Στις αρχές Φεβρουαρίου στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής ο Υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος είχε δηλώσει πως αν η αξιολόγηση της επιμέρους εφαρμογής του 3ου Μνημονίου πάει μέχρι τον Μάιο-Ιούνιο… τότε καήκαμε. Το εννοούσε και τι σκόπευε άραγε να υπερθεματίσει;
Στις αρχές Φεβρουαρίου στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής ο Υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος είχε δηλώσει πως αν η αξιολόγηση της επιμέρους εφαρμογής του 3ου Μνημονίου πάει μέχρι τον Μάιο-Ιούνιο… τότε καήκαμε. Το εννοούσε και τι σκόπευε άραγε να υπερθεματίσει;
Τον Ιούλιο οι υποχρεώσεις της Ελλάδας σε ΔΝΤ και ΕΚΤ ανέρχονται σε 2,7 δις ευρώ, ενώ τον Ιούνιο προηγείται χρονικά το δημοψήφισμα για ένα πιθανό ΒRΕΧΙΤ. Επομένως, τον Ιούλιο θα είναι αργά για την Ελλάδα να πράξει ο,τιδήποτε, καθώς αν δεν κλείσει η αξιολόγηση και δεν εκταμιευτεί η επόμενη δόση του τρίτου προγράμματος, η επίσημη πτώχευση της χώρας (βάσει της cross–default clause) θα είναι γεγονός, ενώ πρότερα το επίκεντρο του μείζονος ενδιαφέροντος της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ θα εστιαστεί κατά κόρον στο Βρετανικό Δημοψήφισμα της 23-6-2016 για την παραμονή ή όχι της Μεγ. Βρετανίας στην ΕΕ. Και καθώς η ‘‘μάχη’’ αυτή θα είναι από τις πιο αποφασιστικές για το μέλλον της Ένωσης, στην μεν Ευρώπη το πολιτικό κλίμα φορτίζεται δυναμικά, στην δε Ελλάδα το πολιτικό θερμόμετρο χτυπάει ‘‘κόκκινο’’, αφού πάλι τα πάντα αναμένεται να κριθούν την τελευταία στιγμή και να αποφασιστούν την ύστατη ώρα μέσα σε κλίμα πόλωσης, αντιευρωπαϊσμού και εθνικολαϊκιστικής ρητορικής υστερίας.
Το Τρίτο Μνημόνιο ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2015 μετά τη Συμφωνία της 12ης Ιουλίου, μόλις μια βδομάδα μετά το περήφανο ‘‘ΟΧΙ’’ του Δημοψηφίσματος, που έγινε από τον Τσίπρα ‘‘ΝΑΙ’’ σε επαχθέστερη συμφωνία. Από τότε οι μεταρρυθμίσεις (που κακά τα ψέματα, πολλοί ‘‘αγαπούμε’’ να τις… μισούμε) εκκρεμούν. Ψηφίστηκε επί της Αρχής το τελευταίο Μνημόνιο, τα νομοθετικά μέτρα υλοποίησης του όμως αργούν και το βάρος των κατηγοριών πέφτει όχι σε αυτούς που το έφεραν αλλά στους κακούς δανειστές, που εποφθαλμιούν τους… αμύθητους θησαυρούς και αμέτρητους πλουτοπαραγωγικούς μας πόρους.
Η ουσία πάντως είναι, και αυτό ας μην το λησμονεί κανείς, ότι το ‘‘κλειδί’’ της…διαπραγμάτευσης δεν το κατέχει η δική μας πλευρά. Από τις 4/2/2015 η ΕΚΤ έχει αποσύρει το πιστοποιητικό αποδοχής των ελληνικών ομολόγων, το λεγόμενο στη γλώσσα της ευρωπαϊκής Διπλωματίας και Τεχνοκρατίας ‘‘waiver’’, με συνέπεια να μην δέχεται τα χειρίστως αξιολογημένα-υποβαθμισμένα ομόλογα του Δημοσίου ως ενέχυρο (δηλ. ως collateral) για την παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες, ρευστότητας που υποτίθεται περιμένει ως μάννα εξ’ ουρανού η ελληνική Οικονομία για την επανεκκίνηση της. Αυτό ήταν το ένα μεγάλο επίτευγμα του θρυλικού ‘‘Βαρουφάκειου Έπους’’. Το άλλο; Τα γνωστά… Capital Controls.
Αποτέλεσμα είναι στην ουσία ευρώ να ρέει στην Ελλάδα μόνο μέσω του ELA (European Liquidity Assistance), ήτοι του έκτακτου Μηχανισμού Ρευστότητας του ευρωσυστήματος και κατ’ επακόλουθο η Ελλάδα να δανείζεται από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1,55%, τη στιγμή που το βασικό χρηματοδοτικό επιτόκιο της είναι 0,05%!!!
Την ώρα, λοιπόν, που το ευρώ εισέρχεται σε νέα φάση, εμείς (ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ;;;) τραβάμε την ‘‘αγχόνη’’ δίπλα στην κεφαλή, ‘‘στριγγλίζοντας’’ υποκριτικά ότι άλλοι είναι αυτοί που προσπαθούν να μας την φορέσουν. Τη στιγμή που μέσω του Προγράμματος Ποσοτικής Χαλάρωσης (Quantitative Easing) από τον Μάρτιο του 2015 έως τον Σεπτέμβριο του 2016 θα ρεύσει στις χώρες της ευρωζώνης 1,1 τρις ευρώ (!!!), στο χρονικό σημείο που το ευρώ κάνει βήματα αποκατάστασης των δομικών του ατελειών και επανόδου στην ομαλότητα, τη στιγμή που η ΕΕ παλεύει να μην απωλέσει τον ρόλο της ως ζωτικού, κομβικού παίκτη της Παγκόσμιας Πολιτικής, όσο οι διαπραγματεύσεις της αξιολόγησης επιμηκύνονται και κινδυνεύουμε να…καούμε κατά τον Τσακαλώτο, τα σενάρια περί GREXIT επανέρχονται στο προσκήνιο.
