Δεν λέει ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης. Το τρίπτυχο του τίτλου και βίαιο είναι, σε πείσμα του φιλειρηνικού χαρακτήρα της στήλης, και θλίψη προξενεί σε χαλεπούς καιρούς που το χαμόγελο πιέζεται ασφυκτικά μεταξύ ακανθώδους ασφαλιστικού, ζέοντος φορολογικού και οξυμμένου προσφυγικού, για να τα βρίσκουν μπαστούνια μέχρι να το βγάλουν στα χείλη των νεόπτωχων νεοελλήνων χρεοφειλετών ακόμα και ταλαντούχοι ευθυμογράφοι σαν ελόγου μας, τι γράφω ο άνθρωπος(!), και λανσάρει, κατά παράβαση κάθε δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Δεν λέει ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης. Το τρίπτυχο του τίτλου και βίαιο είναι, σε πείσμα του φιλειρηνικού χαρακτήρα της στήλης, και θλίψη προξενεί σε χαλεπούς καιρούς που το χαμόγελο πιέζεται ασφυκτικά μεταξύ ακανθώδους ασφαλιστικού, ζέοντος φορολογικού και οξυμμένου προσφυγικού, για να τα βρίσκουν μπαστούνια μέχρι να το βγάλουν στα χείλη των νεόπτωχων νεοελλήνων χρεοφειλετών ακόμα και ταλαντούχοι ευθυμογράφοι σαν ελόγου μας, τι γράφω ο άνθρωπος(!), και λανσάρει, κατά παράβαση κάθε δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Άγνωστο τι, ένα το κρατούμενο(!), αλλά λανσάρει, με κίνδυνο να αρπάξουμε καμιά διαγραφή από την υπέρ του δέοντος αυστηρή εσχάτως ΕΣΗΕΑ και «να σβήσουμε απ’ τον χάρτη, πένα ακουμπήσαμε και μας βγήκε σκάρτη», για να παραφράσουμε κι ένα παλιό τραγούδι, ευκαιρίας δοθείσης.
Λέμε τώρα, αφού τυγχάνουμε ντιλετάντηδες κυνηγοί της επικαιρότητας(σ.σ. καλό, ε!), ως γνωστόν. Όμως, τι να κάνουμε κι εμείς, όταν ενόψει Λαμπρής, εμφανίστηκαν σε διαφημιστικό σποτ – υπερπαραγωγή, από τηλεοράσεως, δύο κόκκινα αυγά, το ένα στο χέρι ευειδούς νεαρού να πλησιάζει το άλλο, εν τη παλάμη της λαίδης του ελληνικού πενταγράμμου, Άντζελας Δημητρίου, άδουσας:
Χτύπα! Χτύπα σαν άντρας…
Αναγνώστες μου, μόλις πληροφορηθήκατε την αιτία που μας έκανε να χάσουμε τ’ αυγά και πασχάλια προηγουμένως, οπότε κατεβάζουμε το κρατούμενο, για να υπενθυμίσουμε ότι το σποτ κρίθηκε ακατάλληλο από το Ινστιτούτο Ισότητας που, αν δεν απατόμαστε, ζήτησε να κατεβεί, επειδή αναπαράγει καταδικαστέα στερεότυπα κ.λπ. κ.λπ.
Βέβαια, κατόπιν της πέραν πάσης προβλέψεως τηλεθεάσεως, αν αντιληφθείτε πως έπαψε να παίζει στα κανάλια μπείτε στον κόπο να ειδοποιήσετε και τον μικροσυνταξιούχο, «Μήτσο».
Θα τον υποχρεώσετε και να λείπουν οι απορίες για την αιφνίδια εισβολή ενός εισέτι πρωταγωνιστή στην υπόθεση, όταν ο αναλυτής σκέφτηκε να κάνει μια κάποια αναπαράσταση, πριν αποφανθεί για την ποιότητα του σποτ, και να τα βλέπουν αυτά τα Ινστιτούτα.
Διότι, μόλις η μανδάμ «Μήτσαινα» πρόσταξε τον ομορφάντρα της να πράξει το αυτό με τον ευειδή, κατ’ απαίτηση της λαίδης, για να μην ξεχνιόμαστε, εκείνος έγραψε τα στερεότυπα στα παλαιότερα των υποδημάτων κι αντί άλλης αποδείξεως, απολαύστε μας να παραφράζουμε ευαίσθητη επιτυχία του Γιάννη Πάριου, διερωτώμενοι ευλόγως:
Τι θέλεις να κάνω;…
Μου λες να ραπίσω, γυρνάς το κεφάλι,
ζητάς να χτυπήσω λες κι είμαι ρεμάλι,
να βάλω τη μάσκα, τη μάσκα του τρόμου
και να ‘χω τη μήνη, τη μήνη του κόσμου.
Τι θέλεις να κάνω, τι θέλεις να κάνω,
χαστούκι να δώσω ενώ συμβιούμε,
απ’ αύριο σκέψου, κατάρες θα πούμε,
τι κι άντρας που είμαι: Φοβούμαι, φοβούμαι.
Μανδάμ, αν θυμώσεις, μπουνιά θα μου ρίξεις,
πώς θέλεις να μπλέξω σε τέτοιες εκρήξεις
κι οι δυο που σαν ένα η αγάπη μας δένει,
να γίνουμε, αίφνης, δυο ξένοι, δυο ξένοι;
– Τι πήγα, η σουφραζέτα, να σου πω,
πώς έχασα, η δειλή, τα όριά μου,
από μια ρεκλάμα να παρασυρθώ,
αναίτια πουλώντας τα όνειρά μου,
μετανόησε, άδουσα, ως άλλη Χαρούλα Αλεξίου, η κυρία των φαιδρών ραπισμάτων, δίνοντας λαβή να υπενθυμίσουμε πως «εξ αιτίας της εμπορικής ρεκλάμας σιχαθήκαμε τα λογοπαίγνια» που έχει διαπιστώσει (σ.σ. ελεύθερη απόδοση) κι ο Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλου, προ πολλών δεκαετιών.
Αμφιβάλλει κανείς; Δεν νομίζω!…
-Ω-
