Ο αείμνηστος Τζον Φ. Κένεντι ήταν καθολικός. Και κανένας ως τότε, το 1960, που έθεσε υποψηφιότητα για την Προεδρία των ΗΠΑ, καθολικός δεν είχε εκλεγεί Πρόεδρος. Έκρινε ότι πρέπει να ξεκαθαρίσει τη θέση του απέναντι στους προτεστάντες που φοβόταν ότι αν γινόταν Πρόεδρος θα ακολουθούσε τις οδηγίες του Βατικανού και θα επέβαλε το καθολικό δόγμα στη δημόσια πολιτική. Δέχθηκε λοιπόν να μιλήσει σε μια συγκέντρωση προτεσταντών ιερέων για να διευκρινίσει τις απόψεις του για το ρόλο της θρησκείας – του συγκεκριμένου θρησκευτικού δόγματος και γενικότερα – στην Πολιτική που θα ασκούσε ως Πρόεδρος εφόσον εκλεγόταν.
Ο αείμνηστος Τζον Φ. Κένεντι ήταν καθολικός. Και κανένας ως τότε, το 1960, που έθεσε υποψηφιότητα για την Προεδρία των ΗΠΑ, καθολικός δεν είχε εκλεγεί Πρόεδρος. Έκρινε ότι πρέπει να ξεκαθαρίσει τη θέση του απέναντι στους προτεστάντες που φοβόταν ότι αν γινόταν Πρόεδρος θα ακολουθούσε τις οδηγίες του Βατικανού και θα επέβαλε το καθολικό δόγμα στη δημόσια πολιτική. Δέχθηκε λοιπόν να μιλήσει σε μια συγκέντρωση προτεσταντών ιερέων για να διευκρινίσει τις απόψεις του για το ρόλο της θρησκείας – του συγκεκριμένου θρησκευτικού δόγματος και γενικότερα – στην Πολιτική που θα ασκούσε ως Πρόεδρος εφόσον εκλεγόταν.
Η απάντησή του ήταν κατηγορηματική: κανένα ρόλο. Είπε (στις 12-9-1960) προς τους μη καθολικούς ιερείς: «Πιστεύω σε έναν Πρόεδρο, για τον οποίο οι θρησκευτικές αντιλήψεις είναι προσωπικό του θέμα. Όποιο θέμα κι αν έρθει μπροστά μου ως προέδρου- ο έλεγχος των γεννήσεων, το διαζύγιο, η λογοκρισία, τα τυχερά παιχνίδια ή οτιδήποτε άλλο – θα λάβω την απόφασή μου σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου αναγνωρίζει ως εθνικό συμφέρον, και χωρίς να λαμβάνω υπόψη εξωτερικές θρησκευτικές πιέσεις ή επιταγές». Αυτά από τον εκλεγέντα – και δολοφονηθέντα αργότερα – Τζον Κένεντι.
Ο δικός μας Πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, που δεν είναι βέβαια πλανητάρχης ούτε και έχει τις δυνατότητες – και τις ευθύνες – ενός Τζον Κένεντι, έχει ωστόσο, κατά το Σύνταγμα μας, πολλά προνόμια και ευθύνες σε ότι αφορά σε μια μικρή χώρα όπως η δική μας. Σε τελευταία όμως ανάλυση, όσο μικρή κι αν είναι μια χώρα ο Κυβερνήτης της «ανθρώπων άρχει, κατά νόμον (σ.σ. οφείλει να) άρχει και δεν θα άρχει για πάντα» (Αγάθων, 5ος αιώνα π.Χ.). Κατά συνέπεια μεγάλες είναι και οι δικές του ευθύνες.
Ο κ. Τσίπρας – άθεος κατά δήλωσή του – δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει στο λαό πως θα κυβερνήσει, αυτόν τον τόπο, και ποιες μπορεί να είναι ή να μην είναι οι συνέπειες της αθεΐας του στη λήψη των αποφάσεων για κρίσιμα εθνικά θέματα ή και για άλλα κοινωνικά ζητήματα που έχουν να κάνουν με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του ιδίου, των συνεργατών του ή του λαού ο οποίος θα κληθεί να τις εφαρμόσει. Το θεώρησε πιθανώς περιττό. Ίσως και να σκέφτηκε ότι ο λαός που τον ψήφισε, ήξερε ότι είναι άθεος, και συνεπώς αποδέχθηκε αυτή του την πεποίθηση. Ο ίδιος πάντως και η μεγάλη πλειοψηφία των υπουργών του και η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών του, δεν έδωσαν θρησκευτικό όρκο ( πως τον περιγράφει ρητώς το Σύνταγμα της χώρας), αλλά πολιτικό. «Κατ’ οικονομίαν» θάλεγε κανείς. Έστω.
