κωνσταντίνο Γιαννιτσάρα, τον πρόεδρο του Εμπορικού Συλλόγου Γεώργιο Τασχουνίδη, τον εκδότη μας Γιάννη Κορομήλη, τον πρόεδρο των Μηχανικών και άλλους τοπικούς φορείς έφερε το αποτέλεσμα της.
Κυρίως όμως η δυναμική αντίδραση των νέων της Νότιας Πιερίας που σήκωσαν στα χέρια το αυτοκίνητο με μέσα τον μεσολαβητή που είχε στείλει η κυβέρνηση σταμάτησε κάθε περεταίρω ενέργεια.
Παρόλα αυτά η κατάσταση δεν καλυτέρεψε. Οι διοικήσεις που εκλέξαμε στάθηκαν κατώτερες των περιστάσεων, και δεν έδωσαν την προοπτική που άξιζε στην Παραλία μας.
Ακόμη και σήμερα τα ίδια φαινόμενα ταλανίζουν τον τόπο μας. Λες και κάτι μας σταματάει δεν μπορούμε να δούμε μακροπρόθεσμα και με προοπτική, ότι η πρόοδος του τόπου αφορά όλους μας , ακόμη και αυτούς που προσπορίζονται ένα σημερινό προσωπικό κέρδος.
Η πανδημία που ήταν ένα μάθημα για όλους δεν δίδαξε τίποτα στους άρχοντές μας.
Τα ίδια λάθη, η ίδια μιζέρια. Το ίδιον και προσωρινό όφελος, σε βάρος της προοπτικής και της γενικής προόδου.
Τις μέρες του τριημέρου γίναμε αποδέκτες παραπόνων για τη λειτουργία της αποχέτευσης στην Παραλία. Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν άρχισε ακόμα η τουριστική περίοδος.
Οι άνθρωποι έχουν φτάσει στο φεγγάρι και εμείς εδώ δεν μπορούμε να βρούμε τρόπο να καθαρίζουμε τα φρεάτια εγκαίρως ώστε να μην πλημμυρίζουμε στην πρώτη νεροποντή και να μην υπάρχουν αναθυμιάσεις στην περαντζάδα της κεντρικής οδού.
Θα το επαναλάβουμε όσο κι αν είναι κλισέ. Ποιος πονάει αυτόν τον τόπο. Ποιος θέλει αυτό το brand Πιερία, να γίνει ξεχωριστό;
Πρόσφατη έρευνα κατατάσσει τις ακτές μας σ’ αυτές που κινδυνεύουν από διάβρωση. Ίσως σκέφτονται μερικοί ότι η εξέλιξη αυτή δεν θα γίνει επί των ημερών μας και δεν μας αφορά. Δεν θα επεκταθούμε σ’ αυτή την μικρόνοια. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος λένε οι επιστήμονες και αφορά την Κεντρική Πιερία, από τους Πόρους και βόρεια. Η διαχείριση της παράκτιας περιοχής είναι δική μας υπόθεση και οι τοπικοί μας άρχοντες πρέπει να αναλάβουν ρόλο. Εμείς και όχι η Κεντρική Διοίκηση.
Ούτε καν η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, που κακά τα ψέματα περιορίζει το ενδιαφέρον της στη Μητροπολιτική Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική όπου 700.000 Θεσσαλονικείς έχουν εξοχικές κατοικίες. Η Πιερία είναι η τελευταία με την οποία θα είχε χρόνο να ασχοληθεί .
Οι επιστήμονες λένε ότι οι ακτές που αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο κίνδυνο, είναι εκείνες που είναι αμμώδεις, χωρίς βράχους και έχουν χαμηλή μορφολογία. Συνήθως οι πιο ωραίες και εντυπωσιακές ακτές είναι εκείνες που κινδυνεύουν περισσότερο λέει ο Μωυσής Παρχαρίδης, καθηγητής διαστημικών Εφαρμογών στο τμήμα Γεωγραφίας του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου. «Η διάβρωση δεν εκδηλώνεται ξαφνικά, όπως ένας σεισμός, αλλά είναι εξίσου καταστρεπτική, καθώς μπορεί να πλήξει σε βάθος την οικονομία». .. Η φύση δεν είναι προβλέψιμη και σίγουρα είναι πιο δυνατή από τον άνθρωπο. Το ζήτημα είναι λοιπόν να βρούμε τον τρόπο να μειώσουμε τις επιπτώσεις….
Όλα αυτά τα είδαμε στην Παραλία, ας ελπίσουμε ότι δεν θα δούμε άλλα και ότι επιτέλους πήραμε το μάθημα…
Μαρία Κορομήλη
