Του Ευθύμιου Ράλλη, Πρ. Επιθ/τη Δ.Ε.
Αυτό που θα σας διηγηθώ, συνέβη στον Ιερό Ναό της “του Θεού Σοφίας” (Αγία Σοφία), τον περασμένο Μάιο, κατά το Μνημόσυνο και τις άλλες εκδηλώσεις για τη γενοκτονία των Ποντίων.
Αυτό που θα σας διηγηθώ, συνέβη στον Ιερό Ναό της “του Θεού Σοφίας” (Αγία Σοφία), τον περασμένο Μάιο, κατά το Μνημόσυνο και τις άλλες εκδηλώσεις για τη γενοκτονία των Ποντίων.
Κάποιος γνωστός, ταξιθέτης θα τον ονομάσω, ένας που υποδέχεται τους επισήμους τους οδηγεί και τους τακτοποιεί στις θέσεις τους, μπήκε λάβρος στις 9.45 την Κυριακή στο Ναό. Στις 10.00 ήτανε το μνημόσυνο. Κατευθύνθηκε στις πρώτες θέσεις της δεξιάς πλευράς και θέλησε να δείξει ότι έχει εξουσία. Συνοδεύονταν κι από αστυνομικό και έσερνε μαζί του και έναν από τους νεωκόρους. Σκοπός να διώξει τους γέρους που παρακολουθούσαν την Θεία λειτουργία, καθήμενοι στις πρώτες σειρές, για να ανοίξει ο χώρος για τους πολλούς επισήμους που θα έρχονταν. Οι επίσημοι είχαν έλθει, οι πιο πολλοί, νωρίτερα απ΄ αυτόν και ο χώρος ήταν αρκετός να δεχθεί κι άλλους.
Κανένας σεβασμός προς τα ΄περήφανα, γηρατειά και με σατραπικό ύφος σήκωσε την πρώτη τριάδα από τις δύο μπροστινές θέσεις των γερόντων. Στην πλαϊνή σειρά τα βρήκε σκούρα. Ένα γεροντάκι δεν σηκώθηκε, αντέδρασε με τη φράση ΄Με ποιο δικαίωμα και που θα καθίσουμε;΄ Όπου βρείτε απάντησε. Εκείνη τη στιγμή ο καντηλανάφτης, διαμαρτύρονταν, για το που θα πήγαινε τα καθίσματα, κι ο αστυνομικός του οποίου ζήτησε τη συνδρομή, σήκωσε τους ώμους του. Ήταν σαν να έλεγε δεν μπορώ να επέμβω. Ο επίδοξος εξουσιαστής έκανε πίσω, λέγοντας στον γέρο, ΄Εσάς δε σας βλέπω ποτέ στην εκκλησία΄. Πήρε και σ΄ αυτό την απάντηση. ΄Γιατί εκείνος που διασώθηκε σ΄ όλες τις καταστάσεις, κάνει την εμφάνιση του στην εκκλησία μόνο στις δοξολογίες. Νομίζει πως η ιδιότητα του ξεπερνάει σε εξουσία εκεί μέσα κι αυτούς που προσέρχονται ως επίσημοι΄.
Συμπέρασμα, κανένας σεβασμός προς του μεγαλύτερους, από τον απαίδευτο δημόσιο υπαλληλίσκο, προς τους ασπρομάλληδες που διανύουν το φθινόπωρο της ζωής, το γέρμα της ζωής, το ηλιοβασίλεμα, το λιόγερμα της ζωής. Γιατί στην εποχή μας είναι δύσκολος ο σεβασμός, η ζεστασιά της αγάπης, η θαλπωρή της συμπόνοιας, προς τους συνανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Αποτέλεσμα της αγωγής από το σπίτι και το σχολείο, θύματα του τρόπου ζωής του πολιτισμένου κόσμου, σε αντίθεση με τα παλιότερα χρόνια και τα χρόνια της κατοχής και της φτώχειας.
