Δύο αιώνες πριν (το 1815 συγκεκριμένα) καθιερώθηκε επίσημα ο άξονας Αριστερά – Δεξιά. Είχε προηγηθεί η Γαλλική Επανάσταση ( 1789 κ.ε) οπότε, και παρουσιάστηκαν οι όροι Αριστερά – Δεξιά που χαρακτήριζαν τις θέσεις 9όπως τις έβλεπε ο Πρόεδρος) στη «Βουλή» ανάλογα με τα πολιτικά φρονήματα των εκπροσώπων. Στ’ αριστερά (από τη θέση του Προέδρου) καθόταν οι εκπρόσωποι των επαναστατών και στα δεξιά οι φιλομοναρχικοί.
Δύο αιώνες πριν (το 1815 συγκεκριμένα) καθιερώθηκε επίσημα ο άξονας Αριστερά – Δεξιά. Είχε προηγηθεί η Γαλλική Επανάσταση ( 1789 κ.ε) οπότε, και παρουσιάστηκαν οι όροι Αριστερά – Δεξιά που χαρακτήριζαν τις θέσεις 9όπως τις έβλεπε ο Πρόεδρος) στη «Βουλή» ανάλογα με τα πολιτικά φρονήματα των εκπροσώπων. Στ’ αριστερά (από τη θέση του Προέδρου) καθόταν οι εκπρόσωποι των επαναστατών και στα δεξιά οι φιλομοναρχικοί.
Ο άξονας Αριστερά – Δεξιά εμπλουτίστηκε στη συνέχεια με το Κέντρο, κάπου στη μέση του άξονα και πολύ αργότερα με άλλες πολιτικές παρατάξεις. Αποχρώσεις της Αριστεράς ή της Δεξιάς ( Κομμουνιστές, μαρξιστές, Λενινιστές, Μαοϊκοί, τροτσκιστές, σοσιαλιστές, κεντροαριστεροί, κεντροδεξιοί, λαϊκή δεξιά, κοσμοπολίτικη δεξιά κ.λ.π. Τα 200 χρόνια που πέρασαν από την εμφάνιση αυτού του άξονα (ενός ευθύγραμμου τμήματος δηλαδή, με άκρα το Α (αριστερά) και Δ (δεξιά) και του Κ. (στο κέντρο) ιδιαίτερα δε το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και τα 15 χρόνια του 21ου έχουν γίνει κοσμογονικές αλλαγές.
Κυρίως στον τομέα της επιστήμης και της τεχνολογίας. Όμως ως συνέπεια αυτών και στην πολιτική και στον πολιτισμό προέκυψαν νέα και σοβαρά προβλήματα όπως π.χ το οικολογικό ή συνέπειες της παγκοσμιοποίησης κ.α. Επήλθαν παράλληλα και μεγάλες ανατροπές την Οικονομία (νέες μορφές του καπιταλισμού), στην πολιτική και οικονομική ζωή (κατάρρευση του κομμουνιστικού μπλοκ 1989-91), δημιουργήθηκε η ΕΟΚ (σήμερα Ε.Ε), η ΟΝΕ και το ευρώ και άλλα λιγότερο σοβαρά.
Όλα τούτα είχαν ως αποτέλεσμα τόσο την μετεξέλιξη του πολιτισμού στην Ευρώπη και ευρύτερα: Νεωτερικότητα (με φάσεις τον διαφωτισμό, το ρομαντισμό, τον μοντερνισμό και τον μεταμοντερνισμό και μετανεωτερικότητα στις μέρες μας. Αλλαξε και συσχετισμός δυνάμεων παγκοσμίως. Η ΕΣΣΔ διαλύθηκε, οι δύο υπερδυνάμεις (ΕΕΣΔ, ΗΠΑ) κατέληξαν σε μία (τις ΗΠΑ). Εμφανίσθηκαν δε νέες ανερχόμενες δυνάμεις ( Κίνα, Ινδία κ.α) που ζητούν κι αυτές αυξημένα δικαιώματα και δικαιοδοσίες.
Στα χρόνια μας όπου η μεν νεωτερικότητα αργοπεθαίνει διανύοντας την τελευταία της φάση, τον μεταμοντερνισμό που συνοδεύεται από τον μηδενισμό, από την απαξίωση των αξιών, των αρχών, των κανόνων κ.α. και αναμένεται χωρίς ωστόσο να εμφανισθεί ακόμα, ένας νέος πολιτισμός η μετανεωτερικότητα, όπως αρκετοί φιλόσοφοι έσπευσαν να τον ονομάσουν, η ανθρωπότητα ζει μια μεταβατική περίοδο. Κατά την οποία τα όσα ξέραμε ως τώρα έχουν υποβαθμιστεί και έχασαν μεγάλο μέρος από την ελκυστικότητά τους ενώ τα μελλούμενα, τα όσα πρόκειται να έρθουν αδυνατούμε να τα δούμε ή να τα προβλέψουμε.
Αυτή ακριβώς τη μεταβατική περίοδο, διανύει και η χώρα μας. Ετσι και στη χώρα μας οι ιδεολογίες έχουν ξεθωριάσει. Πολύ βοήθησαν σ’ αυτό και τα κόμματά μας από το 1981 και εντεύθεν. Οι εκάστοτε κυβερνώντες κατέβαλαν κάθε προσπάθεια ώστε να χάσουν το νόημα και το περιεχόμενο τους πολλές λέξεις – σύμβολα που ξεσήκωναν τον κόσμο και έδιναν νόημα ζωής σε πολλούς συμπολίτες μας.
Αρχής γενομένης από τον Ανδρέα Παπανδρέου που εξευτέλισε την ιδέα του σοσιαλισμού και των βασικών εξαγγελιών του, οι διάδοχοι του συνέχισαν να υπονομεύουν την ιδέα και τα ιδανικά της Αριστεράς για να γίνει τελικά το ΠΑΣΟΚ Δημοκρατική παράταξη, ένα μικρό κόμμα κάπου στις παρυφές του Κέντρου με ολίγην αριστερά. Ανάλογη ήταν και η μοίρα του άλλου πυλώνα της μεταπολιτευτικής περιόδου της ΝΔ. Που στηρίχθηκε μεν στις στέρεες βάσεις που έθεσε ο ιδρυτής της στην πορεία όμως εκσυγχρονίστηκε και μετατράπηκε σε γαλάζιο Πα.σο.κ. Τώρα με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, γεννήθηκε η ελπίδα ότι η ΝΔ θα αλλάξει σελίδα και θα γίνει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα της κεντροδεξιάς. Αυτό βέβαια μένει να αποδειχθεί.
Οσο για την ριζοσπαστική Αριστερά, η μεγάλη ελπίδα της, ο Αλέξης Τσίπρας αφού την έφερε στην εξουσία με ψευδείς κι ανέφικτες υποσχέσεις, αφού την ταλαιπώρησε με τις «σκληρές διαπραγματεύσεις» του Γιάνη Βαρουφάκη, της έδωσε τη χαριστική βολή με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου – που πίστευε ότι θα υπερίσχυε το «Ναι», υπερίσχυσε το «Όχι» κι ο κ. Τσίπρας το βάφτισε «ναι» (!) και με την υπογραφή και εφαρμογή του Μνημονίου ΙΙΙ. Μετά από όλα αυτά τι νόημα άραγε μπορεί να έχει ο ιστορικός άξονας Α-Δ (Αριστερά – Δεξιά) ή Α- Κ-Δ;
Συνεχίζεται
