Της Δέσποινας Ποικιλίδου
Ψάχνοντας σ’ ένα ξεχασμένο συρτάρι βρήκα ένα παλιό περιοδικό, ξεθωριασμένο από το χρόνο και διπλωμένο στη σελίδα όπου υπήρχε ένα άρθρο με τον παραπάνω τίτλο. Από τότε που το διάβασα μου έκανε εντύπωση για το συναρπαστικό του περιεχόμενο κι έτσι θέλησα να το μοιραστώ μαζί σου, φίλε αναγνώστη.
Γράφει λοιπόν το άρθρο: «Οι αστρονόμοι τελευταία έχουν ανακαλύψει ένα τεράστιο κενό που βρίσκεται στο βορρά, στο νεφέλωμα του Ωρίωνα. Είναι σαν ένα γιγάντιο σπήλαιο που ο νους του ανθρώπου δυσκολεύεται να κατανοήσει. Είναι φωτεινό και πολύ όμορφο. Τα πιο θαυμαστά τηλεοπτικά και φωτογραφικά μέσα έκαναν τον άνθρωπο ικανό να διεισδύσει με το μάτι στο χώρο τούτο που ήταν μέχρι τώρα άγνωστος και αδιαπέραστος από την ανθρώπινη όψη. Εκείνο που βρήκαν οι αστρονόμοι συμφωνεί απόλυτα με την περιγραφή του Ιώβ «Εκτείνει τον βορράν επί το κενόν» (κζ, 7).
Όλοι οι αστρονόμοι συμφωνούν για το πόσο τεράστιο είναι το κενό του Ωρίωνα. Το υπολογίζουν 16.740.000.000.000 μίλια σε διάμετρο. Για να δείτε πόσο τεράστιος είναι αυτός ο χώρος αρκεί να σκεφθούμε ότι η διάμετρος της γήινης τροχιάς είναι 186.000.000 μίλια. Αντίθετα η διάμετρος του χώρου αυτού, ας το ονομάσουμε «Σπήλαιο του Ωρίωνα», είναι 90.000 φορές μεγαλύτερη. Θα μπορούσε με άλλα λόγια να χωρέσει 30.000 ηλιακά συστήματα σαν το δικό μας. Όχι μόνο το μέγεθός του είναι ακατανόητο αλλά και τα χρώματά του και η ομορφιά του. Δεν υπάρχει τίποτε στη γη που να μπορεί να συγκριθεί μ’ αυτό.
Ο καθηγητής κ. Λήαρκιν, του αστεροσκοπείου του Μπόους Λόου, μας δίνει την εξής περιγραφή: «Οι φωτογραφίες του χώρου αυτού αποκαλύπτουν ένα άνοιγμα και ένα εσωτερικό του σπηλαίου τόσο θαυμαστό που ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα θα μπορούσε να χαθεί μέσα του. Το παρακολουθώ από τα νεανικά μου χρόνια, χρησιμοποιώντας πολλά τηλεσκόπια διαφόρων ακτινών αλλά ποτέ μου δεν φανταζόμουν ότι ο κεντρικός χώρος είναι το στόμιο ενός κολοσσιαίου σπηλαίου. Η πέννα του συγγραφέα και το πινέλο του καλλιτέχνη αδυνατούν στην προσπάθειά τους να περιγράψουν το εσωτερικό αυτού του χώρου. Στο βάθος των νεφελωμάτων του Ωρίωνα διακρίνονται εικόνες σαν σχισμένα και περιελισσόμενα αντικείμενα και μάζες ποταμών που φαίνονται σαν λαμπρό γυαλί, στύλοι διαφόρων μεγεθών, σταλακτίτες που λάμπουν και σταλαγμίτες που αγέρωχα φυτρώνουν από το έδαφος. Το θέαμα μοιάζει με φως που λάμπει πίσω από διαφανείς τοίχους ελεφαντόδοντου και μαργαρίτου διακοσμημένων με εκατομμύρια διαμάντια που μοιάζουν με απαστράφτοντα αστέρια»
Και εξακολουθεί ο διακεκριμένος αυτός καθηγητής της αστρονομίας: «Θα υπάρχει κάποιος λόγος για μια τέτοια μεγαλειότητα σ’ αυτόν τον ουράνιο χώρο. Τα χρώματα είναι κάτι το ειδικό που φαίνεται να ανήκει στον Ωρίωνα και που στολίζει το άνοιγμα. Είναι σαν να βλέπει κανείς ένα πεζοδρόμιο από άμμο με αστέρια. Έχουν δίκαιο οι αστρονόμοι, πολλοί από τους οποίους δεν θρησκεύονται, να λένε ότι αισθάνονται σαν να βρίσκονται στην παρουσία μιας παντοδυναμίας ενώ παρατηρούν αυτόν τον ουράνιο χώρο. Εκείνο που βλέπουν τα μάτια τους δένει τη γλώσσα τους, γιατί είναι τόσο μεγαλειώδες και εκτείνεται τρισεκατομμύρια μίλια στο χώρο».
Διαβάζοντας τα παραπάνω, φίλε αναγνώστη, δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε την προφητεία του Δανιήλ (ιβ,4): «Και συ, Δανιήλ, έγκλεισον τους λόγους και σφράγισον το βιβλίον έως του εσχάτου καιρού. Τότε πολλοί θέλουσι περιτρέχει και η γνώσις θέλει πληθυνθεί». Επίσης την προφητεία του Ησαΐα (ιδ’, 12-16) που περιγράφει την πτώση του Εωσφόρου. Στο 13ο εδάφιο διαβάζουμε τα εξής «Συ δε, έλεγες εν τη καρδία σου, θέλω αναβεί εις τον ουρανόν, θέλω υψώσει τον θρόνον μου υπεράνω των άστρων του Θεού και θέλω καθίσει επί του όρους της συνάξεως προς τα μέρη του βορρά». Και στο 14ο εδάφιο συνεχίζει: «Θέλω αναβεί επί τα ύψη των νεφελών. Θέλω είσθαι όμοιος του υψίστου». Μήπως άραγε πρόκειται για τον Νέο Ουρανό που περιγράφεται στην Αποκάλυψη (κα’, 10-27); Για σκέψου το…
Και μετά επιστροφή στην «πραγματικότητα». Ποια κρίση; Ποια λιτότητα; Ποια μνημόνια; Ολ’ αυτά ωχριούν μπροστά στα ωραία και στα αιώνια που μας περιμένουν αν τα επιλέξουμε. Αν τα πάρουμε …αλλιώς.
Κατερίνη 22/6/2017 Δέσποινα Ποικιλίδου
Ζωγράφος – Λογοτέχνης
