Μια καλοδουλεμένη παράσταση με σεβασμό στο κείμενο και ανανεωμένη αισθητική
Ο Κάφκα ξεκινάει το κείμενό του με την πασίγνωστη πια σκηνή: «Όταν ο Γκρέγκορ Σάμσα ξύπνησε ένα πρωί από ανήσυχα όνειρα, βρήκε τον εαυτό του στο κρεβάτι, μεταμορφωμένο σε ένα τεράστιο απεχθές ζωύφιο». Στα γερμανικά— υποστηρίζει ο σκηνοθέτης και μεταφραστής Σάββας Στρούμπος στη μετάφραση και τις σκηνοθετικές οδηγίες του οποίου στηρίζεται η παράσταση του Πήγασου— η έκφραση είναι ungeheueren Ungeziefer δηλαδή, ένα τεράστιο απεχθές βδέλυγμα. Εμείς το μεταφράσαμε «τεράστιο απεχθές ζωύφιο» (και όχι κατσαρίδα).
Η ιστορία με λίγα λόγια έχει ως εξής: ο νεαρός υπάλληλος Γκρέγκορ, συνετός, εργατικός υπάλληλος, καλός γιος και αδελφός, ξυπνάει μια μέρα μεταμορφωμένος. Αδυνατεί φυσικά να πάει στη δουλειά με αποτέλεσμα να κατηγορείται συνεχώς από τον διευθυντή του αλλά και κατόπιν από τον πατέρα του και την οικογένειά του σαν τεμπέλης. Η αλλαγή αυτή μετατρέπει τον ευγενικό και εργατικό Γκρέγκορ Σάμσα σε αποδιοπομπαίο τράγο: αυτός που έκανε τα πάντα ώστε να εξωφλήσει τα χρέη τού πατέρα του και να ζει η οικογένειά του σε ένα καλό διαμέρισμα και να απολαμβάνει τις καθιερωμένες αστικές αρετές και ανέσεις μεταπίπτει στην κατηγορία του εχθρού, του ζώου εν προκειμένου. Η αρχική ενόχληση γίνεται αποστροφή και στο τέλος οδηγεί την οικογένεια στην εξόντωση του θεωρητικώς αγαπημένου γιου.
Πρόκειται για μια τραγωδία, μια αστική ανθρώπινη τραγωδία η οποία εκδόθηκε πριν από ακριβώς εκατό χρόνια, αλλά η οποία διατηρεί, φευ, τα ίδια ανεξάντλητης ειλικρίνειας χαρακτηριστικά του σύγχρονου τρόπο ζωής (εργασία, επιχειρηματικός τρόπος του αντιλαμβάνεσθαι τον άνθρωπο ως εργαζόμενο, ασφυξία της οικογένειας, αρνητικό πατριαρχικό μοντέλο σκέψης).
«Κατά τη γνώμη μου, το ζήτημα που θέτει η Μεταμόρφωση και η σύγχρονη μετεγγραφή του, είναι πολύ σημαντικό: Αν ο σύγχρονος άνθρωπος δεν αποφασίσει να αλλάξει ριζικά τον τρόπο ζωής του, αν δεν επιλέξει να συγκρουστεί με το φαντασιακό σύμπαν των αστικών αξιών και να διεκδικήσει έναν άλλο τρόπο ζωής, η κατάληξη θα είναι μία κοινωνία Γκρέγκορ Σάμσα» υποστηρίζει ο σκηνοθέτης της Ομάδας Σημείο Μηδέν, Σάββας Στρούμπος, με αφορμή τη Μεταμόρφωση του Κάφκα.
Την σκηνοθετική αυτήν αντίληψη υπηρέτησε με ζήλο και άκρως ενδιαφέροντα σκηνοθετικό τρόπο ο πρωτοεμφανιζόμενος ως σκηνοθέτης (από τα παλαιότερα μέλη του θιάσου) Γιώργος Μπαλιάκας, ο οποίος και καταφέρνει να μας δώσει μια από τις πιο επιτυχημένες αισθητικά παραστάσεις του θεάτρου Πήγασος: λιτή, περιεκτική, δραστική. Έστησε μια μετωπική σχεδόν παράσταση στην οποία κυριαρχούν δύο επιφάνειες στενόμακρες που τέμνονται χιαστί, στο σταυρικό σημείο των οποίων παίζεται το δράμα του Γκρέγκορ Σάμσα και της οικογένειάς του.
Στα τέσσερα άκρα κυριαρχούν, δρουν και συγκρούονται οι ηθοποιοί Δανάη Αμανατίδου (ικανή, με ένταση και μια σπαρακτική, υποφώσκουσα λύπη στο ρόλο του Γκρέγκορ Σάμσα), ο Χάρης Αμανατίδης (πειστικός στο ρόλο του αυταρχικού πατέρα), Άννα Γκούντα (η καλή πλην άβουλη μητέρα) και η Χριστίνα Μπομπόλη (στο ρόλο της δεκαεπτάχρονης αδελφής Γκρέτε Σάμσα).
Η διασκευή επί σκηνής λειτουργεί με το εύρημα του αφηγητή (στην παράσταση αφηγήτρια είναι η Κατερίνα Παρλίτση) επιτρέποντας έτσι στο κοινό να παρακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον τη φρίκη της μεταμόρφωσης.
Την επιμέλεια της λειτουργικής και ευρηματικής σκηνικής εγκατάστασης είχε ο Γιώργος Μπαλιάκας ενώ για την κατασκευή του σκηνικού δούλεψαν ο Κώστας Καμπερίδης με τον Μπάμπη Μπούσιο. Έξυπνα και με γνώση τα κοστούμια των ηρώων από την Βέτα Χαϊλατζίδου,
αποδίδουν με επάρκεια τις σχέσεις εξουσίας και τις αλλαγές μεταμόρφωσης, πράγμα στο οποίο συντείνουν και οι μουσικές επιλογές του θιάσου.
Τελευταία παρατήρηση: είναι κρίμα που η παράσταση διαρκεί μόνο μία ώρα!
