του Κων/νου Τζέκη
Δεν είναι πρώτο-εμφανιζόμενη ακραία και αποτρόπαια συμπεριφορά των ανθρώπων. Από την εποχή των πρωτόπλαστων μέχρι σήμερα η κοινωνία, είτε πρωτόγονη, είτε προοδευτική καλείται να αντιμετωπίσει πολλές φορές τέτοιες ακραίες συμπεριφορές.
Τα εγκλήματα των ανθρωποκτονιών, άλλοτε κοινωνικά αποδεκτά, άλλοτε ειδεχθή και απεχθή δεν μπορεί να μην αποδοκιμάζονται και δεν μπορεί να μην μπαίνουν στη κρίση της Δικαιοσύνης, η οποία καλείται πολλές φορές να πάρει αποφάσεις με αμφισβητούμενες ενδείξεις ή με ατράνταχτα τεκμήρια ή με αντίθετη την κοινή γνώμη για εγκλήματα κυρίως τιμής ή τελούμενα σε βρασμό ψυχικής ορμής ή ύστερα από αναίτια, βίαιη και βάναυση συμπεριφορά του θύματος
Όμως στη σύγχρονη ιστορία των εγκλημάτων κατά της ζωής, υπάρχουν μερικές κατηγορίες εγκλημάτων, που η κοινή γνώμη αποδοκιμάζει και αποστρέφει με βδελυρή ματιά το πρόσωπό της.
Βασικά όλα τα εγκλήματα κατά της ζωής είναι αποδοκιμαστέα, αλλά ορισμένα ως εκ του τρόπου, του τόπου και της ιδιότητας του θύματος είναι για την κοινή γνώμη ασυγχώρητα. Είναι οι παιδοκτονίες, οι μητροκτονίες, οι συζυγοκτονίες και οι κανιβαλισμοί.
Πρόσφατα η κοινή γνώμη απασχολείται βοηθούντων και των ΜΜΕ με την συζυγοκτονία στα Γλυκά Νερά.
Ακούσαμε ότι ήταν ένα αγαπημένο ζευγάρι, ότι το θύμα ήταν παιδίσκη ακόμα και εγκαταλείποντας τις κούκλες της πραγματοποίησε το όνειρό της, να έρθει και να την αγκαλιάσει ο ιππότης της με το φτερωτό του άλογο που λόγω της εξέλιξης έγινε ελικόπτερο και θορυβώδεις έλικες.
Γοητευμένοι και οι γονείς της από την εκπληκτική τύχη της κόρης της. Νάτος ο μεγάλος έρωτας. Που επισφραγίσθηκε με το στεφάνι του γάμου. Καλότυχη έλεγαν όλοι στο νησί και μπορεί να εύχονταν, ποιός ξέρει, να έχει την ίδια τύχη και το δικό τους παιδί.
Σε δύο χρόνια η σκληρή μοίρα έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Με μιας εξαφάνισε την τύχη της κόρης και άρχισαν οι μοιρολογίστρες να μοιρολογούν και να συγκεντρώνονται καταιγιδοφόρα σύννεφα. Τα χέρια που την αγκάλιαζαν, τη χάιδευαν, την ντάντευαν, την προστάτευαν, έγιναν η αγχόνη που της στέρησαν την ανάσα της ζωή της, της αφήρεσαν το δικαίωμά της να μεγαλώσει το παιδί της, που αμέριμνο και αφημένο από τον πατέρα του δίπλα στο άψυχο σώμα της έγινε η προσωποποίηση της τραγωδίας του Αριστοτέλη χωρίς κάθαρση.
Θα γνωματεύσουν πολλοί και οι ένορκοι και οι δικαστές θα κληθούν να αποδώσουν δικαιοσύνη. Την αγαπούσε θα υποστηρίζουν οι συνήγοροι του δράστη, αλλά η συμπεριφορά του θύματος τον εξανάγκασε στον στραγγαλισμό της.
Η λέξη στραγγαλισμός είναι παράγωγο της λέξης στράγξ = στραγγός που σημαίνει σταγόνα, όπως στραγάλι. Η αρχαία απόδοση της αποτρόπαιης αυτής πράξης, αποδίδεται επακριβώς, αφού σου στερεί το οξυγόνο σταγόνα, σταγόνα. Κυριολεκτικά ο ποιό βασανιστικός τρόπος στέρησης της ζωής. Ο περισσότερο εκδικητικός. Όμως σε όλο αυτό το Μακιαβελικό σκηνικό που χωρεί η αγάπη;
Μήπως δεν υπήρχε αγάπη, αλλά μια κτητική και εξουσιαστική συμπεριφορά; Μήπως τη θεωρούσε κτήμα του και απλά την κατάστρεψε;
Πως είναι να αγαπάς και να σκοτώνεις; Πως είναι να αγκαλιάζεις τη σύντροφό σου και να τη στραγγαλίζεις; Πως είναι να σκοτώνεις μαζί της και το παιδί της και να το στερείς δια βίου το δικαίωμα να βυζάξει, να αγκαλιάσει τη μάννα του, να αισθανθεί τη μητρική αγάπη; Με ποιό δικαίωμα και ποιά δύναμη προχωρεί κάποιος σε μια τέτοια πράξη; Πως να είναι να έχεις το θράσος να κλαίς στην κηδεία της και να αγκαλιάζεις τη μάννα της; Πως είναι να θρηνείς με κροκοδείλια δάκρυα και να παίζεις το θέατρο του παραλόγου επί 37 μέρες; Πως να είναι να μετανιώνεις όταν συλλαμβάνεσαι; Πως είναι να αγαπάς το παιδί που πριν λίγο το χρησιμοποίησες σαν αποδεικτικό μέσο αγριότητας των δήθεν ληστών και να απαιτείς να σβήνει αυτή η αγριότητα, όταν κατευθύνεται σε βάρος σου; Τελικά αυτό θεωρείται μετάνοια ή περίγελος;
Δεν ξέρω αν απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα από τους ειδικούς ή αν η επιστήμη σηκώσει ψηλά τα χέρια της. Αλλά η κοινή γνώμη που αισθάνθηκε προδομένη, αφού στην αρχή παρακολουθούσε με συμπάθεια τον τραγικό πατέρα, ζητά τη δικαίωση. Ποιά δικαίωση; Τι μπορεί να επαναφέρει μια αυστηρή καταδίκη που είναι σαφώς αναγκαία στην περίπτωση αυτή;.
Πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει. Πόσο δίκιο είχες Σοφοκλή.
