«Το άκρον άωτον της ανοησίας είναι να κάνεις τα ίδια πράγματα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα», είπε ο Αλμπερτ Αϊνστάιν. Κι οι Νεοέλληνες πολιτικοί μας τα πέντε χρόνια της κρίσης, κάνουν ακριβώς αυτό.
«Το άκρον άωτον της ανοησίας είναι να κάνεις τα ίδια πράγματα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα», είπε ο Αλμπερτ Αϊνστάιν. Κι οι Νεοέλληνες πολιτικοί μας τα πέντε χρόνια της κρίσης, κάνουν ακριβώς αυτό.
Δείτε τις κυβερνήσεις μας αυτής της περιόδου. Τα πρόσωπα άλλαξαν οι πολιτικές όχι. Κι όλες το ίδιο το «βιολί». Με διαφορά ενδεχομένως στην ένταση. Είναι στην αντιπολίτευση «για όλα φταίει η κυβέρνηση». Ενώ αν ήταν αυτοί στη θέση της θα κατάφερναν λέει, με κάποιο μαγικό ραβδί, να μας ξαναφέρουν στην υπερκατανάλωση και στην καλοπέραση. Κι εμείς οι πολίτες όχι βέβαια χωρίς επιφυλάξεις και αμφιβολίες λέγαμε ενδόμυχα: «Πολλά μας τάζει η Αντιπολίτευση. Όλα δεν πρόκειται βέβαια να τα κάνει, είναι αδύνατο. Όμως δύο ή τρία στα δέκα μπορεί να τα κάνει. Οι άλλοι δεν μας τάζουν τίποτα. Άρα ψηφίζουμε Τσίπρα και ελπίζουμε πως όλο και κάτι θα κερδίσουμε».
Ούτω πως, συνηγορούσης και της ατεκμηρίωτης μεν επικρατούσης δε πεποίθησης ότι η Αριστερά αν μη τι άλλο προτάσσει την κοινωνική δικαιοσύνη και ευαισθησία, βρέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 9% στο 27% (το 2014) και από κει στο 36,4% το Γενάρη του 2015 και στο 35,5% το Σεπτέμβριο του ιδίου χρόνου (μετά την αποχώρηση της ΛΑ.ΕΝ (του σ. Λαφαζάνη). Ως πρώτο κόμμα και με το δεκανίκι των ΑΝΕΛ ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας. Για «πρώτη» και «δεύτερη» φορά Αριστερά. Στα λόγια βέβαια.
Γιατί στην πράξη, μετά από αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές «μαγκιές» της κακιάς ώρας και πρωτοφανείς απερισκεψίες και αστοχίες, στον τομέα των «σκληρών διαπραγματεύσεων» με τους δανειστές μας, επινόησαν και διενήργησαν ένα δημοψήφισμα που έδωσε ένα συντριπτικό «όχι» κι αυτοί το ερμήνευσαν ως … «Ναι» για να καταλήξουν τελικά στην υπογραφή ενός νέου (του τρίτου κατά σειρά) χειρότερου Μνημονίου! Παράλληλα έκαναν ότι ακριβώς ή και χειρότερα από όσα έκαναν οι προκάτοχοι της εξουσίας (διορισμοί ημετέρων; Αναξιοκρατία, κομματικοποίηση του κράτους κ.α).
Τελικά όχι μόνο δεν έκαναν ένα, έστω, στα δέκα των όσων υποσχέθηκαν αλλά φόρτωσαν και νέα βάρη στις υπερφορτωμένες πλάτες του λαού μας και αύξησαν το χρέος κατά 85 περίπου δις ευρώ! Είναι λοιπόν προφανές μετά απ’ όλα αυτά, γιατί η απεργία της περασμένης εβδομάδας ήταν, κατά κοινή ομολογία, η μεγαλύτερη των τελευταίων τουλάχιστον χρόνων. Είναι επίσης προφανές γιατί το Μαξίμου θυμήθηκε ξαφνικά την απλή αναλογική και το ενδεχόμενο των νέων εκλογών. Μόνο που – όπως αποδείξαμε πριν λίγες μέρες στη στήλη – ο τόπος δεν χρειάζεται ούτε την απλή αναλογική, ούτε και νέες εκλογές.
Βέβαια – σύμφωνα με το Σύνταγμα Α. Παπανδρέου – Β. Βενιζέλου του 1985 – 86 που ισχύει και τώρα (τροποποιηθέν σε άλλα σημεία το 2001) 0 Πρωθυπουργός είναι σχεδόν παντοδύναμος. Μπορεί, χωρίς να χρειάζεται την σύμφωνη γνώμη κανενός άλλου (ούτε καν του Προέδρου της Δημοκρατίας) να προκηρύξει οποτεδήποτε θελήσει νέες εκλογές. Είτε παραιτούμενος, είτε επικαλούμενος κάποιο εθνικό θέμα (τέτοια υπάρχουν αρκετά).
Ωστόσο ο κ. Τσίπρας, όπως εξάλλου και οι πριν από αυτόν, ότι κι αν κάνει σημαντικό ( σωστό ή λάθος δεν έχει σημασία) το παρουσιάζει ως «θέληση του λαού», ως «φιλολαϊκό, ως καλό για τη χώρα. Όλα – σύμφωνα με την ρητορική των κομμάτων και των αρχηγών τους – γίνονται για το λαό, υπέρ του λαού. Όσο για τα εμφανώς αντιλαϊκό τα αποδίδουν είτε ως ανάγκη, μετά από τα λάθη και τις παραλείψεις των αντιπάλων κομμάτων είτε ως αποτέλεσμα των παρεμβάσεων ξένων ισχυρών δυνάμεων. Αυτοί … θυσιάζονται για το λαό!
Απογοητευτικά, θα πείτε, όλα τα προηγούμενα και απαισιόδοξα. Και θα έχετε δίκιο. Τουλάχιστον μέχρι τη μέρα που «ο ευκολόπιστος και πάτα προδομένος λαός μας» (Δ. Σολωμός) θα βάλει επιτέλους μυαλό και δεν θα ψηφίζει εκείνον που του υπόσχεται τα περισσότερα. Εκείνον που κάθε φορά του λέει αυτά που θέλει να ακούσει. Αλλά εκείνον που του λέει την αλήθεια κι ας είναι σκληρή και πικρή…
Μια άλλη θετική εξέλιξη θα ήταν να εμφανιστεί επιτέλους ένα κόμμα πραγματικά νέο, όχι ιμιτασιόν όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και διάφορα άλλα παλιά, παμπάλαια κόμματα που παρουσιάστηκαν στο πολιτικό στερέωμα, έλαμψαν για λίγο με τα ψεύτικα τα λόγια τους και επέστρεψαν σύντομα στην ανυπαρξία. Ένα κόμμα που θα διαθέτει όλες τις βασικές προϋποθέσεις ώστε, να αναλάβει την πραγματική επανίδρυση του αποδιαρθρωμένου κράτους μας. Και θα κάνει πραγματικά το όραμα μιας νέας Ελλάδας με αξιοπρέπεια, αξιοπιστία, υπερηφάνεια, θεσμούς και οργάνωση αντάξια της ιστορίας της και ικανή για ένα καλύτερο μέλλον. –