Ας το πάρουμε όμως, επιτέλους, όλοι… χαμπάρι: Το αν έπρεπε να μπούμε στο ευρώ είναι μια συζήτηση Ιστορικής Οπτικής και θεωρητικής αξίας για τον Ιστορικό του Μέλλοντος. Το αν χειραγωγήσαμε καταστάσεις για να ενταχθούμε στη μεγάλη οικογένεια του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος είναι μια ερευνητέα και σοβαρή πάντως πτυχή της εθνικής Πολιτικής και Ιστορίας. Το αν δεν διαμαρτυρηθήκαμε καθόλου μέχρι το 2010 που είχαμε και φθηνότατο κρατικό δανεισμό και την ευημερία του ευρώ, είναι κι αυτό ένα θέμα κοινωνικού-πολιτικού ενδιαφέροντος, αλλά αυτό που ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ καίει και τσουρουφλίζει είναι το GREXIT του σήμερα. Στις τρέχουσες συνθήκες τούτο δεν θα είναι απλά επώδυνο και το στριφνό, αλγεινό και δύσκολο τέλος μιας ‘‘άτυχης επιλογής’’, την οποία ακολουθεί μια καινούργια και ελπιδοφόρα εθνική πορεία, αλλά η αρχή μιας άνευ προηγουμένου εθνικής καταστροφής. Την ‘‘δραχμούλα’’ μπορεί να την επιδιώκουν ντόπιοι αλλά και ξένοι οικονομικοί ολιγάρχες (σε αστεία οικονομικά μεγέθη θα αποτιμώνται προϊόντα, υπηρεσίες, εργατικά κόστη, κτίρια, γη, υποδομές και όλοι αυτοί νομίζουν ότι θα κάνουν party), μπορεί να την ονειρεύονται και να τη θεωρούν ως το σύμβολο μιας νέας εθνικο-λαϊκιστικής Οικονομίας οι της ριζοσπαστικής Αριστεράς και της πατριωτικο-εξτρεμιστικής Δεξιάς, το προπύργιο για να οικοδομηθεί, απομονωμένη από το οικουμενικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και απ’ όλους της Γης τους καταχθόνιους δυνάστες, μακριά από την… ‘‘σκλαβιά των αστών’’, μια νέα τσαβικού τύπου Ελλάδα, αλλά όλα αυτά στον Κόσμο της Παγκοσμιοποίησης και του Διαδικτύου, της Οικονομικής διασυνδεσιμότητας και αλληλεξάρτησης, στο momentum της Πανισλαμιστικής Έκρηξης και του Εξαπλωτικού Δόγματος της, της πολιτικής αποσταθεροποίησης και των γεωπολιτικών σεισμών, συνιστούν αν όχι ανόητες και ιδεοληπτικές φαντασιώσεις, τουλάχιστον ουτοπικούς ευσεβείς πόθους. Η Ελλάδα, ως ουραγός της ΕΕ, ή πολύ περισσότερο ως οικονομικο-πολιτικό της απόβλητο, είναι σκέτη ΠΡΟΚΛΗΣΗ και για τον έχοντα 3 τρις δολάρια ετήσια έσοδα ISIS (βλ. protothema.gr) και για την Τουρκία των 75 εκατ., που κοιτάζει υπομονετικά και άγρυπνα τις εξελίξεις….
Αν εμείς οι ίδιοι συνεχίζουμε να εκπέμπουμε το μήνυμα όπου Γης, και πολύ περισσότερο αποφασίσουμε ως Λαός και Πολιτικό Σύστημα, ότι δεν θέλουμε την Ευρώπη και το Ευρώ της, πολύ απλά θα πάψουμε να είμαστε Ευρώπη και θα γίνουμε όχι Μέση βεβαίως αλλά… ‘‘Δυτική Ανατολή’’. Ας καληνυχτίσουμε όμως τότε την… Δυτικού Τύπου Δημοκρατία και ας υποδεχτούμε την Νέα Εποχή (πήγαινα να γράψω την μαντήλα, αλλά μου ταιριάζει καλύτερα το ΧΑΟΣ), στην οποία Εποχή η Ευρώπη θα μας παράσχει στην αρχή ανθρωπιστική βοήθεια (πακέτο Σόιμπλε) και μετά θα ‘‘οχυρωθεί’’ για να αμυνθεί επί όσων εδώ πρόκειται να συμβούν. Κλείστε την αξιολόγηση και πάρτε πίσω το… waiver τώρα. Για εμάς και τα παιδιά μας…
ΥΓ. Κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο και νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να διαβαστεί ένα ανατριχιαστικό (σχετικό θαρρώ και με όλα τα παραπάνω) άρθρο του Παύλου Παπαδόπουλου (Πως μεθοδεύουν το Grexit, Γνώμες, ΤΟ ΒΗΜΑ). Αξίζει πραγματικά!
