Βρισκόμαστε για μια ακόμα φορά σε μια περίοδο που οι εξελίξεις τρέχουν και μας προσπερνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Με ρυθμό τέτοιο που δεν προλαβαίνουμε να τις αναλύσουμε, πόσο μάλλον να εξάγουμε συμπεράσματα από αυτές. Ο φρενήρης καταιγισμός γεγονότων και εξελίξεων αδιαμφισβήτητα εξυπηρετεί σε μεγάλο βαθμό τον Σύριζα μιας και οι αποτυχίες, οι ελλείψεις, οι ατυχείς δηλώσεις, τα σκάνδαλα και οι αστοχίες της κυβερνητικής πολιτικής περνούν φευγαλέα, χωρίς να προλάβουν καν να γίνουν πρωτοσέλιδο της μιας μέρας – να κεντρίσουν το ενδιαφέρον μας.
Γιώργος Μπάκος
Βρισκόμαστε για μια ακόμα φορά σε μια περίοδο που οι εξελίξεις τρέχουν και μας προσπερνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Με ρυθμό τέτοιο που δεν προλαβαίνουμε να τις αναλύσουμε, πόσο μάλλον να εξάγουμε συμπεράσματα από αυτές. Ο φρενήρης καταιγισμός γεγονότων και εξελίξεων αδιαμφισβήτητα εξυπηρετεί σε μεγάλο βαθμό τον Σύριζα μιας και οι αποτυχίες, οι ελλείψεις, οι ατυχείς δηλώσεις, τα σκάνδαλα και οι αστοχίες της κυβερνητικής πολιτικής περνούν φευγαλέα, χωρίς να προλάβουν καν να γίνουν πρωτοσέλιδο της μιας μέρας – να κεντρίσουν το ενδιαφέρον μας.
Ας πραγματοποιήσουμε μια σύντομη αναδρομή στην περίοδο 2004-2009. Οι πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007, το υποτιθέμενο ροζ “σκάνδαλο” Ζαχόπουλου, οι δηλώσεις Βουλγαράκη περί “νόμιμου και ηθικού” ήταν αρκετές για να διαλύσουν μια ολόκληρη κυβέρνηση με ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Επί μήνες οι δημοσιογράφοι της εποχής έχυναν τόνους μελανιού και σπατάλησαν άπειρες τηλεοπτικές ώρες διυλίζοντας ουσιαστικά τον κώνωπα, χειραγωγώντας την κοινή γνώμη με τον πιο άθλιο και ανήθικο τρόπο στην προσπάθεια τους να κατασκευάσουν ειδήσεις για να πουλήσουν λίγο παραπάνω και να εξυπηρετήσουν τα κέντρα εξουσίας που τους χρηματοδοτούσαν. Είναι οι ίδιοι δημοσιογράφοι που ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να κατευθύνουν τους πολίτες, μιας και είναι οι μόνοι επιβίωσαν της ελληνικής κρίσης επιλέγοντας προσεκτικά πολιτικά “στρατόπεδα” και “καίγοντας” πολιτικούς και κόμματα ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Οι μόνοι που ακόμα και σήμερα δε χάνουν ευκαιρία να εκφράσουν την “ιερή” τους αγανάκτηση για το πολιτικό σύστημα ξεχνώντας ότι οι ίδιοι με τη στρατευμένη πένα τους το κατασκεύασαν.