Πέρα όμως από το τι πιστεύει και τι δηλώνει ένας Πρωθυπουργός ( κι ο κ. Τσίπρας είναι, ως τώρα, ο πρώτος άθεος Πρωθυπουργός) ή Υπουργός ή βουλευτής υπάρχουν και τα έργα τους. Από τα οποία ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Και τα έργα του κ. Τσίπρα και των Υπουργών του στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν τιμούν τον ίδιο ούτε τη χώρα. Τα όσα ψευδή για παράδειγμα, υποσχέθηκε ως υποψήφιος πρωθυπουργός όχι μόνο δεν τηρήθηκαν – ήταν εξάλλου αδύνατο και το ήξερε κι ο ίδιος – αλλά αγνοήθηκαν και αντικαταστάθηκαν με τα αντίθετά τους, τα οποία μανιωδώς κατήγγειλε και εξόρκιζε.
Θα πείτε ίσως ότι για την ιδιαίτερη του επίδοση στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» μπορεί και να μην φταίει το ότι είναι άθεος. Κι άλλοι ένθεοι πρωθυπουργοί είπαν ψέματα. Έτσι είναι. Ωστόσο ψέμα με ψέμα έχει κάποια διαφορά. Σε κάθε περίπτωση καταδικάζεται από οποθενδήποτε ή οποιονδήποτε και να προέρχεται. Και βέβαια κάποιες ιδεολογίες έχουν το ψέμα ως βασικό όπλο στον αγώνα για την επικράτησή του. Όσο για τα όσα σχετικά είπε ο Τζον Κένεντι καλόν είναι πρώτον να μην τα θεωρούμε θέσφατα και δεύτερον να δούμε τι είπαν, για το ίδιο θέμα, κι άλλοι Πρόεδροι των ΗΠΑ. Όπως ο σημερινός π.χ. ή ο παλιότερος Αικ Αϊζενχάουερ.
Στις 28 Ιουνίου του 2006 ( 46 χρόνια αργότερα από την ομιλία Κένεντι που προαναφέρθηκε) ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, που σε λίγο καιρό θα διεκδικούσε το χρίσμα του κόμματός του για την Προεδρία εμφανίστηκε κι αυτός μια ομιλία για το ρόλο της θρησκείας στην πολιτική. Υπενθύμισε κατ’ αρχήν πως χειρίσθηκε το θρησκευτικό ζήτημα στην εκστρατεία του για τη Γερουσία των ΗΠΑ, πριν δύο χρόνια. Τότε ο αντίπαλος του Ομπάμα, ένας θρησκευόμενος συντηρητικός του επιτέθηκε επειδή υποστήριζε τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, λέγοντας ότι δεν είναι καλός Χριστιανός και ότι ο Ιησούς Χριστός… δεν θα τον ψήφιζε.
«Του έδωσα την απάντηση – είπε ο Ομπάμα-. Του είπα ότι ζούμε σε μια δημοκρατική κοινωνία, ότι δεν μπορώ να επιβάλω τις δικές μου θρησκευτικές αντιλήψεις στους άλλους και ότι ήμουν υποψήφιος για βουλευτής στη Γερουσία και όχι στη θέση του Επισκόπου. Στη συνέχεια περιέγραψε τη χριστιανική του πίστη και υποστήριξε ότι η θρησκεία είναι σημαντική στις πολιτικές συζητήσεις. Η επιλογή των προοδευτικών να εγκαταλείψουν το πεδίο του θρησκευτικού λόγου στην πολιτική ήταν κατά τη γνώμη μου, εσφαλμένη. Η δυσανεξία που νιώθουν ορισμένοι προοδευτικοί όταν γίνεται οποιαδήποτε αναφορά στη θρησκεία μας εμπόδισε πολλές φορές να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά διάφορα ζητήματα με ηθικούς όρους».
Συνεχίζεται
