Το ανωτέρω ερώτημα, για να περνάει η ώρα με κάτι ανούσιους διαπληκτισμούς στα καφενεία, τα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας, που απολαμβάναμε την πλέρια δημοκρατία, παρασιτώντας ο ένας σε βάρος του άλλου, ας όψονται τα δανεικά, τρομάρα μας(!), καθιστά γόρδιο δεσμό η πολυδιάστατη κρίση τού παρόντος, και να λείπουν οι απορίες, όταν ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, εύχεται να ξανακούσει την ιαχή:
Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!
Το ανωτέρω ερώτημα, για να περνάει η ώρα με κάτι ανούσιους διαπληκτισμούς στα καφενεία, τα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας, που απολαμβάναμε την πλέρια δημοκρατία, παρασιτώντας ο ένας σε βάρος του άλλου, ας όψονται τα δανεικά, τρομάρα μας(!), καθιστά γόρδιο δεσμό η πολυδιάστατη κρίση τού παρόντος, και να λείπουν οι απορίες, όταν ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, εύχεται να ξανακούσει την ιαχή:
Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!
Ναι, για! Βλέπετε, το διαχρονικό τρίπτυχο «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», αίτημα και της γενιάς του Πολυτεχνείου, σε συνέχεια των αγώνων εκείνης του «Ένα-Ένα-Τέσσερα», επικαιροποιεί, σήμερα, ο ανάλγητος νεοφιλελευθερισμός των εταίρων-δανειστών και να λείπουν οι απορίες, όταν άνεργοι κι άνεργες αναζητούν, εναγωνίως, εργασία με αποδοχές της πείνας, οι χρεοφειλέτες ζουν υπό τον φόβο να χάσουν τα σπίτια τους και πάει λέγοντας.
Ως εκ τούτου η από της 17ης του Νοέμβρη 1973 βροντόφωνη έκκληση του πειρατικού διδύμου των ερτζιανών, Δημήτρη Παπαχρήστου – Μαρίας Δαμανάκη, προς τον ελληνικό λαό, για να μπει ένα τέλος στη δικτατορία των κολονέλων, θέτει, σήμερα, ενώπιον όλων ημών των κατ’ επίφαση δημοκρατών της Μεταπολίτευσης, το κρίσιμο ερώτημα: «Πού ήσουν στους αγώνες πτωχευμένε/η;» και απαντήσεις, κακά τα ψέματα, δεν υπάρχουν.
Διότι, αν κρίνουμε εκ τους αποτελέσματος, μόνο περήφανοι δεν μπορεί να είμαστε για τη μετατροπή της αξιοπρεπούς «Ψωροκώσταινας» σε ταπεινωμένη «Νεοπτωχόσταινα», ακούστε και τον μικροσυνταξιούχο, «Μήτσο», να σημαίνει εθνική αφύπνιση, α λα Μποστ, απαγγέλλοντας το θούριο:
Τα πτωχευμένα παλληκάρια.
Ο μπεζαχτάς είν’ αδειανός και κλαίει, ο Τσακαλώτος,
δική του η απόφαση ποιος θα πεινάσει πρώτος.
Πάμε να βοηθήσουμε, δείχνοντας ψυχραιμία,
να βρει τα ισοδύναμα, χωρίς διχογνωμία;
Αριστερός που βρέθηκε σε θέση τεφτετέρη,
περνάει δύσκολες στιγμές, να του κοπεί το χέρι
που υπογράφει, άσπλαχνα, στυγνές φορολογήσεις,
κι έχει και τους συντρόφους του να κάνουν εισηγήσεις:
Χαράτσωσε την αγελάς(!) αντί φροντιστηρίων,
ασύμφορο το «άρμεγμα» φτωχών διδακτηρίων.
Ευκλείδη, έσο ανένδοτος, τον Φίλη μη λυπάσαι
ακρίβυνε τη μάθηση και «Grexit» μη φοβάσαι.
Τώρα, μια κουβέντα είναι να τη βγάλει καθαρή κουβέρνο, δυσαρεστώντας τα νιάτα, εσαεί ανήσυχα, ως γνωστόν, παρότι οι επαναστάτες του Πολυτεχνείου αράξαμε στα κυβικά μας, το είπαμε.
Όχι όλοι, ευτυχώς, δείτε και τον υπουργό Παιδείας, Νίκο Φίλη, να δίνει τη σκληρή μάχη τής κάλυψης των κενών στα σχολεία, δεχόμενος, ωστόσο, το απογοητευτικό μήνυμα:
Εδώ σκασιαρχείο…
Χαρές μου, τι να λέμε τώρα. Τελικά, τα νιάτα δεν χαρίζουν κάστανα κι ο μικροσυνταξιούχος αποτιμά τις δημοκρατικές επιδόσεις μας, αναφωνώντας:
Εδώ, «φυτό», με ρεκόρ στην αποστήθιση.
Εδώ, διδάσκων, ειδήμων στην κατήχηση.
Εδώ, γονιός, μανούλα στην υποβοήθηση.
«Εδώ, καταληψίας, νεόκοπος στην αμφισβήτηση» πετάχτηκε, ένα από τα δισέγγονα του«Μήτσου» και συνεχίζουμε εμμέτρως:
Ω(!), απαρχή κατάληψης, έναρξη των αγώνων,
διατρανώνουν μαθητές, στα χνάρια των προγόνων(!),
τη θέληση να μορφωθούν, να ‘χουν διδασκαλία,
τω όντι να μαθαίνουνε κι όχι παπαγαλία.
Κι απόξω ένας γέροντας, απελπισμένος λέει:
«Άρατε πύλας, βρε θεριά, να ψάξουμε τι(ς) πταίει».
Γονείς, διδάσκοντες και τόσοι άλλοι,
ταγοί, ειδήμονες και υπουργοί,
ευθύνη έχουμε πολύ μεγάλη,
που το σχολειό σας δεν λειτουργεί.
Κι όσο οι ευθύνες δεν βρίσκουν αποδέκτη, το Πολυτεχνείο θα αναζητά δικαίωση, για να μην ξεχνιόμαστε. Θα τις αναλάβουμε;…
-Ω-
