Ή ΠΩΣ ΘΑ ΓΛΥΤΩΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ
Ο σπουδαίος Γάλλος, φιλόσοφος, δημοσιογράφος και ειρηνιστής Αιμίλιος – Αύγουστος Σαρτιέ (1869- 1951) γνωστός στον πολύ κόσμο με το ψευδώνυμο Αλαίν, μαθητές του οποίου υπήρξαν, η Σιμόν Βέιλ, ο Ραϊμόν Αρόν και Αντρέ Μωρουά έγραψε ένα περίπου χρόνο πριν το θάνατό του για τα πολιτικά κόμματα: « Η σύγχυση όλων των κομμάτων σε μια μονότονη συμπλοκή, σε έναν ορυμαγδό, που δεν τον διευθύνει κανένας και ούτε είναι δυνατό να τον διευθύνου, είναι αναμφισβήτητα το πρόσωπο της Δημοκρατίας! (…) Ε, να λοιπόν! Ήδη δεν υπάρχουν όμματα αφού δεν κάνουν πια τίποτα. Γιατί εξετάζοντας τις πολιτικές απόψεις, δεν βρίσκω καμία πρόοδο από τη μια στην άλλη».
Ο Αλαίν μας λέει λοιπόν ότι τα κόμμα της εποχής του (1950 και πριν) δεν έκαναν τίποτα. Και δεν έκαναν τίποτα αφού στην πραγματικότητα – όπως υποστηρίζει- δεν είχαν καμία ουσιαστική διαφορά στις πολιτικές τους απόψεις . Αν ζούσε σήμερα ενδεχομένως θα πρόσθετε στο «τα κόμματα δεν κάνουν τίποτα» το «κάνουν ασύγκριτα περισσότερο κακό από όσο καλό». Στην εποχή του η πλήρης αυτονόμηση των κομμάτων, η διαφθορά και η κομματοκρατία δεν είχαν πάρει ασφαλώς τις διαστάσεις που πήραν τα τελευταία 40 χρόνια. Σήμερα δεν ισχύει το «Ήδη δεν υπάρχουν κόμματα». Υπάρχουν και παραυπάρχουν . Και το κακό που κάνουν στην ίδια τη Δημοκρατία, την πραγματική Δημοκρατία, αλλά και στη χώρα που δραστηριοποιούνται κακό ανήκεστο (αθεράπευτο) και συνεπώς σύγγνωστο (ασύγκριτο). Όπως στη χώρα μας για παράδειγμα με την πρόσκληση του ΔΝΤ με τα μνημόνια, τις καταφανείς αδικίες των αντιλαϊκών μέτρων που πάρθηκαν. Που όλα μαζί μας βουλιάζουν όλο και βαθύτερα στην κρίση και την εξαθλίωση αντί να μας βγάλουν από αυτά.
Είναι διαχρονικά τόσο μεγάλα τα κακά που με ευθύνη των κομμάτων, όλων των κομμάτων έγιναν στη χώρα μας ( διχασμός, μικρασιατική καταστροφή, εμφύλιος πόλεμος, άμετρος δανεισμός, αλόγιστες δαπάνες, κλεπτοκρατία, διαφθορά, και τόσα άλλα) που, είναι καιρός πλέον να απαλλαγούμε από αυτά.
Δυστυχώς όμως για μας τα ίδια τα κόμματα με το Σύνταγμα του 1985 – 86 και τους σχετικούς νόμους καθιστούν σχεδόν αδύνατη την ειρηνική κατάργηση των κομμάτων. Και φυσικά κανείς εχέφρον Έλληνας δεν θέλει να χυθεί και νέο αίμα. Εξαιτίας τους αρκετό χύθηκε ήδη. Δυστυχώς είμαστε στην αδιέξοδη θέση των ποντικιών που αποφάσισαν να κρεμάσουν στην καταστροφική γι αυτά γάτα ένα κουδούνι για να εξαφανίζονται όταν αυτή πλησιάζει.. μόνο που δεν θα μπορούσαν να το κρεμάσουν στη γάτα.
Θα πήγαινε καλός χαμένος όποιος ποντικός το αποτολμούσε. Ευτυχώς δεν είμαστε ποντίκια. Οι πολιτικοί μας βέβαια στην πλειοψηφία τους είναι «γάτες», όμως εμείς οι πολίτες έχουμε (περιορισμένη έστω) τη δυνατότητα να εκλέγουμε τις γάτες». Κάτι που δεν είχαν βέβαια τα ποντίκια. Από το γεγονός αυτό προκύπτει μια τουλάχιστον δυνατότητα. (Θυμίζουμε ότι ο Διόφαντος έλεγε ότι κάθε πρόβλημα έχει τουλάχιστον δύο λύσεις).
Μια λοιπόν δυνατότητα είναι από ομάδα πολιτών να σχηματισθεί (το Σύνταγμα το επιτρέπει) ένα νέο κόμμα το οποίο θα «κατεβεί» στις εκλογές με μία και μόνη εξαγγελία: Αν κερδίσει τις εκλογές θα καταργήσει (ειρηνικά πάντοτε και συνταγματικά) τα κόμματο και θα προκηρύξει και θα διεξαγάγει ( το ίδιο ή υπηρεσιακή κυβέρνηση) εκλογές χωρίς κόμματο. Θα μπορούσε ενδεχομένως να διεξαγάγει δημοψήφισμα με ερώτημα: Να καταργηθούν Ναι ή Όχι τα κόμματα.
Ισως μια δεύτερη λύση θα ήταν να διεξαχθεί δημοψήφισμα ύστερα από ενυπόγραφο αίτημα προβλεπομένου αριθμού πολιτών με το ίδιο ακριβώς ερώτημα. Οι δύο αυτές λύσεις είναι απλές προτάσεις ενός μη ειδικού. Οι ειδικοί επιστήμονες ασφαλώς θα μπορούσαν να υποβάλλουν τις δικές τους πιο έγκυρες προτάσεις. Οι οποίες και να συζητηθούν ευρέως από τους πολίτες και να αποφασίσει ο δήμος ( ο λαός) αν θέλει ή όχι Δημοκρατία με ή χωρίς κόμματα.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων ο υπογράφων, δεν είναι ούτε υπέρ της ύπαρξης ενός και μόνο κόμματος (φασιστικού, ναζιστικού, κομμουνιστικού ή άλλου) ούτε υπέρ της κατάργησης του δημοκρατικού πολιτεύματος. Είναι ακριβώς υπέρ του γνήσια δημοκρατικού πολιτεύματος. Θεωρεί το σημερινό δημοκρατικό μεν αλλά ελλειμματικό και κακοφτιαγμένο ( και η πραγματικότητα το αποδεικνύει αδιάψευστα). Σημειώνει δε ότι η πρώτη Δημοκρατία ( με τις δικές της, άλλες πάντως, αδυναμίες ήταν χωρίς κόμματα.
Για όσους τέλος διερωτηθούν μα μπορεί μία χώρα να κυβερνηθεί χωρίς κόμματα, πέρα από το παράδειγμα της αρχαίας Αθήνας, τους παρακαλούμε να σκεφτούν: «Είναι ευχαριστημένοι από την κομματική διακυβέρνηση; Τα θεωρούν ικανά να δώσουν λύσεις στα προβλήματα που απειλούν να αφανίσουν τη χώρα;
Συνεχίζεται