Αλήθεια πόσοι πολίτες έχουν προλάβει να συνειδητοποιήσουν την καταστροφική πολιτική του Σύριζα τους τελευταίους μήνες; Μέσα σε εξαιρετικά μικρό χρονικό διάστημα η ελληνική οικονομία επέστρεψε σε αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης λόγω της επιβολής των capital controls, οι πολίτες επιβαρύνθηκαν με ένα νέο μνημόνιο που δεν ήταν απαραίτητο, άδειασαν τα αποθεματικά των ταμείων λόγω του “βαρουφάκειου” game theory κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης και τέλος χάθηκαν 40δις ευρώ από την περιουσία του ελληνικού λαού με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Και όλα αυτά από μια κυβέρνηση με “Ηθικό Πλεονέκτημα”, με αναληθείς δηλώσεις πόθεν έσχες (Φλαμπουράρης – Σταθάκης), αλλεπάλληλους διορισμούς συγγενών στο δημόσιο (Δούρου) και σχέσεις με την εγχώρια τρομοκρατία (Λάμπρου). Μια κυβέρνηση που πραγματικά και χωρίς ίχνος υπερβολής έχει μέχρι στιγμής αποτύχει σε κάθε τομέα με τον οποίο έχει ασχοληθεί. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Προσφυγικού και του τρόπου με τον οποίο το χειρίστηκε η κυβέρνηση, η οποία είναι πλέον απολύτως εκτεθειμένη μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις του ISIS στη Γαλλία, κινδυνεύοντας να βρεθεί εκτός συνθήκης Σένγκεν.
Το ζητούμενο λοιπόν για την αντιπολίτευση τόσο την αξιωματική, όσο και τις υπόλοιπες αντιπολιτευτικές δυνάμεις θα έπρεπε να είναι να απομακρυνθεί ο επικίνδυνος Σύριζα από την εξουσία όσο το δυνατόν πιο άμεσα. Προκαλεί λοιπόν τεράστια έκπληξη και απορία το γεγονός πως υπάρχουν φωνές μέσα από το στρατόπεδο της αξιωματικής αντιπολίτευσης (επηρεασμένες προφανώς από μια εσφαλμένη αντίληψη περί αστικής ευγένειας), οι οποίες μιλάνε για συναίνεση, συνεργασία με το Σύριζα και δημιουργία οικουμενικής κυβέρνησης. Ας γίνει λοιπόν ξεκάθαρο.
Η αξιωματική αντιπολίτευση ΔΕΝ μπορεί να συνεργαστεί με αυτούς που με ψέμματα και φρούδες ελπίδες εξαπάτησαν τον ελληνικό λαό. ΔΕΝ πρέπει να δείξει ανοχή σε όσους κυριολεκτικά σκόρπισαν τις θυσίες των Ελλήνων φορολογουμένων, βυθίζοντας τη χώρα ακόμα περισσότερο στον κυκεώνα της κρίσης.
Μια τέτοια κίνηση θα έδινε άλλοθι στην κυβέρνηση και θα έστελνε λάθος μήνυμα στους πολίτες. Η μόνη συναίνεση, συνεργασία και συστράτευση που μπορεί να υπάρξει είναι στο πλαίσιο των κομμάτων της αντιπολίτευσης που έχουν ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Μία σύνθεση δυνάμεων με στόχο να καταδείξει στους πολίτες το αδιέξοδο της κυβερνητικής πολιτικής, την ανικανότητα όσων την απαρτίζουν και να εκθέσει στην κοινωνία την πραγματικότητα για το περιβόητο “Ηθικό Πλεονέκτημα της Αριστεράς”.
Συναίνεση και συνεργασία δεν μπορούν να υπάρξουν παρά μόνο εφόσον υφίσταται ένα minimum προγραμματικών θέσεων, στόχων και κυρίως κοινής στρατηγικής για το μέλλον. Οφείλει λοιπόν να γίνει απόλυτα σαφές στους πολίτες ότι κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκονται σε πλήρη πολιτική αλλά και ηθική διάσταση. Να αντιληφθεί το σύνολο της κοινωνίας ότι όσα βιώνουμε αλλά και θα αντιμετωπίσουμε από εδώ και πέρα έχουν τη σφραγίδα και την υπογραφή Σύριζα και Αλέξη Τσίπρα. Η χώρα δε χρειάζεται μια αντιπολίτευση – δεκανίκι αλλά μια ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση που θα δώσει ελπίδα και προοπτική για το μέλλον.
