«Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον», λέει η πασίγνωστη σοφή ρήση κι άντε να βρει άκρη ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, όταν ψάχνει και ψάχνουμε την αλήθεια με το κερί, από τηλεοράσεως.
Διότι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι ή ειδήμονες επί παντός επιστητού, αναγκάζονται να τη βγάλουν μισή ή από την ανάποδη, ελλείψει φωτός στο βάθος τού τούνελ, και το χειρότερο, τι γράφω ο άνθρωπος;
«Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον», λέει η πασίγνωστη σοφή ρήση κι άντε να βρει άκρη ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, όταν ψάχνει και ψάχνουμε την αλήθεια με το κερί, από τηλεοράσεως.
Διότι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι ή ειδήμονες επί παντός επιστητού, αναγκάζονται να τη βγάλουν μισή ή από την ανάποδη, ελλείψει φωτός στο βάθος τού τούνελ, και το χειρότερο, τι γράφω ο άνθρωπος;
Η αλήθεια συμπεριφέρεται σαν να περίμενε τις νέες τεχνολογίες να ρίξουν άπλετο φως στα γεγονότα, «on camera», για να ανακαλύψει την ομπρέλα που να μη τη χτυπά ηλιαχτίδα ούτε με τον ουρανό ανέφελο παντελώς.
Τέλος πάντων. Πριν φορέσετε πλερέζες για το υπό εξαφάνιση είδος, ενημερώνουμε πως υπάρχουν και καλά νέα, αφού μέρες Χριστουγέννων, τη δουλειά του ήλιου έκανε μια βιτρίνα στο Τορόντο του Καναδά, ανοίγοντας…
Ρωγμή στη βιτρίνα της παγκοσμιοποίησης.
Όχι πως θα γλιτώσουμε τις πλερέζες, δηλαδή, όταν η οικονομία της γνώσης και η παγκόσμια αγορά προοιωνίζονται πένθος διά βίου στους πιο αδύναμους, την ανταγωνιστικότητα μέσα(!), αλλά να, με το συμπάθιο κιόλας:
Τα κατατρομαγμένα μάτια των παιδιών, ένεκα το ράπισμα τού πατέρα προς τη μητέρα τής τετραμελούς φαμίλιας, με τις κούκλες ανθρώπινων διαστάσεων της βιτρίνας, μπροστά στο πλούσιο γιορτινό τραπέζι, άφησαν ενεό, «κάγκελο» στο πιο αποστομωτικό, τον αναλυτή, μόλις αντίκρισε την τελευταία σελίδα στα «Νέα Σαββατοκύριακο» (2/1/2016), ένθα τα ψάλλει αρμοδίως, ανθ’ ημών, η αδάμαστη Έλενα Ακρίτα, βοήθειά τους!
Ναι, για! Βλέπετε, περιμέναμε καιρό μια γροθιά στη «βιτρίνα» τής επίπλαστης καταναλωτικής ευημερίας, με την οποία δελεάζουν τα νεοφιλελεύθερα ιερατεία τον κοσμάκη εδώ και δεκαετίες, για να φανεί η σκοτεινή πλευρά, και δεν εννοούμε, ασφαλώς, μόνο την ενδοοικογενειακή βία, σε αύξηση τις γιορτές, για να μην ξεχνιόμαστε.
Τα χειρότερα, όπως οι πόλεμοι, η προσφυγιά, η πείνα, η ανέχεια και τα άλλα δεινά που κατατρύχουν τους μη έχοντες στον ήλιο μοίρα για να αυγαταίνει ο πλούτος των κατεχόντων, έπονται, ακούστε και τον αλληλέγγυο μικροσυνταξιούχο «Μήτσο», να κάνει τη σούμα, σε παράφραση Βαγγέλη Περπινιάδη – Σπύρου Ζαγοραίου, άδοντας:
Το κουκλοθέατρο της συμφοράς.
Σε μια όμορφη βιτρίνα
στάθηκα κάποια βραδιά
και κοιτούσα έναν κούκλο
με μια κούκλα συντροφιά.
Μου αρέσανε οι κούκλες,
έκατσα να τις θαυμάσω
και τον κούκλο είδα αίφνης,
να της ρίχνει έναν μπάτσο.
Τι θα πει πως είναι κούκλα,
άνθρωπος χωρίς ψυχή,
όταν δέχεσαι χαστούκι
ταπεινώνεσαι πολύ.
Έμεινα συλλογισμένος,
τα κουκλάκια να τηρώ,
το αγόρι σαστισμένο,
λυπημένο
και βουβό.
Το κορίτσι δακρυσμένο,
έκλαιγε για τη μαμά,
που δεχότανε, η δόλια,
τα χαστούκια του μπαμπά.
Γύρισα σεκλετισμένος
στο φτωχό μου σπιτικό,
το συμβάν να ξεδιαλύνω,
να φωτίσω το κακό.
Στο τραπέζι αφθονία
αλλά μέχρι να στρωθεί
οι γονείς απ’ την τρεχάλα
είχαν κουραστεί πολύ.
Κι όταν λείψει η αγάπη,
τι τα θες τα φαγητά,
κούκλος κούκλα θα χτυπάει
για να κλαίνε τα κουκλιά.
Εδώ, σβήνουν τα φώτα της βιτρίνας. Ωστόσο, η αλήθεια βγήκε σε κοινή θέα, υπενθυμίζοντας τις πανανθρώπινες αξίες που έβαλε σε παρένθεση ο νεοκαπιταλισμός.
Πάμε να τις ελευθερώσουμε;…
-Ω-
