Εν μέρει, δάνειος ο τίτλος, αναγνώστες μου, από παλαιότερη τηλεοπτική εκπομπή τής Έλενας Ακρίτα, αλλά τι να κάνει κι ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, όταν η στήλη υστερεί στον τομέα τής προβολής πνευματικών δημιουργιών, τελευταία, ενώ στην επικαιρότητα επανεμφανίστηκε η ιστορία με τα «κόκκινα δάνεια», προοιωνιζόμενη και πέρασμα ελληνικών ξενοδοχειακών μονάδων σε ξένα funds, έναντι πινακίου φακής, έξω από δω και μακριά;
Εν μέρει, δάνειος ο τίτλος, αναγνώστες μου, από παλαιότερη τηλεοπτική εκπομπή τής Έλενας Ακρίτα, αλλά τι να κάνει κι ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, όταν η στήλη υστερεί στον τομέα τής προβολής πνευματικών δημιουργιών, τελευταία, ενώ στην επικαιρότητα επανεμφανίστηκε η ιστορία με τα «κόκκινα δάνεια», προοιωνιζόμενη και πέρασμα ελληνικών ξενοδοχειακών μονάδων σε ξένα funds, έναντι πινακίου φακής, έξω από δω και μακριά;
«Τερπνόν μετά του ωφελίμου, δεν υπάρχει;» αναρωτήθηκε, με νόημα, ο μικροσυνταξιούχος, «Μήτσος», δίνοντας το έναυσμα να παρουσιάσουμε το μυθιστόρημα της Έλενας, «Φόνος πέντε αστέρων», που κόσμησε τις προθήκες των βιβλιοπωλείων, οδεύοντας προς τα Χριστούγεννα, καθόσον το έγκλημα αφορά ιδιοκτήτη πεντάστερου.
Το διαβάσατε; Αν όχι, ο «Μήτσος» που ξεκοκάλισε το αριστούργημα, δεν έκρινε επαρκή τη διαλεύκανση της υπόθεσης από τη συγγραφέα. Έτσι, επισκέφτηκε τον αναλυτή αναφωνώντας: «Κομίζω θρίλερ» κι ακολούθησε ο διάλογος:
Φόβος πολλών αστέγων.
– Χάθηκε μια «καλημέρα»; Του Θεού είναι, δημιουργέ μου.
– Καλημέρα, αλλά οι συντάξεις πάνε κατά διαόλου, λένε τα κανάλια, ήμαρτον Κύριε. Θυμηθείτε το!
– Εδώ αναλυτής. Για εξορκιστή πάρε κανένα 090… και καλές χρεώσεις.
– Σιγά μην ξορκίσω τους «γύπες». Εδώ, χρειάζεται deal, new deal!
– Σταμάτα να χτυπάς το χέρι στο τραπέζι. Θα σπάσει και θα τρέχουμε.
– Οστεοπόρωση έχω, να πάθω κάταγμα; Έλα Χριστέ και μη χειρότερα!
– Το τραπέζι εννόησα, βρε θηρίο! Σπασμένα θα πληρώνουμε, τέτοιες δύσκολες ώρες;
– Και πού να βαρέσω, ως άλλος Ρούζβελτ, για να βάλω σε τάξη το κεφάλαιο;
– Ξέρω κι εγώ. Κοπάνα κανένα τούβλο…
– Άμα ήξερα καράτε, δεν θα έκανα θρίλερ την κεραμίδα που έφαγα στο δόξα πατρί. Θα τη στούμπιζα!
– Αμάν! Πόνεσες πολύ, βρε θηρίο;
– Μόνο πόνεσα; Το καρούμπαλο τα λέει όλα!
– Και σου ‘λεγα να προσέχεις, σκουντούφλη μου, αλλά πού;
– Όχι κι απρόσεκτος. Αν δεν έχω διαβάσει ψιλά γράμματα, μέχρι να υπογράψω το στεγαστικό, που πήρα προ κρίσης για να βάλω το κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μου, ωραίος ως Έλλην!
– Ε, και; Κακό είναι;
– Κάκιστο! Διότι, τώρα τρέχω και δεν σώνω, για να ρυθμίσω τις δόσεις, κι έχω και το καρούμπαλο, ωχ το κεφαλάκι μου, την κεραμίδα μέσα!
– Βρε, τι παθαίνει ο άνθρωπος εκεί που κάθεται…
– Αναλυτή με πέρασες να γεμίζω το χαρτί στο πόδι; Καθισμένος γράφω αλλά δεν έβγαλες συμπέρασμα. Κάνω για τη δουλειά;
– Με τόσα καρούμπαλα, δεν ελπίζω να βρεθεί εύκολα αναγνώστης, τραυματία μου, οπότε έλα να θωρακίσουμε την «κεραμοσκεπή», παραφράζοντας δοκιμασμένες συνταγές της ταλαντούχας Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, και πάμε πρίμο-σεκόντο:
Κεραμίδα στη σκεπή.
Μ’ ένα όνειρο τρελό
και καταναλωτικό,
στεγαστήκαμε τα μάλα,
μα στης κρίσης τα μισά,
έξω τρόικα λυσσά
και αρχίσανε τα άλλα.
Ποια μοίρα με ζηλεύει,
ποιο μάτι φθονερό,
και χάνεται η στέγη
προτού να τη χαρώ,
σαν πλοίο που ναυάγησε,
ή κέραμος που ράγισε,
όλα τριγύρω ρημαδιό.
Με δυνάμεις λιγοστές,
από τις περικοπές,
ένα θαύμα απαντέχω,
μήπως γίνει κατιτί,
απ’ τη γη ως τη σκεπή,
την οικία να κατέχω.
Εδώ σβήνουν τα φώτα πορείας και προς αποφυγή τυχόν καρούμπαλων μην ξεχνάτε:
Μακριά από κεραμίδες. Μακριά!…
-Ω-