Κι αν πάμε στους αρχαίους προγόνους μας υπενθυμίζω σ΄ όλους αυτούς τους νεαρούληδες της εξουσίας το ΄Γονείς αιδού΄ του Σόλωνα του Αθηναίου. Αλίμονο σ΄ εκείνον που πέφτει και δεν υπάρχει κανείς να τον σηκώσει. Το σύνδρομο της μοναξιάς και της απελπισίας κατακυριεύει τους ΄ανένταχτους΄ απελπισμένους γέροντες. Τα γεράματα δεν αρχίζουν με το άσπρισμα των μαλλιών, αλλά με το μαύρισμα της καρδιάς. Κι ο Όμηρος τονίζει: «Δίψα γαρ εν κακότητε βροτοί κατά γηρ άσκουσιν». (Γρήγορα μέσα στα βάσανα γερνάνε), όπως και το «άχθος αρούρης» (βάρος επί της γης).
Ο τρόπος για να φθάσουμε στην Τρίτη ηλικία και εκείθεν, ήρεμα και με σιγουριά, είναι να προετοιμάζουμε το έδαφος από νέοι. Ο Βίκτωρ Ουγκώ ο μεγάλος συγγραφέας είχε πει: Για τους Σωκράτες και τους Μιχαήλ Αγγέλους, «το γήρας είναι ακμή».
Οι κυβερνήσεις πολλών κρατών θέλουν να απαλλαγούν από τις μεγάλες ηλικίες. Σκέφτονται το πρόβλημα των συντάξεων. Ρημάζουν τα ταμεία με τις αλλοπρόσαλλες αφαιμάξεις τους. Οι μεγάλες ηλικίες τότε βρίσκονται στον αέρα με πενιχρές συντάξεις.
Είτε θέλουν, είτε όχι, οι μεγάλοι αποτελούν την εθνική εφεδρεία. Άσχετα αν οι σημερινοί νέοι δεν τους υπολογίζουν. Παράδειγμα η κατάργηση του σεβασμού προς τους υπερήλικες στα λεωφορεία και στα τραίνα. Τα παιδιά παλιά διδάσκονταν στο σχολείο τους, το σεβασμό που έδειχναν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες προς τους γέροντες και ήταν υπερήφανα γι΄ αυτό. Για την ηθική των Αρχαίων Αθηναίων ήταν αδιανόητη η περιφρόνηση των ηλικιωμένων. Ο Πλάτων λέγει: ότι υπάρχει νόμος που τιμωρεί με φρικτά βασανιστήρια το παιδί που κακομεταχειρίζεται τους γονείς του (Νόμος 9.800 Ε). Την εποχή αυτή τα παιδιά και τα εγγόνια, γεμίζανε με πλούσια αγάπη τα τέλη της ζωής του παππού και της γιαγιάς.
Ας το αντιληφθούν οι νέοι μας καλά, ότι το φορτίο της ηλικίας θα το νιώσουν την ημέρα που θα φύγουν οι γέροι από κοντά τους και δεν θα ξανακούσουν από κάποιον να τους αποκαλεί « αγόρι μου, παιδί μου, κορούλα μου».
Δεν έχουν μόνο κακό τα γεράματα, αλλά κουβαλάνε μαζί τους και την πείρα, η οποία διδάσκει κάτι το σοφότερο για τους νέους.
Ο Αριστοτέλης έλεγε: « Η ύψιστη αρετή, ο σεβασμός προς το γήρας, την αρχή της αιωνιότητάς ».
Όσο για τον κατ΄ ευφημισμό ταξιθέτη της εκκλησίας μου, ένα έχω να του πω. Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα΄ ρθεις.
Yσ. Στον εξουσιαστή ταξιθέτη θα ήθελα να του υπενθυμίσω και το εξής επεισόδιο που συνέβη στα πολύ παλιά χρόνια.
Τότε τα παιδιά τοποθετούσαν τους υπέργηρους γονείς τους σε ένα κοφίνι και τους πετούσαν άχρηστους πλέον σε κάποιο βόθρο. Ένας νέος πήρε το γέροντα πατέρα του και το απαραίτητο κοφίνι και έφτασε στο σημείο για να τον πετάξει. Πριν να κάνει αυτήν την πράξη, άκουσε να του λέει ο γέρος πατέρας του, ΄Γιε μου δεν χρειάζεται να πετάξεις και το κοφίνι μαζί μου. Γιατί να ξοδεύονται τα παιδιά σου όταν φτάσει η δική σου η ώρα;΄
Έντρομος και χωρίς να χάσει χρόνο, ο γιος απάντησε στον πατέρα του, ΄Πάμε πίσω στο σπίτι. Πατέρα πάμε πίσω.΄
Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση!
Ο ίδιος
