Τελικά μία είναι η αλήθεια. Ότι μετά από τόσες βαρύγδουπες υποσχέσεις, για την πάταξη της φοροδιαφυγής, εμείς συνεχίζουμε να βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν. Ποιός μπορεί να ξεχάσει τις δεσμεύσεις για τον έλεγχο των λιστών με τους μεγαλοκαταθέτες στην Ελβετία και τις περίφημες λίστες των μεγαλοοφειλετών του δημοσίου; Κανείς. Όπως κανείς δεν πρέπει να ξεχνά το ύψος των ληξιπρόθεσμων οφειλών, το οποίο είναι τεράστιο, περί τα 40 δις ευρώ και που έπρεπε να εισπράξει το δημόσιο, που όλο λέει ότι θα τα εισπράξει και τελικά μένουν ανείσπρακτα.
Τελικά μία είναι η αλήθεια. Ότι μετά από τόσες βαρύγδουπες υποσχέσεις, για την πάταξη της φοροδιαφυγής, εμείς συνεχίζουμε να βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν. Ποιός μπορεί να ξεχάσει τις δεσμεύσεις για τον έλεγχο των λιστών με τους μεγαλοκαταθέτες στην Ελβετία και τις περίφημες λίστες των μεγαλοοφειλετών του δημοσίου; Κανείς. Όπως κανείς δεν πρέπει να ξεχνά το ύψος των ληξιπρόθεσμων οφειλών, το οποίο είναι τεράστιο, περί τα 40 δις ευρώ και που έπρεπε να εισπράξει το δημόσιο, που όλο λέει ότι θα τα εισπράξει και τελικά μένουν ανείσπρακτα.
Να ένας βασικός λόγος που οι συνταξιούχοι και μισθωτοί συνεθλίβησαν τα τελευταία χρόνια. Συνεθλίβησαν διότι, όλοι αυτοί οι οποίοι νέμονται την εξουσία, δεν έδειξαν καμία προθυμία να φορολογήσουν «άτομα υψηλού πλούτου και ελεύθερους επαγγελματίες υψηλού εισοδήματος». Αντίθετα τα αναγκαία ποσά για να κινηθεί η οικονομία, τα εκταμίευσαν, αλλά και τα εκταμιεύουν από τους μισθωτούς και συνταξιούχους πρωτίστως και δευτερευόντως με τη συνεχή επιβολή φόρων.
Έτσι με αυτή την τακτική, μια τακτική που βολεύει τους εκάστοτε κυβερνώντες το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να προκαλούν ασφυξία στην οικονομία. Μια ασφυξία που έχει άμεση σχέση με τους όλο και περισσότερους φόρους, οι οποίοι σχεδιάζονται και υλοποιούνται στο γόνατο. Και αυτό γιατί, τα φορολογικά μέτρα έχουν αποφασισθεί χωρίς να έχει εκτιμηθεί το γεγονός αν μπορούν να εφαρμοστούν, που μπορούν να εφαρμοστούν, τι επιπτώσεις θα έχουν αν εφαρμοστούν και βεβαίως, τι επιπτώσεις θα έχουν αν δεν εφαρμοστούν από όλους.
Παράλληλα, διαπιστώνεται η εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας μεγάλου αριθμού συνεπών πολιτών, οι οποίοι με τους έμμεσους φόρους πληρώνουν μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό που τους αναλογεί, σε σχέση με τα εισοδήματα τους για προϊόντα και υπηρεσίες. Για την περίπτωση το σωστό θα ήταν να είχαν εφαρμοστεί οι άμεσοι φόροι, οι οποίοι είναι κοινωνικά δικαιότεροι, όταν προβλέπεται κλιμακωτή φορολόγηση των εισοδημάτων. Συνεπώς μεγαλύτερη εξάρτηση των φορολογικών εσόδων από τους έμμεσους φόρους, συνεπάγεται μεγαλύτερη οικονομική ανισότητα, η οποία πλήττει τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας.
Το παράδοξο αυτής της φορολόγησης φαίνεται καλύτερα με τον ΕΝΦΙΑ. Η κυβέρνηση εδώ επεκτείνει τη φορολόγηση στο εισόδημα που έχουμε, το οποίο όμως ούτως ή άλλως είναι ήδη φορολογημένο. Ετσι με το πρόσχημα του ΕΝΦΙΑ μας φορολογεί διπλά. Τέτοια ανάλογη φορολογική επέλαση, αταξία και απρονοησία, δεν έχει να επιδείξει άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Η πολιτική αυτή οδηγεί με ακρίβεια στην περαιτέρω αύξηση της οικονομικής ανισότητας και της φτώχειας, που ήδη έχει αυξηθεί σημαντικά σε όλη αυτή την περίοδο της κρίσης. Ακόμη οδηγεί σε συρρίκνωση της αγοράς, δημιουργεί επιπλέον αβεβαιότητα στους πολίτες οι οποίοι γίνονται όλο και πιό εσωστρεφείς, αφού μετά βίας καλύπτουν τις υποχρεώσεις που προκύπτουν, από τη διαρκή επιβολή νέων φόρων. Φόρων που γίνονται περισσότερο επαχθείς καθώς τα εισοδήματα των συνεχώς μειώνονται.
Δεδομένων των συνθηκών, είναι αυτονόητο ότι η κατάσταση αυτή θα επιδεινώσει, αλλά και θα εντείνει την οικονομική ασφυξία των συνεπών φορολογουμένων και δανειοληπτών, οι οποίοι θα εξουθενωθούν ακόμη περισσότερο. Θα εξουθενωθούν οικονομικά γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετη στη μείωση του κράτους, όπου εκεί κυριαρχούν οι συντεχνίες που σήμερα, ως εκ του θαύματος έχουν γίνει ροζ. Είναι όλοι αυτοί οι οποίοι αντιτάσσονται σε οποιαδήποτε προσπάθεια αξιολόγησης φορέων, δομών και σε οποιαδήποτε μείωση των δημοσίων δαπανών, ώστε να εξοικονομηθούν πόροι αφού θα καταργηθούν άχρηστοι οργανισμοί. Η κυβέρνηση απ’ ότι φαίνεται συμπλέει μαζί τους και επιλέγει την εύκολη λύση. Τη λύση της αύξησης των φόρων, θέτοντας σε κίνδυνο την πορεία της χώρας και καταδικάζοντας τα ευρύτερα και πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας.
* Ο Αδάμος Ευαγγέλου είναι πρώην καθηγητής εφαρμογών στο ΑΤΕΙ.Θ και μέλος του Ειδικού Διδακτικού Προσωπικού του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ.
